Ela

Cześć. Mam 29 lat, męża, wkrótce dziecko. Jestesmy póki co zdrowi. Obydwoje pracujemy, mieszkanie na kredyt (starszy blok, zostało 14 lat do splaty), auto. Moja praca po macierzyńskim nie jest pewna, raczej zmienię firmę ze względu na niekorzystne zmiany w regulaminie wynagrodzeń. Z jednej strony jestem z nas dumna że sami się usamodzielnilismy, z drugiej mam wrażenie, że życie przecieka mi przez palce i że prawie zawsze tak było. Dlaczego? Mieszkamy w pięknym, ale niewielkim mieście (obydwoje niskie płace-po awansach ok 3 tys na rękę), skończyłam kiepski kierunek studiów, nie mam prawa jazdy (już zaczęłam kurs i przerwałam z obawy o życie innych ludzi, swoje też), nie potrafię pływać, nie podróżuje bo nie ma kasy a jak jest ciut więcej to nie ma czasu. Zazdroszczę innym dobrego wykształcenia, prestiżu, zarobków, podróży, pięknych nowych domów, tego że nie odkładaja życia na później tak jak ja. Jak idę do lekarza to uważam go za

spełnionego fajnego człowieka i żal mi siebie, tak i wiem że są i podli lekarze... Chodzi mi o podejście do życia, w końcu jest jedno, a moje jest takie dziwne, nie podoba mi się a nie umiem zmienić nic

Mam 39 lat, pracuję na kierowniczym stanowisku, zarabiam 2900, z czego 400 pod stołem. Zarabiam tyle od niedawna, męża nie mam (narzeczony zmarł parę lat temu), dzieci nie mam, mieszkania nie mam. Dobre wykształcenie mam, nawet 3 zawody.
Masz mnóstwo, więcej, niż spora część społeczeństwa, lecz nie umiesz tego docenić

Oj trollu durnys ty durny i durnym zdechniesz

Jak ci nie pasuje ten stan rzeczy to go zmień, skończ lepszy kierunek. Zapisz się na naukę pływania. Zacznij działać zamiast jęczeć