Mam 28 lat... a raczej 82

Nie wiem czemu to piszę, może dlatego, że nie ma nikogo na świecie kto chciałby mnie wysłuchać. Umarłam już,  z braku miłości, samotność pokazała mi, że tak naprawdę mnie nie ma. Kiedyś podrózowałam, byłam pełna energii i wiary w piękny świat. Po długiej podróży po świecie wróciłam do Polski, z nadzieją, że uda mi się tutaj zbudować lepsze jutro. Przy wizycie u dentysty dowiedziałam się, że mam szkliwiaka, później problemy z nerkami.  Pracowałam trochę na produkcji w Polsce, pozniej wyjechalam do Holandii do pracy w opiece, aby zarobić na leczenie i odbudowę zębów po po operacji. Jeszcze ich nie odbudowałam, więc nie wyobrażam sobie uśmiechu pełną gębą. 3 lata wycięte z życiorysu i pomieszkiwanie u rodziców i opiece nad dziadkami  sprawiły, że stałam się aspołeczna do tego stopnia, że w pewnych sytuacjach starając się wypowiedzieć nagle oblewają mnie zimne poty i robie sie czerwona albo mam lzy w oczach, nie jestem w stanie  funkcjonować w społeczeństwie. Najgorsze jest to, że staram sie zyc, zaczelam studia filologiczne ale zdaje sobie sprawe, ze nie sprawdze sie jako tlumacz angielskiego - wazne sa umiejetnosci spoleczne, cele a ja ich nie mam, nie mam żadnych talentów, tak wiele próbowałam rzeczy. Jestem pusta jak wydmuszka. Mieszkam w tym momencie na wsi z aspołecznymi rodzicami, bez żadnych znajomych i mialam naprawde duzo czasu na przemyślenie swojego życia, ale kazdy pomysl wydaje mi sie bez sensu - nie chce wyjezdzac za granice, aby pracowac fizycznie, bez celu. W Polsce bez wyksztalcenia będę wegetować, wynajmując sama mieszkanie i opłacając implanty. Świat pędzi tak szybko obok mnie, jestem już za stara, aby być w czyms naprawdę dobra, nie mam kompletnie pomyslu na swoje zycie. Już nawet nie mówię o założeniu własnej rodziny, ani zdobyciu nowych przyjaciół. Wszyscy są w tych czasach zajęci sobą, albo swoimi rodzinami - to jest normalne. Życie już mi uciekło gdzieś przez palce. Pamiętam, że będąc w szpitalu na operacji jedyne czego pragnęłam to wsparcia kogokolwiek bliskiego, nikt taki się nie zjawił a tak bardzo się bałam.Wygrałam z chorobą, jednak jestem tak denna,że nie umiem tego dostrzec jak ważne jest życie.  Myślę, że wiem jak to jest umierać, w jakims sensie juz umarlam, a każda droga prowadzi mnie w kolejny ciemny zaułek. Jedyną radość daje m w życiu wschód słońca i piękno przyrody które przypomina mi o tym, że jednak życie jest cudem.

Życzę wszystkim, aby szanowali bliskich, których posiadają, każdy promyk szczęścia. Tak wiele macie - dom do którego możecie wrócić, przyjaciól, rodzinę, miłość i siebie.

masz rację, jak masz 28 lat to już szukaj trumny i miejsca na cmentarzu, napisz testament bo możesz nie zdążyć  

Czasem żeby zacząć żyć naprawdę trzrba umrzeć na niby.

No rzeczywiście dno z Ciebie.Czas na trumne. Gdzie te prawdziwe, normalne kobiety. Jakas kolejna zagubiona dziewcynka. Nie nadajesz sie do normalnego spoleczenstwa, to fakt

Bardzo smutny ten Twoj post...ale ma optymistyczne zakonczenie. I tego Ci zycze moja Droga-abys pomimo trawiacego Cie smutku, dostrzegala zawsze nadzieje i cos pozytywnego w zyciu. Rowniez jak Ty, nie czuje abym miala w zyciu jakis talent. Jestem zwykla, przecietna kobieta. Albo moze nawet mniej niz przecietna, bo w wieku 32 lat nie mam jeszcze meza ani dzieci-a tego pragne, lecz sie nie uklada. Nie poddawaj sie i dostrzegaj te male cuda, ktore  teraz widzisz. Jestem przekonana, ze tak Ciebie jak i mnie spotka w zyciu jeszcze szczescie. Nie wiem skad to wiem, ale wiem. Wspomnialas o rodzicach-nawet jesli aspoleczni, to masz ich i zgodnie z tym, co sama napisalas-doceniaj poki sa. Jesli zas chodzi o Twoj przyszly zawod, to zawsze mozesz byc tlumaczem dokumentow, ksiazek itp. Do tego niewiele kontaktu z ludzmi potrzeba, wiele mozna zalatwic internetowo. A moze z czasem nabierzesz smialosci, przelamiesz sie i wyjdziesz do ludzi. Wszytkiego dobrego i powodzenia Dziewczyno!  

No taa pusta lala nawet nie lala bo szczerbata pusta lala. Sama tak mowisz, wiec ja ci wierze ze tak jest.No i co mamy  z tym zrobic ze jestes beznadziejna

dont wori bi hapi o maj gosz

Jesteś do dobrą, mądrą kobietą. Czasami trzeba czasu, bardzoooo dużo czasu, aby znaleźć sens życia. Osiagnelas już dużo, leczysz się, miałaś operację i dałaś radę. Głowa do góry. Skoro dostrzegasz piękno przyrody to już jesteś szczesciarą.

Hej mała, idź na porządną terapię, jesteś materiałem na cudowną żonę i przyjaciółkę ja to wiem - widzę to po twoich słowach. to co wydaje Ci się nie do przejścia, jutro będzie pestką. Małe kroczki, może rodzice nigdy nie dawali Ci wsparcia, a po powrocie do domu to wszystko wróciło. Powolutku, masz czas. Nie wybiegaj za daleko w przyszłość.Jutro będzie lepiej

Nie szukam chyba pociesznia, wiem, ze sama musze z tego wyjsc. Mam glebokie, przeszywające wrazenie, ze dzisiejszy swiat goni tylko za pieniądzem, ktory nic kompletnie nie znaczy. Jestesmy od niego zalezni, mozemy nim kupic zdrowie i zycie - lepsze jedzenie, dostep do medycyny, ale gdzies po drodze zagubila sie kompletnie na istotę bycia człowiekiem. Kłocą się o przyziemne sprawy, politykę, idee, religie, pędzą w pogoni za pieniądzem, z głową w wirtualnym świecie. Nie umiem często rozmawiac z ludzmi. A pewnie to moje subiektywne odczucia, pewnie swiat jest o wiele piekniejszy.

serio laska, to co tu robisz - dorośnij!!!!

Nie jestes jedyna w swoim mysleniu, uwierz mi jest f... ludzi goniacych za pieniadzem czy swoja chora ambicja, ale zeby oddac prawdzie racje, musimy rowniez przyznac, ze sa i piekni ludzie (a nie tylko przyroda). Wiesz co mam na mysli piszac piekni. Piekni sercem, czynami, osobowoscia. Sa tez wszyscy Ci posrodku tych dwoch skrajnosci jak ja i Ty. Sami musimy wybrac gdzie jest nasze miejsce w tej wielkiej maszynie, gdzie nasze zycia sa nic nieznaczaca chwila