Fobia społeczna

Czy jest tu ktoś kto ma taki problem? 

Tak. Ja

10 minut temu, Gość Jest napisał:

Tak. Ja

Ile masz lat? Jak sobie z tym radzisz? Jesteś kobietą czy mężczyzną? 

2 minuty temu, Gość Gość napisał:

Ile masz lat? Jak sobie z tym radzisz? Jesteś kobietą czy mężczyzną? 

32 lata. Póki co nie radzę sobie, tzn kiedy muszę wyjść z domu zakładam maskę uśmiechniętej i życzliwej, a w domu odreagowuję wszystko. Czemu pytasz? Też to przeżywasz?

4 minuty temu, Gość Jest napisał:

32 lata. Póki co nie radzę sobie, tzn kiedy muszę wyjść z domu zakładam maskę uśmiechniętej i życzliwej, a w domu odreagowuję wszystko. Czemu pytasz? Też to przeżywasz?

Ja w ogóle nie wychodzę z domu bo nie jestem w stanie. 

4 minuty temu, Gość Gość napisał:

Ja w ogóle nie wychodzę z domu bo nie jestem w stanie. 

Za co żyjesz skąd masz pieniądze?

4 minuty temu, Gość Gość napisał:

Ja w ogóle nie wychodzę z domu bo nie jestem w stanie. 

Czym jest spowodowana Twoja fobia? Co przeżyłaś/eś?. To się nie bierze znikąd.

1 minutę temu, Gość Gość napisał:

Za co żyjesz skąd masz pieniądze?

Pracuje w domu 

1 minutę temu, Gość Jest napisał:

Czym jest spowodowana Twoja fobia? Co przeżyłaś/eś?. To się nie bierze znikąd.

Nie wiem skąd to się wzięło. 

Mnie ktoś kiedyś "odarł" z prywatności. Wciąż dochodzę do siebie, a każdy mój ruch to tak okropny strach...

To ja tez się dopiszę. Tez mam fobię społeczną. Glownie chyba przez niska samoocena i duzo wewnetrznej krytyki w stosunku do siebie.

To ja tez się dopiszę. Tez mam fobię społeczną. Glownie chyba przez niska samoocena i duzo wewnetrznej krytyki w stosunku do siebie.

Kobieta 30 lat. Przemoc domowa, prześladowanie i szykanowanie w szkole. Obojętność wszystkich dorosłych do ktorych zwróciłam się z prośbą o pomoc. Przez chwile miałam normalne życie, ale nerwica i fobia społeczna znów się uaktywniły. Żeby wyjść z domu piję, tylko tak jestem w stanie. Wychodzę raz na dwa, trzy tygodnie. Gdyby nie mąż umarłabym z głodu.

co to się porobiło z tym pokoleniem, co drugi ma fobie społeczną??? 

5 godzin temu, Gość jan ko napisał:

co to się porobiło z tym pokoleniem, co drugi ma fobie społeczną??? 

Rozpad RODZINY.

Brak czasu, powierzanie dzieci instytucjom na wychowanie (a tu reformy, zmiany, chaos), pracujacy dlugo dziadkowie.

Dziecko chowa PRZYPADEK i to co mu sie przytrafi, na kogo trafi, dobrze badz zle.

Zadne 500 plus nie zastapi czasu (choc moze posrednio ten czas da -  byle tylko rodzic go madrze spozytkowal).

Wiem, że temat z czerwca, ale też się dopiszę. Mam fobię, a także nerwicę i są okresy, kiedy jest lepiej - teraz akurat jest słabo. Skąd to się wzięło? Fobię w moim przypadku zasilił szereg czynników - przemoc domowa, szykanowanie i przemoc w szkole, parę ogromnych kompromitacji mojej osoby na forum klasowym, które sprawiły, że na myśl o wystąpieniu publicznym robi mi się niedobrze (przyczyniła się do tego mentalność ofiary wyniesiona z domu), brak wsparcia ze strony bliskich (zapracowana mama, która nigdy nie miała czasu, bo była zmęczona po całym dniu, a oprócz mnie było też rodzeństwo i mnóstwo obowiązków), wczesne wkroczenie w dorosłe życie (przejęcie obowiązków przekraczających możliwości małego dziecka), odsuwanie się wielu osób ze środowiska z powodu moich problemów (po co zadawać się z "trędowatą") oraz wynikająca z tego izolacja na ich oraz na własne życzenie, bardzo wiele traumatycznych przeżyć, którymi nie byłabym w stanie obdzielić połowy znanych mi osób, delikatna konstrukcja psychiczna, łatwe poddawanie się w przypadku nawarstwiających się trudności. Nie chodzę na żadne terapie (byłam i niewiele mi pomogła, ale może komuś innemu pomoże), skończyłam studia dzienne (okropnie się przy tym męcząc każdego dnia). Nie pracuję, bo nie potrafię wyjść z domu. Obiecam, że pójdę na rozmowę jutro, a rano obudzę się i ogarnie mnie przejmujący strach. Byłam na kilku rozmowach i na każdej wypadłam źle - było widać po mnie ogromne przerażenie, niemożnośc opanowania się, chęć ucieczki - mimo że NIC się nie działo na tych rozmowach, nic. Ludzie zadawali normalne pytania, związane z pracą, a ja się zachowywałam jakby przesłuchiwali mnie w więzieniu o zaostrzonych rygorze - jak zwierzę w klatce. Tak samo było w szkole, przy projektach, prezentacjach, kontaktach bezpośrednich z innymi. Boję się każdego dnia i pluję sobie w mordę, że dałam się stłamsić emocjom i innym ludziom, że nie jestem wystarczająco silna, żeby pozbierać się i zacząć życie od nowa, z czystą kartą. Dorabiam zleceniami, chociaż uważam to i tak za żenujące, bo ludzie w moim wieku mają od kilku lat stałą pracę na etacie, zmieniają samochody, stawiają domy, żenią się - a ja stoję w miejscu. Przez siebie i przez ludzi.

Ja lecze się od 10 lat. Wiele lat nie wychodziłam z domu wcale. 

Mam tylko zasiłek rehab który lada moment się kończy. Nie wiem co będzie dalej. Może stryczek. 

Jak już muszę wyjść z domu to jestem przerażona, sparaliżowana i agresywna się robię w skupisku ludzi a jednocześnie jestem bliska ataku paniki. 

Bierzcie xanax