Wizyty gości mnie stresują

Dzięki za odpowiedzi, cieszę się że jest nas, tych ześwirowanych więcej

Dziewczyny, które tak nie mają - rozumiem, Wasz punkt widzenia. Nawet to sobie tak tłumacze jak Wy ale to jest podświadome. Na co dzień też mam porządek wiadomo, ale takie rzeczy jak kurz na lampie, pajęczyna gdzieś w rogu która powstała w ciągu jednej nocy na co dzień mi nie przeszkadzają a jak przychodzą goście to czuję się zobowiązana zajrzeć w każdy kąt, kropki wody na kranie mi przeszkadzają. Mam wrażenie, że to przez to że od dzieciństwa miałam tak wpajane że co będzie jak ktoś zobaczy u nas bałagan

Radzicie spotykać się na mieście, często tak robimy ale jeśli ktoś pisze "może wpadniemy w weekend do Was na kawę?" To można raz drugi zaproponować kawiarnie ale nie ciągle bo w końcu ten ktoś poczuje, że go nie chcemy

Pytacie, czy ja w gościach szukam kurzu. Tak! ale nie żeby komuś wypomnieć ale po to, żeby się pocieszyć że nie tylko ja miewam w domu bałagan. Bo takie mam czasem wrażenie, że wszyscy wkoło mają chaty wysprzątane na błysk 24h a tylko ja wstydzilabym się gdyby ktoś wpadł bez zapowiedzi 

19 minut temu, Gość Jaka matka taka córka napisał:

Pytacie, czy ja w gościach szukam kurzu. Tak! ale nie żeby komuś wypomnieć ale po to, żeby się pocieszyć że nie tylko ja miewam w domu bałagan. Bo takie mam czasem wrażenie, że wszyscy wkoło mają chaty wysprzątane na błysk 24h a tylko ja wstydzilabym się gdyby ktoś wpadł bez zapowiedzi 

Jaka matka taka córka - ja ma tak samo jak Ty (jak już pisałam wyżej) i aktualnie czytam książkę, która ma pomóc takim ludziom jak my, czyli "za bardzo spostrzegawczym". Mogę podać tytuł, jeśli chcesz  Na razie utożsamiam się z większością symptomów, rozdział o tym, jak sobie radzić na co dzień dopiero zaczęłam.

A co do tego spotykania się w kawiarni, zamiast w domu, to rozumiem, że głupio ciągle unikać wizyt u nas w domu... Ale zapytam tak - czy z podobną częstotliwością ci Twoim znajomi zapraszają Was do nas? Bo ja miałam taki przypadek, że ciągle proponowałam spotkanie z 2 znajomymi parami u nas, a jedna z tych par od pewnego czasu kompletnie przestała nas zapraszać do siebie do domu. Spotkać się u kogoś zawsze byli chętni, ale u siebie to nigdy. Więc powiedziałam dość, bo ja nie będę ciągle koło nich skakać, a oni nie chcą ze swojej strony pokazać, że stać ich na podobny wysiłek. 

4 minuty temu, Gość Gosc napisał:

Jaka matka taka córka - ja ma tak samo jak Ty (jak już pisałam wyżej) i aktualnie czytam książkę, która ma pomóc takim ludziom jak my, czyli "za bardzo spostrzegawczym". Mogę podać tytuł, jeśli chcesz  Na razie utożsamiam się z większością symptomów, rozdział o tym, jak sobie radzić na co dzień dopiero zaczęłam.

A co do tego spotykania się w kawiarni, zamiast w domu, to rozumiem, że głupio ciągle unikać wizyt u nas w domu... Ale zapytam tak - czy z podobną częstotliwością ci Twoim znajomi zapraszają Was do nas? Bo ja miałam taki przypadek, że ciągle proponowałam spotkanie z 2 znajomymi parami u nas, a jedna z tych par od pewnego czasu kompletnie przestała nas zapraszać do siebie do domu. Spotkać się u kogoś zawsze byli chętni, ale u siebie to nigdy. Więc powiedziałam dość, bo ja nie będę ciągle koło nich skakać, a oni nie chcą ze swojej strony pokazać, że stać ich na podobny wysiłek. 

Dla równowagi ta para numer 3 nie tylko chciała się spotykać u kogoś czy nie mieście, ale też zapraszała do siebie. Tylko ta para numer 2 - mimo głupkowatych aluzji naszego wspólnego kolegi, że dawno go u nich nie było - zrobiła ze swojego domu twierdzę, ale przesiadywać u nas już nie mieli skrupułów...

Także do czego dążę - jeżeli spotykacie się "po równo" ze znajomymi, raz u Ciebie, raz u nich to ok. Ale nie daj się ani teraz, ani w przyszłości tak wykorzystywać jak ja przez kilka tygodni w przeszłości, że ja piekłam ciasta, wymyślałam przekąski, jakie wino do tego się głowiłam - no i oczywiście pucowałam mieszkanie jak na inspekcję sanepidu - a ta jedna para naszych znajomych do siebie nigdy nie zapraszała  

Może pora przestać się kierować w życiu tym "co ludzie powiedzą" i nabrać trochę dystansu do siebie?

Racjonalizuj te swoje histerie, bo to nic dobrego - ani dla ciebie, ani dla otoczenia. Jesteś zwyczajnie męcząca. 

Mnie kiedyś naprostował kolega, który jest coachem i robi szkolenia, ma ogromną wiedzę o psychologii, czy różnych technikach relaksacji. W skrócie - przy natłoku złych myśli, nakręcania się problemami - zadaj sobie pytanie "i co z tego?".

Jak zaczynasz panikować "ciotka Ziuta będzie za godzinę, nie zdążę odkurzyć" - i co z tego? nie postawi cię przecież przed plutonem egzekucyjnym.

Goście wpadli znienacka, a ty ciasta nie masz - i co z tego? powinni się zapowiedzieć. Itd, itd.