Czy taki związek ma przyszłość?

Witam wszystkich!

Mam 23 lata i od ponad roku jestem w związku, z czego przez 5 miesięcy na odległość. Mój problem polega na tym, że nie wiem, czy ja w ogóle nadaję się do takiej relacji. Mimo czasu, jaki upłynął, nie jestem pewna swoich uczuć względem chłopaka. Z jednej strony jest on najlepszym facetem, jakiego poznałam, czuły, troskliwy, wyrozumiały, znosi moje humorki. Zaś z drugiej czuję, że męczę się będąc w jakimkolwiek związku (z poprzednim chłopakiem było podobnie), w obecności lubego szybko się irytuję, czekam aż zostanę sama i zajmę się swoimi sprawami. Nie przepadam za nadmiernym przytulaniem, całowaniem i choć wstyd się przyznać, ale seks z nim daje mi satysfakcję i radość tylko po alkoholu, w sumie bez tego nie mam w ogóle ochoty, choć czasem zgadzam się dla świętego spokoju i tylko czekam aż to się skończy, a po wszystkim odrazu uciekam z łóżka lub idę spać. Poza tym przyznaję, że jestem z nim trochę z wygodnictwa, studiujemy ten sam kierunek, od października zamieszkamy na jednej stancji, więc będę miała pomoc przy projektach i zaliczeniach, bo chłopak lepiej ogarnia techniczne przedmioty. Poza tym nie chcę stracić wspólnych znajomych i spotkań z nimi, a wiem, że po ewentualnym rozstaniu wiele by się zmieniło.

Kocham go jako człowieka, gdyby potrzebował mojej pomocy, wiele bym dla niego zrobiła. Nie potrafiłabym go zdradzić, nie byłabym w stanie go tak poniżyć i sprawić mu takiego bólu, w ogóle nie interesują mnie inni faceci. Jednak nasze plany na przyszłość bardzo się rozmijają, chłopak pragnie ślubu i rodziny, a ja czuję przed tym duży opór. Myślę, że jest to spowodowane tym, w jaki sposób ojciec traktował moją mamę, chyba podświadomie się przed tym bronię. Chyba pasowałby mi taki weekendowy związek bez większych zobowiązań albo gdyby chłopak został marynarzem. ;)

Na pewno coś do niego czuję, lecz nie wiem, czy jest to miłość. Z pewnością są to ciepłe uczucia, patrząc na niego, czuję dużą bliskość i przywiązanie, zaś z drugiej na myśl o polubownym zakończeniu związku odczuwam ulgę i pewien rodzaj wolności.

Chcę postąpić uczciwie, lecz boję się, że jeśli odejdę, stracę go bezpowrotnie, a wiem, że drugiej takiej osoby już nie spotkam.

Co o tym sądzicie? :)

Albo masz zaklocony stosunek do zwiazkow ogolnie albo nie doroslas jeszcze emoconalnie do dojrzalego zwiazku z mezczyzna. Moze pojdz na jakas rozmowe lub dwie do psychologa. Przynajmniej powie ci w jakim kierunku sie poruszasz. Powodzenia!

Troche to wszystko dziwne co piszesz. 

Z tym zakłóconym stosunkiem do związków faktycznie może coś być, bo ogólnie raczej postrzegam to jako pewne zagrożenie, atak na moją autonomię. Czuję, że muszę w pewien sposób z siebie rezygnować, wiecznie chodzić na kompromis, dostosowywać się, co powoduje u mnie irytację i sprzeciw. Ogólnie nie mam zbyt dobrych relacji z mężczyznami w mojej najbliższej rodzinie, więc może tutaj jest pies pogrzebany.