Do kiedy Wasze dzieci bały się obcych?

Syn ma prawie 9 miesięcy. Od niedawna na osoby obce albo te których dawno nie widział reaguje wczepianiem się we mnie lub co gorsza płaczem. Wiem, że to normalny etap rozwoju ale może pamiętacie czy u Waszych dzieci długo to trwało? 

Oj długo... Nie pamiętam dokładnie,  ale wydaje mi się że nawet do dwóch lat.

4 minuty temu, Gość gosc napisał:

Syn ma prawie 9 miesięcy. Od niedawna na osoby obce albo te których dawno nie widział reaguje wczepianiem się we mnie lub co gorsza płaczem. Wiem, że to normalny etap rozwoju ale może pamiętacie czy u Waszych dzieci długo to trwało? 

Moj ma 10 miesiecy i zachowuje sie identycznie. Nie lubi i boi sie obcych ludzi oraz tych ktorych widuje tylko czasami. Gdy ich widzi a oni odzywaja sie do niego wczepia sie we mnie z calych sil i zaczyna plakac. A to takie pogodne dziecko. Moja corka byla zupelnie inna, bardzo otwarta na ludzi i tak jej juz zostalo. Mysle, ze pozostaje nam ten etap przeczekac. Dzieci tak maja.

Moja córka ma ponad 3 lata i dalej nie lubi obcych. Wstydzi się i krępuje gdy ktoś ją o coś zapyta. Taki typ.

Najgorszy jest płacz. Gdyby się tylko wstydził czy chował, to pół biedy. Za tydzień idziemy na urodziny syna mojej koleżanki i aż się boję pomyśleć co to będzie. 

Starszy dosc długo, bo w przedszkolu chowal głowę jak wychowawcy cos od niego chcieli. Młodszy Boga sie nie boi. Ma 4 lata j nie przechodził tego etapu

mój synek się kompletnie nie boi, jak przyjdzie ktoś obcy to wyciąga rączki żeby go wziąć do siebie na kolanka ma 11 msc

15 minut temu, Gość gość napisał:

mój synek się kompletnie nie boi, jak przyjdzie ktoś obcy to wyciąga rączki żeby go wziąć do siebie na kolanka ma 11 msc

mój też jest wesołym, pogodnym i społecznym dzieckiem wychowywanym bez nerwów, więc może dlatego nie mam powyższych problemów

26 minut temu, Gość gość napisał:

mój też jest wesołym, pogodnym i społecznym dzieckiem wychowywanym bez nerwów, więc może dlatego nie mam powyższych problemów

Może nie jesteś nerwowa ale głupia napewno

Lęk przed obcymi to proces zupełnie naturalny. Dziecko zaczyna dostrzegać różnicę między osobami znanymi, bliskimi, a obcymi, a z taką świadomością, nic dziwnego, że nie chce się przytulać czy być dotykanym przez nieznaną lub słabo znaną mu osobę. Dziecko, w naturalny, a można by nawet powiedzieć, odruchowy sposób, chroni się przed potencjalnym zagrożeniem. Nie wie, czego może się po obcych spodziewać, więc domaga się ochrony oraz bliskości od rodzica. Jest to zdrowa reakcja