Żałuję że go poznałam

No właśnie, żałuję że go poznałam. Samemu może i było źle, ale przecież przy nim czuję się jakbym była sama. On ciągle kłamie, obiecuje, nie widzi swoich błędów, wszystkiemu winna jestem zawsze ja, zawsze tylko ja się staram, wbrew pozora zawsze to ja nie chce odejść, bo kiedy nie rozmawiamy że sobą już kolejny dzień to mnie nachodzą myśli (a co jak znajdzie inna, będzie inna przytulał, może do innej będzie lepszy, może weźmie z nią ślub, będą się całować i wiadomo uprawiać seks, dlaczego sie tego boję.. Dlaczego boli mnie myśl, ze on mógłby miec inna, skoro wiem, ze on mnie nie kocha) mam wrażenie, ze ja kocham zbyt mocno lub boję się być sama, tej samotności. Mamy razem dziecko, i chyba tylko to nas łączy. Lepiej by było jakby nigdy się nie spotkali, mnie nie nachodzily by te myśli, miałabym spokój, a mu może i by było lepiej beze mnie, napewno.