Nie rozumiem, więc mnie nie rozumieją

Cześć, czy to jest przypadłość, którą można uznać jako autyzm, zespół Aspergera?

Totalnie nie rozumiem ludzi, tego co nimi kieruje, co do mnie mówią o swoim życiu, problemach, związkach, rodzinie itp. Wszystko mi się zlewa w bełkot, zaczyna boleć mnie głowa, wyłącza mi się empatia, odpowiadam suchymi frazesami, które usłyszałem w telewizji, albo przeczytałem w gazecie, przez co wszystkim się wydaję być nie warty zaufania, ponieważ zachowuję się jakoś dziwnie, co wiele osób mi już powiedziało. Że niby mam swój świat, jestem uprzejmy, miły i pomocny, ale nie jestem kimś, z kim rozmawia się przy piwie po pracy, papierosie na przerwie itp. Ludziom, zwłaszcza kobietom wydaje się, że jestem dla nich niemiły, a wszystko przez to, że prawie w ogóle się do nich nie odzywam. Nie znają żadnych szczegółów z mojego życia, a z tego co zauważyłem nie potrafią rozmawiać o niczym innym między sobą i ze mną niż o tym, co słychać u tego i tamtego. Z powodu braku tematów na mój temat unikają mnie, a ja unikam ich, bo nie gadam głupot na innych i to je chyba nudzi. Natomiast już dwa razy do tej pory wyleciałem z pracy przez takie zaściankowe obgadywanie. Powód zawsze był ten sam, moje słabe relacje z koleżankami z pracy, które kręciły na mnie bata i dawały go w ręce szefa, który wierzył ich bezpodstawnym plotkom, a nie moim wynikom pracy, które były zawsze kilka razy lepsze od wyników pozostałych. Wydaje mi się, że nawet dobra praca nie wystarcza w zbudowaniu zaufania, kiedy nie wychodzi się z kimś na papierosa na przerwę, albo nie opowiada o szczegółach życia prywatnego. Ogólnie jestem małomówny, niektórzy mogliby pomyśleć, że nawet upośledzony. Tak, sam przyznaję, że jestem ostro wycofany społecznie. Z zewnątrz każdy widzi mnie jako dorosłego, zdrowego, silnego i przystojnego faceta, ale w środku czuję się jakbym nadal miał 15 lat i czasami, w ważnych momentach życia tak też się zachowuję. Chociaż staram się postępować zgodnie z logiką, to niektórzy mi powiedzieli, że w sferze uczuciowej i kontaktach międzyludzkich zachowuję się jak maszyna. Na przykład kiedyś byłem z pewną dziewczyną i sobie żartowaliśmy na temat naszego chwilowego związku, po czym na koniec całkiem poważnie jej powiedziałem, że nic z tego nie będzie i cześć, a ona nadal myślała, że robię sobie żarty, potem się wściekła i przestała do mnie odzywać, objechała mnie wśród kilkunastu znajomych i straciłem zaufanie sporej części osób. Później miałem kilka przelotnych związków opartych na seksie i też wszystkim mówiłem, że to tylko to i nic więcej, a one zawsze mi wyjeżdżały z tekstem, że od początku się zauroczyły, a później rozkochiwały we mnie jeszcze bardziej. A u mnie nic, kurde, pustka. Nie potrafiły tego zrozumieć, a ja nie potrafiłem wytłumaczyć im, czemu odcinam cielesność w łóżku od umysłu i tak zwanego serca. Od miesięcy nie mam już żadnych znajomych, w pracy nie potrafię się z nikim dogadać, ponieważ są to osoby, z którymi oprócz wspólnego zadania nic mnie nie łączy, nawet wiek, czy miejsce zamieszkania. Nie martwi mnie to jednak, ponieważ mocno pielęgnuję swoją samotność i jestem z niej zadowolony, a z drugiej strony przeraża mnie to, że niczego więcej w życiu nie osiągnę, bo ludzie nie ufają nikomu, kto nie ma tak zwanego "ułożonego życia", czyli żony, dzieci, wielu znajomych i dużej rodziny, na której można polegać. Ja od 15 roku życia polegam tylko na sobie, nikt mi nie pomógł dotrzeć do tego miejsca, w którym się znajduję. Teraz mam już blisko 30, może moją ceną za samodzielność jest samotność i izolacja?

5 minut temu, Gość Asperger napisał:

bo ludzie nie ufają nikomu, kto nie ma tak zwanego "ułożonego życia", czyli żony, dzieci, wielu znajomych i dużej rodziny, na której można polegać.

to Twoje nieprawdziwie zalozenie.