Jak wygląda Wasz dzień z niemowlakiem? Macie czas dla siebie i na ogarnięcie domu? Mnie to przerasta...

Jak słyszę te wszystkie 'rady' w stylu "trochę popłacze i usnie". Serio? Takie z Was matki? Chyba, że wypowiadają się bezdzietne co to wszystko wiedzą najlepiej jak "dziala" dziecko. 

Powiem tak: z perspektywy czasu uważam, że jeśli dziecko potrzebuje bliskości z matka to daj mu ja. Nie odbieraj, ono w końcu przestanie cię potrzebowalo i wtedy odczujesz jak bardzo Ci tego brakuje. Nawet jak będzie miało kilka lat i przyjdzie do Ciebie w nocy, bo odczuje taka potrzebę to zabronisz mu tego? Ja wiem, że bywa cięzko. Jesteśmy ludźmi i czasami taki rzep mały jest męczący, ale kurde czas szybko leci. Dzieciństwo w porównaniu do całego życia trwa tylko chwilę a to co ty dasz tej małej istocie wpływa na to jakim emocjonalnie będzie człowiekiem. Zapytaj się psychiatrow jaki odsetek pacjentów to ludzie, którzy lecza się bo w dzieciństwie coś było nie tak. Jeśli moje dziecko mnie potrzebuje to daje mu siebie. Nieważne, że dom zarasta brudem. Uwierz mi, będzie czas na ogarniecie tego i nie mam na myśli, że za parę lat dla mnie samej początki bycia mama były ciężkie, zwłaszcza kiedy dziecko chce tylko być przy mamie. 

To, że jest do Ciebie 'przyklejony' to taki etap. Męczący wiadomo, ale minie.  

Ah i etap leżenia na drzemkach z maluchem tez był, ale równie szybko minął. Moja córka też potrafiła budzić sie z płaczem np. po ok. 1h-2h od pójścia spac na noc. Teraz już od dawna tego nie ma. Może to takie nieświadome upewnianie się, że jesteś? Że w razie potrzeby mama jest? 

Jesteś jego mama. To u Ciebie był w bezpiecznym, ciepłym brzuchu. To przy Tobie czuję się najlepiej. Spojrz na to z jego strony. I nie mowie, że masz się do niego przywiązać sznurem. Tylko go zrozum

6 godzin temu, Gość gość napisał:

uspołecznia się go ucząc, że nie jest jedyny na świecie, straszne popełniasz błędy wychowawcze za cenę swojego świętego spokoju

A ty jesteś matka czy wyrażasz opinie z obserwacji? 

Mając dziecko rozrozniasz płacz "na poważnie" od płaczu z nudów, głodu czy niewygodny. Uwierz mi, to się da rozróżnić. I jeśli wiem, że moje dziecko nie płacze "na powaznie" to mówię do niego kiedy w międzyczasie przygotowuje obiad lub tym podobne. 

I nie każda matka lata na każdy płacz dziecka. Nie znam takiej, bo będąc 24/7 z dzieckiem w końcu zaczynasz wsłuchiwać się w płacz, a to jest jedyna forma komunikacji jaka może z tobą mieć dziecko na początku. 

Za to kobiety, które nie mają dzieci....taaak one są najmądrzejsza i uważają, że każdy rodzić biega jak.mu dziecko zaplacze. Dlatego, że tego nie widzą. Nie rozumieja a pierwsi się wypowiadają

9 minut temu, Gość Gosc napisał:

Jak słyszę te wszystkie 'rady' w stylu "trochę popłacze i usnie". Serio? Takie z Was matki? Chyba, że wypowiadają się bezdzietne co to wszystko wiedzą najlepiej jak "dziala" dziecko. 

Powiem tak: z perspektywy czasu uważam, że jeśli dziecko potrzebuje bliskości z matka to daj mu ja. Nie odbieraj, ono w końcu przestanie cię potrzebowalo i wtedy odczujesz jak bardzo Ci tego brakuje. Nawet jak będzie miało kilka lat i przyjdzie do Ciebie w nocy, bo odczuje taka potrzebę to zabronisz mu tego? Ja wiem, że bywa cięzko. Jesteśmy ludźmi i czasami taki rzep mały jest męczący, ale kurde czas szybko leci. Dzieciństwo w porównaniu do całego życia trwa tylko chwilę a to co ty dasz tej małej istocie wpływa na to jakim emocjonalnie będzie człowiekiem. Zapytaj się psychiatrow jaki odsetek pacjentów to ludzie, którzy lecza się bo w dzieciństwie coś było nie tak. Jeśli moje dziecko mnie potrzebuje to daje mu siebie. Nieważne, że dom zarasta brudem. Uwierz mi, będzie czas na ogarniecie tego i nie mam na myśli, że za parę lat dla mnie samej początki bycia mama były ciężkie, zwłaszcza kiedy dziecko chce tylko być przy mamie. 

To, że jest do Ciebie 'przyklejony' to taki etap. Męczący wiadomo, ale minie.  

Ah i etap leżenia na drzemkach z maluchem tez był, ale równie szybko minął. Moja córka też potrafiła budzić sie z płaczem np. po ok. 1h-2h od pójścia spac na noc. Teraz już od dawna tego nie ma. Może to takie nieświadome upewnianie się, że jesteś? Że w razie potrzeby mama jest? 

Jesteś jego mama. To u Ciebie był w bezpiecznym, ciepłym brzuchu. To przy Tobie czuję się najlepiej. Spojrz na to z jego strony. I nie mowie, że masz się do niego przywiązać sznurem. Tylko go zrozum

mamusie jedynaków to faktycznie mogą sobie celebrować cycusiowanie i tarzanie na dywanie.

powiedz to tej pani, która ma jednak trójke dzieci, że jej dziecko będzie mieć traumę i czekaja ją wizyty u psychologa z pociechą, gdyż dziecko będąc na etapie, na którym i tak nic nie pamięta nie miało uwagi matki na zawołanie, podobnie z redukcją kaprysów.

dramatyzujesz jak egzaltowana histeryczka.

2 minuty temu, Gość Gosc napisał:

A ty jesteś matka czy wyrażasz opinie z obserwacji? 

Mając dziecko rozrozniasz płacz "na poważnie" od płaczu z nudów, głodu czy niewygodny. Uwierz mi, to się da rozróżnić. I jeśli wiem, że moje dziecko nie płacze "na powaznie" to mówię do niego kiedy w międzyczasie przygotowuje obiad lub tym podobne. 

I nie każda matka lata na każdy płacz dziecka. Nie znam takiej, bo będąc 24/7 z dzieckiem w końcu zaczynasz wsłuchiwać się w płacz, a to jest jedyna forma komunikacji jaka może z tobą mieć dziecko na początku. 

Za to kobiety, które nie mają dzieci....taaak one są najmądrzejsza i uważają, że każdy rodzić biega jak.mu dziecko zaplacze. Dlatego, że tego nie widzą. Nie rozumieja a pierwsi się wypowiadają

boże, co za wariatka

tak, przeciągły płacz trwający kilka minut może być świadectwem, że coś się stało.

krótkie kwękanie gdy dziecko samo może wyciszyć emocje nie jest powodem do rozregulowania sobie zajęć i nie wyrabiania się na zakrętach byleby szybciuśkio ukoić...no właśnie co dziecku? w 90% okazuje się, że nic znaczącego.

tak ci trudno przyznać przed nami wszystkimi, że dałaś sobie wejść na głowe?

A wiecie, ja się trochę zgadzam z tymi osobami od "popłacze i przestanie". Wg mnie rodzicielstwo bliskości jest przereklamowane i dręczy matkę/rodziców/, może ewentualnie przez pierwsze trzy miesiące jest okej. Ja nie stosowałam metod typu "popłacze i przestanie", choć przeczytałam i Tracy Hogg i Anette Zahn-Kast i wielokrotnie chciałam zastosować ich porady. Mam roczne dziecko, które nie przespało jeszcze ANI jednej nocy. Od niedawna znów śpi w naszym łóżku, ponieważ wszelkie próby przeniesienia go do łóżeczka kończą się wrzaskiem, którego nie da się uspokoić przez pół godziny (a sąsiedzi słyszą). Przez pierwsze dwie-trzy godziny śpi, a potem zaczyna się budzić co pół i jeśli w końcu nie wyląduje w naszym łóżku to jest jak wyżej. Wg mnie jest to efekt tego właśnie, że wcześniej spał z nami, bo potrzebuje bliskości, bo był w ciepłym brzuchu, bo czułość, dotyk, pnie stresować itp itd. Ponieważ mąż musiał pracować, a i ja w końcu wróciłam do pracy, braliśmy go do siebie do łóżka, żeby nie płakał z samotności. I teraz nie śpi w łóżeczku, a i u nas w łóżku jest różnie, bo jeszcze karmię piersią i potrafi się budzić 3-4 razy na karmienie, choć niby go nie potrzebuje (wszelkie próby podania wody czy innej herbatki kończą się wielkim rykiem jak wyżej).

Podsumowując: żałuję, że jak miał pół roku nie zacisnęłam zębów i nie spróbowałam zmusić go do spania w łóżeczku i przesypiania całej nocy. Teraz oboje jesteśmy tak zmęczeni tymi pobudkami, że jest nam obojętne, więc chyba będzie z nami spał do 18-ki

4 minuty temu, Gość Gosc napisał:

A ty jesteś matka czy wyrażasz opinie z obserwacji? 

Mając dziecko rozrozniasz płacz "na poważnie" od płaczu z nudów, głodu czy niewygodny. Uwierz mi, to się da rozróżnić. I jeśli wiem, że moje dziecko nie płacze "na powaznie" to mówię do niego kiedy w międzyczasie przygotowuje obiad lub tym podobne. 

I nie każda matka lata na każdy płacz dziecka. Nie znam takiej, bo będąc 24/7 z dzieckiem w końcu zaczynasz wsłuchiwać się w płacz, a to jest jedyna forma komunikacji jaka może z tobą mieć dziecko na początku. 

Za to kobiety, które nie mają dzieci....taaak one są najmądrzejsza i uważają, że każdy rodzić biega jak.mu dziecko zaplacze. Dlatego, że tego nie widzą. Nie rozumieja a pierwsi się wypowiadają

To wytłumacz to tej "Hmmm" która trzyma się jak pijany płotu opcji latania do dziecka na każde skinienie.

8 godzin temu, Gość Alexi_s napisał:

A wiecie, ja się trochę zgadzam z tymi osobami od "popłacze i przestanie". Wg mnie rodzicielstwo bliskości jest przereklamowane i dręczy matkę/rodziców/, może ewentualnie przez pierwsze trzy miesiące jest okej. Ja nie stosowałam metod typu "popłacze i przestanie", choć przeczytałam i Tracy Hogg i Anette Zahn-Kast i wielokrotnie chciałam zastosować ich porady. Mam roczne dziecko, które nie przespało jeszcze ANI jednej nocy. Od niedawna znów śpi w naszym łóżku, ponieważ wszelkie próby przeniesienia go do łóżeczka kończą się wrzaskiem, którego nie da się uspokoić przez pół godziny (a sąsiedzi słyszą). Przez pierwsze dwie-trzy godziny śpi, a potem zaczyna się budzić co pół i jeśli w końcu nie wyląduje w naszym łóżku to jest jak wyżej. Wg mnie jest to efekt tego właśnie, że wcześniej spał z nami, bo potrzebuje bliskości, bo był w ciepłym brzuchu, bo czułość, dotyk, pnie stresować itp itd. Ponieważ mąż musiał pracować, a i ja w końcu wróciłam do pracy, braliśmy go do siebie do łóżka, żeby nie płakał z samotności. I teraz nie śpi w łóżeczku, a i u nas w łóżku jest różnie, bo jeszcze karmię piersią i potrafi się budzić 3-4 razy na karmienie, choć niby go nie potrzebuje (wszelkie próby podania wody czy innej herbatki kończą się wielkim rykiem jak wyżej).

Podsumowując: żałuję, że jak miał pół roku nie zacisnęłam zębów i nie spróbowałam zmusić go do spania w łóżeczku i przesypiania całej nocy. Teraz oboje jesteśmy tak zmęczeni tymi pobudkami, że jest nam obojętne, więc chyba będzie z nami spał do 18-ki

U nas było identycznie, i choć próbowaliśmy z mężem dzień w dzień kłaść córkę do swojego łóżeczka to i tak w rezultacie wylądowała w naszym łóżku  i to już chyba po prostu z wygody - wędrówki nocne do drugiego pokoju już były wyczerpujące szczególnie że gdy wróciłam do pracy i musiałam wstawali 5, także to przyzwyczajanie nic nie dało:/ teraz córka ma rok i 4 mc i niestety na razie nie zapowiada się, że wróci do swojego łóżeczka bo nadal kilka razy budzi się w nocy z płaczem, tez chyba zacznę odliczać do tej magicznej 18stki

Czytając takie wątki utwierdzam się w przekonaniu że kobiety które siedza w domu z dziećmi nie są w stanie nic więcej przy tym dziecku zrobić niż te pracujące

Czas przelatuje im przez palce. Ja wiem że to dopiero 9m dziecko ale podejrzewam że jak będzie mieć 1.5 czy 2 to dużo się nie zmieni.