Urodziłam się pod bardzo pechowa gwiazdą. Jak to zrozumieć?

Cześć, Będę pisała na kafeterii o tym jakie beznadziejne mam życie. Strasznie mi z tym źle że muszę tutaj z siebie to wszystko wyrzucić ale w sumie czemu nie? Nie stać mnie na psychologa a łzy same mi lecą po policzkach. Właśnie dowiedziałam się że moja przyjaciółka jest w ciąży. To już ostatnia. Przyjaciółka w sensie. Mam 28 lat. Nie mam dzieci. Nigdy nie będę miała. Bo nie mogę. Po prostu. A chciałabym jak wariat. Jestem w związku z facetem, którego kocham nad życie a który jest przewlekle chory. Nie wiem ile nam jeszcze czasu zostało. Może, 3, może 2 lata. Niewiele w każdym razie. Nie mogę od tej chęci dziecka się uwolnić nawet uciekając w pracę bo pracuje w call center. Nie skończyłam studiów ponieważ mój Tata w ich czasie umarł i wpadłam w depresję. Nie wiem ile jeszcze zniose zanim dosłownie nie strzelę sobie w łeb. Dlaczego jest tak, że jedni ludzie rodzą się w szczęśliwej rodzinie, mają wszystko, mogą w spokoju się rozwijać, skończyć studia, założyć cudowna rodzinę a inni nie mają nic? Dosłownie nic... Pogodzilabym się z brakiem dzieci, gdybym miała jego.. Ale on umiera i jego też strace. Zawsze tak było. Zawsze. Od podstawówki koleżanki były ładniejsze, ciekawsze. Ja zawsze za nimi. Teraz wszystkie mają już szczęśliwie życie a ja jestem u progu 30 i czuję się tak strasznie staro, tak beznadzijenie na cokolwiek. Właśnie moja brania dusza powiedziała mi o ciąży. To jie jest tak że jestem jakaś wredna suka i jej zazdroszczę. Owszem, zazdroszczę bardzo ale cieszę się z nią. Tyle że nie tak w pełni jakbym chciała. Kurwa nie ogarniam tego życia. Wiem, że ludzie w Korei Północnej maja gorzej ale ile można się takim faktem pocieszać? Dlaczego musimy pocieszać się że ktoś ma gorzej? Nie ogarniam tego życia, nigdy nie ogarnialam