Gdybyście wiedzieli ze nigdy nikt sie w Was nie zakocha to co byscie czuli?

Powiedzmy na poczatku zycia juz wiecie ze nikt sie w was nigdy nie zakocha, a przez ludzi bedziecie srednio lubiani, jakbyscie sie czuli i czy to byloby dla Was wazne?

Widzac zakochane pary, zgranych przyjaciol? W momencie gdy zmiana tego nie bylaby mozliwa-co byscie zrobili ?

Nic. Nie można mieć wszystkiego. 

Są różne osoby, ale ja bym nie chciała takiego życia. Co innego być parę lat samemu a co innego całe zycie. Na cóż sukcesy jak nawet nie byłoby z kim ich dzielić 

Zapewniam cię,  że lepsze to niż niemożność odpowiedzenia miłością na miłość innych. Gdy wielu kocha to tez nie jest dobrze, złoty środek i tu wygrywa.

 idzie przywyknąć >

1 minutę temu, Wiochmen napisał:

 idzie przywyknąć >

Dla psychopaty. Ja nie jestem w wstanie się przyzwyczaić i wcale mnie to nie kręci ani nie dowartosciowuje. 

Ja jestem właśnie w takiej sytuacji. Lepiej żebyś nie wiedziała co czuję. Powiem tylko, że często mam dość życia i chciałbym już się nie męczyć w tej samotności:(

1 godzinę temu, Gość elwira napisał:

Powiedzmy na poczatku zycia juz wiecie ze nikt sie w was nigdy nie zakocha, a przez ludzi bedziecie srednio lubiani, jakbyscie sie czuli i czy to byloby dla Was wazne?

Widzac zakochane pary, zgranych przyjaciol? W momencie gdy zmiana tego nie bylaby mozliwa-co byscie zrobili ?

ja tak mam

nikt mnie nigdy nie kochal i raczej sie to nie zmieni bo niby jak i kiedy jak nie w polowie zycia

czuje smutek , pustke i samotnosc

Ja jestem w takiej sytuacji. Tzn., ktoś tam BYŁ we mnie zakochany KIEDYŚ (bez wzajemności), ktoś tam kiedyś chyba mnie lubił. Ostatnimi czasy jednak żyję w jakiejś dziwnej izolacji społecznej. Niby pracuję, ale nikt mnie w tej pracy nie lubi (a jak lubi to z przyczyn praktycznych tego nie okazuje) a pani dyrektor wręcz nie cierpi. Jakiś czas temu sama zdiagnozowałam u siebie cechy typowe dla zespołu Aspergera, co w żaden sposób mi nie pomaga, bo jeśli jestem zaburzona, to oznacza że całe życie będę miała przes/rane, będzie już tylko gorzej (chyba że trafię do bardziej sprzyjającego środowiska społecznego, na co się nie zapowiada), leku na to nie ma. Mało tego od jakiegoś czasu mam sporą nadwagę, z którą ciężko mi się uporać, nie zdziwiłabym się gdybym miała insulinooporność lub chorą tarczycę - a bycie za grubą to dodatkowa cecha, która oddala mnie od ludzi, a od związku to już na pewno.

Dla normalnej samodzielnej osoby to rzeczywiście dramat, ale jak ktoś jest życiowym przegrywem, który nie dojrzał do miłości i dorosłego życia to ten brak miłości to tylko jeden z wielu nieprzyjemnych rezultatów złych wyborów.  C'est la vie.

ja tam mam i co z tego. mam 34 lata, jestem kobieta, juz sie zaden nie zakocha ;) no takie zycie... dolow mialam juz dosc przez to w zyciu, teraz to sie znacznie oslabilo, moze przywyklam.

Ja bym się ucieszyła. Ile mniej problemów w życiu 

No smutno byłoby na pewno..ale dałoby radę jakoś to przejść jest kilka sposobów które i tak ogólnie stosuję od dawna

Większość życia czułam się nielubiana pomimo, że ja lubiłam ludzi np. swoją klasę w liceum w której nie miałam przyjaciół. I pogodziłam się z tym, że zazwyczaj jestem na szarym końcu ale że chociaż ja mogę lubić kogoś i walić czy z wzajemnością a jeśli okazało się, że mnie ktoś lubił bardzo się cieszyłam.

Myślałam też kiedyś że pewnie we mnie się nikt nie zakocha ale się myliłam i wy nawet nie wiecie że ktoś się w Was też mógł zakochać Bo osoby w których ja byłam zauroczona nie dowiedziały się nigdy. Bo albo był zajęty no to nie mogłam się przecież wtrącać albo myślałam, że nieosiągalny a on powiedział niedawno, że mu się podobam, po takim czasie, niezły numer. A teraz już nie muszę mu się podobać xD

Gorzej gdy ktoś mnie kocha a ja go nie wtedy nie wiem co z tym zrobić jest to dla mnie smutne i nie chcę żeby cierpiał przeze mnie więc lepiej chyba by się nie zakochał tak bez sensu..

Jak ja kocham bez wzajemności to to umiem ogarnąć i sobie z tym radzić, cieszę się nawet z takiego uczucia, bo to zawsze jest piękne i wtedy cieszę się nawet z samej obecności tej osoby, że czasem porozmawiamy i z samej świadomości, że taka cudowna osoba w ogóle istnieje, jest a ja miałam szczęście się o tym dowiedzieć :))) Niektórych bardzo dołuje nieodwzajemniona miłość, ale nie mnie..nawet wiele wyniosłam z takiego czegoś, w każdym przypadku, np. okres, który normalnie uznałabym za beznadziejny i szary nie był taki dzięki obecności jednego fajnego mężczyzny jakiego wówczas miałam okazję i przyjemność poznać, to był ten zajęty, inna sprawa, że potem za nim tęskniłam, ale trudno

No i jak kogoś kocham to chcę żeby był szczęśliwy i tyle. Jakby to odwzajemnił to bym chyba w kosmos na serio odleciała

Do tego mam wyobraźnię i i tak wyobrażam sobie wiele rzeczy i żyję w fikcyjnym świecie, który dla mnie jest prawdziwszy niż ten fizyczny tutaj. Jak mi się coś nie podoba na tym świecie to wyobrażam sobie coś przeciwnego do tego.

Dlatego ja i tak w sumie żyję jako taka soboa z tą różnicą, że nie mam pewności, że z nikim nigdy nie będę a raczej mam nadzieję, że jednak się uda i będziemy razem ale mam też świadomość, że może tak nie być i będę skazana na tą swoją samotność tak jak jest nadal. I tyle.

Widzac zakochane pary, zgranych przyjaciol?  - chciałabym by tak było, bardzo bardzo bym chciała :))) Jeżeli wiem, że ktoś jest w szczęśliwym związku cieszę się z tego jakbym to ja w tym związku była prawie. Tylko, że mało jest takich związków..i to właśnie to mnie często zasmucało i wkurzało. Nie przeszkadza mi, że inni się kochają, przeciwnie ja to uwielbiam. Mam nawet jakieś powołanie by komuś pomagać, żeby wierzył w miłość i tak dalej Za to jak ktoś jest w nieszczęśliwym związku albo zrywa ze sobą i potem cierpią to lipa straszna, a jak to dotyczy bliskich osób to już w ogóle. Mnie nawet wystarczy sama świadomość, że miłość istnieje jako taka, że są gdzieś tam udane, kochające się pary, które gdzieś mają te dyrdymały jak to miłość nie istnieje to iluzja i walka płci i inne pierdy którym ja zaprzeczam bo tego nie lubię po prostu  

*osoba 

No i mnie najbardziej wkurzają bracia samcy i inni tego typu, który się upierają i innych przekonują do tego, że miłości nie ma, że kobiety są wredne i tego typu pierdolamenta  no jakby to jest nawet gorsze niż to że jestem sama xD czego by im nie powiedzieć to nie działa bo przecież co ja mogę wiedzieć no i jestem baba to na pewno kłamię śmierdzę i mam zmarszczki kałowe..wrrr ;)))) 

Wtedy zalałamka. Życie bez miłości nie jest warte przeżycia 

Dnia 29.12.2018 o 18:34, Gość gosc napisał:

ja tak mam

nikt mnie nigdy nie kochal i raczej sie to nie zmieni bo niby jak i kiedy jak nie w polowie zycia

czuje smutek , pustke i samotnosc

Mam tak samo.

Wolałabym chyba tego nie wiedzieć, jakbym wiedziała że tak całe życie to... 

Wiadomo że to jest tragedia to co można czuć w takiej chwil o losie