jak sie nie przejmowac gdy kumpelki mnie obgaduja

Mam 25 lat i jestem chora (psychicznie), niedojrzala, przyznaje.. no mam problemy. Staram sie zyc normalnie, ale cholernie ciezko mi z depresja i nerwica, nieraz sie boje ze zemdleje z nerwow i jestem troche nie do zycia. Skonczylam studia magisterskie i nie moglam znalezc pracy, teraz mam, ale kiepska, raczej malo prestizowa dla innych ludzi, chociaz mi narazie odpowiada... Moje kolezanki sa wobec mnie uszczypliwe, nieraz mnie krytykuja, ze jestem niesamodzielna, nie mam zycia, nie mam faceta, skonczylam studia a nie mam swietnej pracy. Nie mowia tego doslownie w ten sposob, ale daja odczuc, nieraz ich przytyki mnie niezle zdoluja... a zaczelo sie od tego, ze zaczelam je unikac, bo mnie dolowaly, takie glosne, krzykliwe, uznalam, ze nie mamy wiele wspolnego to zaczely w ten sposob mnie krytykowac.... ja sie naprawde przejmuje i mnie to boli, jest mi cholernie przykro, moja samoocena siega zera. Wstydze sie siebie. Nie umiem juz normalnie sie odzywac w towarzystwie, chowam sie w domu, tylko jem i ogladam seriale, filmy, gdzie zycie jest fajniejsze, bo nie chce myslec, jak mysle to mam dosc tego wszystkiego. No nie umiem dojsc do siebie z tym, ze nie mam u nich uznania, nie wiem czemu wlasciwie, jakos je chyba wywyzszam, ze sa takie fajne, wygadane, wyszczekane i zazdroszcze tej latwosci w rozmowie z innymi.....

Badz sobą i sie nie zmieniaj . Nie mozesz udawac kogos innego  tylko dlatego zeby sie dostosować ..

Ja nie udaje, bo nawet nie umiem  tylko obserwuje ludzi i widze, ze maja mnie za kogos gorszego od nich i strasznie mi z tym ciezko. Niby jestem niebrzydka (podobno), niby studia umialam skonczyc, ale nieraz mi sie placzy jezyk, kreci w glowie, czuje sie nieswojo, meczy mnie halas i inni ludzie, meczy mnie jak musze walczyc o swoje, negocjowac z nieprzychylnymi ludzmi, ktorzy patrza na mnie drwiaco, kpia, oceniaja.

*plącze

nie wiem czemu, nie lubie tez jak ludzie traktuja mnie z litoscia tak samo jak zlosliwosc jest strasznie dolujaca... ja chcialabym zeby ktos mnie cenil, wierzyl w moje mozliwosci, ze sobie poradze... mam taka duza potrzebe. 

mama mi mowila, zebym znalazla bogatego meza lepiej i na nim polegala, to mnie zasmucilo ze tak nisko mnie ocenia, ja nie chce na nikim polegac, bo teraz wiem, takie polegania jest kosztem czegos... nie ma sie szacunku i godnosci

zostane twoim mężem szukam kogoś na poważnie

też mam tak jak ty czuje sięw jak bym żył sam na tym świecie, i nikt mnie nie rozumie

fajnie, ze ktos rozumie... trzeba miec super osiagniecia dzisiaj inaczej ludzie beda wytykac, ze nie jest sie super, mam dosyc zycia w spoleczenstwie

powtorzylam sie, za duzo super ups

po prostu się nie przejmuj...wiem, ze latwo powiedzieć trudniej zrobić ale serio..olewaj je

po piszemy na priw?

widze że nie jestem sam w takiej sytuacji, odezwij się...