Mam 31 lat i jestem młoda

Dotarło dzisiaj do mnie, że uległam dziwnej panice w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Zaczęłam się zachowywać, jakbym była śmiertelnie chora i miała niewiele czasu. Wszystko trzeba było robić szybko, teraz, już, zaraz. I to wpędziło mnie w duży stres. Porównywałam się do znajomych, nieznajomych, do osób, które są na innym etapie życia niż ja. Ktoś urodził wcześniej, ktoś zakochał się wcześniej, ktoś postawił dom wcześniej. To nie ma sensu. Mam 31 lat i jestem dopiero od niedawna dojrzałą osobą. Zawsze wszystkie etapy dojrzewania przychodziły do mnie później. Śmierć też przyjdzie później niż do innych. Ja mam jeszcze mnóstwo czasu. Nie dam się już wmieszać w tę idiotyczną pogoń. Żyję swoim tempem. Kto ze mną?