Poronienie w 2 trymestrze jak sobie poradzić

Witam Was wszystkie,  postanowiłam napisać do Was bo może tu znajdę ulgę.... 15 stycznia poronilam moja ciąże.  Byłam w 16 tygodniu ciąży,  wszystko było pięknie synek rósł badania genetyczne i wszystkie inne były wzorowe.... nagle plamienie , lekarz, szpital.....Nic złego nie widać ale ja dalej czułam że jest coś nie tak, kolejny dzień okropne bole , skurcze ,znowu szpital- nic nie możemy zrobić wszystko jest ok dzieciątko żyje serduszko bije , rusza sie- najwyraźniej tak Pani będzie przechodziła ciąże....kolejna noc , budzę się prześcieradło mokre znowu pogotowie - chyba odeszły wody proszę wracać do domu i leżeć zadzwonimy do Pani kiedy będzie termin na scan ( mieszkam w UK ) po powrocie 2 dni spokoju zero bolu praktycznie minimalne plamienie ....14 styczeń budzę się rano idę do toalety czuje że coś że mnie wychodzi dotykam i nie mogę stwierdzić co to jest jakieś twarde i cienkie jak paluszek znowu szpital .... czekanie pare godzin i nareszcie badanie - wyrok - przykro nam to jest dziecko to co Pani czuła to rączki,  dziecko nie żyje zabieramy Panią na oddział i czekamy porodu...

15 stycznia delikatne bole i parcie , rodzi się mój malutki aniołek,  aniolek który pare dni temu był zdrowiutki , nic mu nie było....

Jestem już w domu jest okropnie , udaje przed partnerem i córka ale już nie potrafię,  nie daje sobie rady psychicznie, jestem wrakiem,  ciągle mam go przed oczami , tak bardzo na niego czekałam....dziewczyny jak sobie z tym radzicie 

Jak mam dalej żyć jak nie chce mi się żyć...

Anna

Pozwól sobie na żałobę, nie próbuj być silna na siłę. Ale pamiętaj też o tym, że masz dla kogo żyć - masz partnera i córkę. 

Ja straciłam dziecko w 29 tc - upragnione, wyczekane, po którymś z kolei zabiegu in-vitro, też wszystko było pięknie, aż do momentu, kiedy okazało się, że mam zatrucie ciążowe. Leżałam w szpitalu, miało być lepiej, a nie było. Dziecko przestało rosnąć, były złe przepływy, a na koniec tych wszystkich nieszczęść udusiło się pępowiną. Wiem więc, co oznacza poród martwego dziecka. 

Od tego czasu minęło prawie 6 lat. Nadal pamiętamy, chodzimy na grób córki - teraz już z naszym synkiem, który urodził się w rok po tamtej tragedii. Żyjemy normalnie, ale już zawsze gdzieś tam będzie rana na sercu... Jednocześnie jestem wdzięczna losowi za to, co mam.