Uczucie do idola które jednak komplikuje życie

Dobry wieczór wszystkim. Piszę bo nie wiem co mam zrobić. Nawet psycholog jest bezradny a ja generalnie męczę się z tym. Wiecie, to chyba jest domena nastolatek: ,,kocham mojego idola, jest cudowny, będzie moim mężem, bla bla, bla". Ja już nastolatką nie jestem, 20+. Generalnie to jestem dziwna, pokręcona, nadwrażliwa i czuję się strasznie samotna. Mam dziecko, mam faceta ale czuję się samotna. Nie mam znajomych, jestem raczej aspołeczna, z rodziną relacje mam fatalne. Nikt nigdy nie rozumiał mnie, nikomu tak na 100% chyba nie zależało.  Jedynym powodem do życia jest On, mój idol. To nie chodzi o to że ja chcę się z nim pieprzyć, wychodzic za mąż i nie wiadomo co. Wiecie o czym marzę najbardziej? Żeby z nim porozmawiać. O życiu, o naszych przeżyciach. Chciałabym wiedzieć co on o tym myśli, co uważa. Pisze piękne teksty piosenek, jego głos rozrywa serce. Oprócz tego pisze wspaniałe wiersze. Czytając niektóre z nich mam wrażenie jakby ktoś wtargnął do mojej duszy, wyciągnął wszystkie emocje i pięknie opisał. Nie umiem tego wytłumaczyć. Żyję tym marzeniem, tą nadzieją. Żyję bo wierzę że pewnego pogadam z nim i on mnie zrozumie. Serio, on jest jedyną i ostatnią osobą w którą tak wierzę. Ostatnio zauważyłam że w każdym z facetów z którymi byłam szukałam jego cech, jak nie wyglądu to charakteru. I nigdy, przenigdy nie powinnam była się z kimś wiązać bo każdy związek to porażka. Nie wiem jak mam żyć, co robić. To trwa od jakiś 9 lat, w każdym razie jak ,,odkryłam" swojego idola byłam wczesną nastolatką". I trzyma mnie to do dziś. Psycholog nie potrafi nic poradzić. Więc szukam tutaj pomocy. Może ktoś coś mi doradzi, podpowie? 

Ja się kocham w Martinie z depeche mode możemy pogadać