Konsultowanie wyborów życiowych z rodzicami

Często na forum widzę wpisy w stylu "co twój ojeciec/matka o tym myśli" i zastanawiam się jak toksyczni muszą być rodzice tych ludzi. Jeżeli pierwsza linią krytyki o której myślisz to twoi rodzice to znaczy, że oni kontrolują cię jak małe dziecko, a twoje pojęcie moralności i dobrych wyborów nie jest twoje, a przejęte w całości od rodziców. Dorosłe osoby mogą pytać o radę jeżeli uznają to za stosowne, ale pytać o pozwolenie w kwestiach takich jak wygląd (tatuaże, długość szortów), spędzanie wolnego czasu, życie zawodowe czy życie rodzinne "bo tak trzeba" i "zdanie matki/ojca jest najważniejsze" to niedojrzałość i tkwienie w bardzo toksycznym układzie.

up

15 godzin temu, Gość gość napisał:

[...] to niedojrzałość i tkwienie w bardzo toksycznym układzie.

To poszukiwanie akceptacji, niska samoocena i poczucie wartości, brak odwagi do podejmowania działań autonomicznych wobec ryzyka krytyki i odrzucenia ze strony najbliższych. Czasem też bierze się to ze świadomego, lub podświadomego, uznania autorytetu osoby, od której uzależnia się dane działanie. I niekoniecznie ma ona wykalkulowany wpływ, zatem nie we wszystkich przypadkach rodzice/bliscy 'wprost mają na celu 'kontrolę', czy są 'toksyczni'. Zdarza się, że zależność dla danej jednostki jest wręcz korzystna. Wszystko kwestie indywidualne. A jeśli dane relacje i układy rodzinne nie odpowiadają, można nad nimi popracować, bądź się odciąć, zamiast przerzucać odpowiedzialność i winę za swoją uległość i mentalny, czy emocjonalny brak niezależności.

15 godzin temu, Gość gość napisał:

[...] a twoje pojęcie moralności i dobrych wyborów nie jest twoje, a przejęte w całości od rodziców. [...]

Ogólnie wszystko, co ''nasze'' jest jedynie mieszanką wpływu wychowania i środowiska, cedzoną przez pryzmat niezależnych schematów podświadomości kształtujących się również skutkiem powyższych wpływów. W tym ujęciu nikt nie jest 'sobą' i bynajmniej nie posiada wolności w kontekście wyboru szeroko pojętego. Warto o tym pamiętać.

1 godzinę temu, Nenesh napisał:

To poszukiwanie akceptacji, niska samoocena i poczucie wartości, brak odwagi do podejmowania działań autonomicznych wobec ryzyka krytyki i odrzucenia ze strony najbliższych. Czasem też bierze się to ze świadomego, lub podświadomego, uznania autorytetu osoby, od której uzależnia się dane działanie. I niekoniecznie ma ona wykalkulowany wpływ, zatem nie we wszystkich przypadkach rodzice/bliscy 'wprost mają na celu 'kontrolę', czy są 'toksyczni'. Zdarza się, że zależność dla danej jednostki jest wręcz korzystna. Wszystko kwestie indywidualne. A jeśli dane relacje i układy rodzinne nie odpowiadają, można nad nimi popracować, bądź się odciąć, zamiast przerzucać odpowiedzialność i winę za swoją uległość i mentalny, czy emocjonalny brak niezależności.

Ogólnie wszystko, co ''nasze'' jest jedynie mieszanką wpływu wychowania i środowiska, cedzoną przez pryzmat niezależnych schematów podświadomości kształtujących się również skutkiem powyższych wpływów. W tym ujęciu nikt nie jest 'sobą' i bynajmniej nie posiada wolności w kontekście wyboru szeroko pojętego. Warto o tym pamiętać.

Owszem, jesteśmy wypadkową różnych wpływów, ale jednak ludzie posiadają umiejętnosć analizowania własnych poglądów. Mimo to znam masę ludzi którzy w coś wierzą lub coś robią bo rodzice tak ich nauczyli (cała wiara katolicka w polsce na tym polega...)

Ciekawe, ze to tylko dotyczy kobiet. Nikt nie oczekuje od facetow, ze beda pytac mamy o zdanie

Zawsze ludzie sie dziwia jak pada pytanie "co moja mama na to", a ja odpowiadam, ze nie pytalam. Tak jakbym musiala znac opinie rodzicow na temat mojego zycia. To absurd zeby zmieniac zdanie czy zachowanie bo rodzicom nie bedzie sie podobac

Dziwne. Można pytać o opinie ale to tyle.

Moja mama zawsze ma dla mnie cenne rady. Mogę ją zapytać niemal o wszystko. Nie mamy toksycznych relaccji, rodzice nie kontrolują mnie i mojego rodzeństwa. Po prostu rozmawiamy. Mój facet bardzo podziwia nasze relacje, bo u niego w domu tak nie ma, więc bardzo lubi rozmawiać z moją mamą, bo odnajduje w rozmowach z nią to, czego nie ma w rozmowach z własną mamą. 

Nie mam najlepszych relacji z rodzicami więc moje podejście pewnie trochę wynika z tego, ale z zasady nie pytam ich o zdanie bo wychodzę z założenia, że ich potencjalne rady nie są na te czasy. Okazjonalnie rozmawiam z tatą, ale on unika dawania bezpośrednich rad. Bardzo też różnie się w podejsciu do życia w porównaniu do moich rodziców więc nie ma specjalnie dobrych rad które mogłabym dobrze wykorzystać