Pierwsze wędrówki ludów słowiańskich.

Kiedy Goci i towarzyszący im Gepidowie przenieśli się nad Morze Czarne , kiedy Wandalowie , Burgundowie i Rugowie wynieśli się na zachód i południe, Słowianie opanowywali kolejno  opuszczone przez nich tereny , przenikając coraz bardziej na zachód. Wschodni ich pobratymcy , zwani w cesarstwie Antami, weszli w skład związku plemiennego , zorganizowanego w IV w. przez króla Gotów Hermanaryka a po rozpadzie tego związku utworzyli własny, obejmujący znaczne obszary dzisiejszej Ukrainy. Na jego czele stanął wódz iminiem Boz, przez gockiego kronikarza tytułowany "królem". Królestwo Boza było nietrwałe: został on rozbity przez króla Ostrogotów Winitara i ukrzyżowany wraz z synami i licznymi możnymi .

Wypadki V w. - pojawienie się Hunów , przełamanie granic Rzymskich i odpłynięcie znacznej części Germanów na zachód i południe - wywarły ogromny wpływ na dalszą ekspansję Słowian. Etapy jej nie są znane , ale największe jej nasilenie przypada na wiek VI. Słowianie docierają na zachodzie do Łaby i Soławy, przekraczając następnie te rzeki na wielu odcinkach ; na południu opanowują Kotlinę Czeską i  docierają do Alp , wreszcie nad dolnym Dunajem zaczynają szturmować granice Cesarstwa Wschodniorzymskiego. Już Justynian musiał zdobywać się na duże wysiłki , w celu obrony Mezji przed Słowianami , którzy jak chcą kronikarze Bizantyjscy - wyróżniali się spośród innych barbarzyńców okrucieństwem. Wielki szturm Słowian na granice cesarstwa rozpoczął się dopiero po śmierci Justyniana.