Smutno mi

Zima, wszystko umiera powoli, czas bezlitośnie podąża w kierunku nicości. Życie gdzieś ulotniło się, ciało z martwą duszą przemieszcza się po wertepach. Czuję, że wszyscy żyją, oprócz mnie. Gdzie jest szczęście i miłość w tym smutnym świecie? Gdzie mam szukać ukojenia dla mej duszy? Samotna i zagubiona w dziwnym świecie. Płytkie rozmowy odbierają resztki energii. Potrzebuje otworzyć moje martwe wnętrze przed kimś, kto przytuli je. Nawet łzy wyschnely. Świat zatrzymał się, lecz czas nie. Noce i dni mieszają sie. Nadzieje, które miałam zostały pogrzebane głęboko w mej duszy. Próbuje w myślach zatrzymać najpiękniejsze momenty, one jedynie uwalniają od pustki, lecz są iluzja. Wstaję i zyje, i nie wiem już nawet kim jestem. Smutek, tęsknota, samotność. Czekam jeszcze na wiosnę, czy ona nadejdzie?