Nie daje rady z wychowaniem...

Mam problem z wychowaniem dzieci. Jesteśmy rodziną pełna bez nałogów patologii a mimo to gdzieś popełniła błąd. Moje dziecko które poszło do szkoły stało się bardzo pyskate nie grzeczne nie chce wstawać uczyć się, ja się nakręca denerwoje potem krzyczę wciekam się, a kiedy moja złość minie płaczę ze nie poradziła sobie madrze z problemem. Chciałabym więcej milczeć mało krzyczeć ale być konsekwentna, ale jak to zrobić gdzie szukać pomocy.? 

U psychologa.

Zmiany zacznij od siebie. Może jakiś mądry poradnik? Może faktycznie psycholog? Widziałam też, że są takie specjalne kursy dla rodziców "trudnych dzieci" - zajrzyj na Blog Ojciec.

43 minuty temu, Gość Lola napisał:

Mam problem z wychowaniem dzieci. Jesteśmy rodziną pełna bez nałogów patologii a mimo to gdzieś popełniła błąd. Moje dziecko które poszło do szkoły stało się bardzo pyskate nie grzeczne nie chce wstawać uczyć się, ja się nakręca denerwoje potem krzyczę wciekam się, a kiedy moja złość minie płaczę ze nie poradziła sobie madrze z problemem. Chciałabym więcej milczeć mało krzyczeć ale być konsekwentna, ale jak to zrobić gdzie szukać pomocy.? 

Wydaje mi się ze jesteś sfrustrowana, czegoś ci w życiu brakuje, coś co nie jest w zasięgu twojej ręki. Poza tym nie wszystkie dzieci są perfekcyjne, idealne. Nie każde zostanie dyrektorem profesorem. Daj na luz.

Nie ty jedna 

Niegrzeczne zachowanie dzieci bierze się głównie z braku uwagi rodzica.  Przemyśl to. 

1 minutę temu, Gość Ewa napisał:

Niegrzeczne zachowanie dzieci bierze się głównie z braku uwagi rodzica.  Przemyśl to. 

Czy aby napewno ! Dzieci to dzieci. Kiedy maja być dziećmi jak nie teraz. Na starość maja wyrabiać

22 minuty temu, Gość Gosc napisał:

Czy aby napewno ! Dzieci to dzieci. Kiedy maja być dziećmi jak nie teraz. Na starość maja wyrabiać

Autorce nie chodzi o niegrzecznosc w sensie np. nie sprzątanie zabawek, ale o pyskowanie i ogólny upór. A to już raczej nie jest przywilej bycia dzieckiem,  bo tak rozumiem Twoją uwagę. Całe to nasze rodzicielstwo ma się opierać na współpracy z dzieckiem. Daje mu się 100 razy więcej niż ono może dać,  ale za to wymaga się podstawowych rzeczy, takich jak szacunek.  Pyskowanie to brak szacunku. Niestety,  nie bierze się znikąd. Dziecko rozumiane, wysłuchane, mający dobry kontakt z mamą nie pyskuje. Żeby tak było mama musi mieć czas, wsłuchać się co mówi dziecko,  czasami czytać między wierszami.  Pomóc w sprawach, ktore wydają się dla doroslego błahe.  Wtedy dziecko jest spokojne, otwarte i ufne, współpracuje bez oporów.  Nie potrzebuje pyskowac, by mama się nim zainteresowała (to samo tyczy się taty).

31 minut temu, Gość Ewa napisał:

Autorce nie chodzi o niegrzecznosc w sensie np. nie sprzątanie zabawek, ale o pyskowanie i ogólny upór. A to już raczej nie jest przywilej bycia dzieckiem,  bo tak rozumiem Twoją uwagę. Całe to nasze rodzicielstwo ma się opierać na współpracy z dzieckiem. Daje mu się 100 razy więcej niż ono może dać,  ale za to wymaga się podstawowych rzeczy, takich jak szacunek.  Pyskowanie to brak szacunku. Niestety,  nie bierze się znikąd. Dziecko rozumiane, wysłuchane, mający dobry kontakt z mamą nie pyskuje. Żeby tak było mama musi mieć czas, wsłuchać się co mówi dziecko,  czasami czytać między wierszami.  Pomóc w sprawach, ktore wydają się dla doroslego błahe.  Wtedy dziecko jest spokojne, otwarte i ufne, współpracuje bez oporów.  Nie potrzebuje pyskowac, by mama się nim zainteresowała (to samo tyczy się taty).

Zachowanie dziecka to nie kwestia wychowania. Dziecko rodzi się z określona osobowością, charakterem. U mnie mama krzyczała, była nerwowa bo ojca nie było w domu. Wszystko było na jej głowie. Teraz z perspektywy czasu ja rozumiem i nie mam do niej żalu. Ja przy tym wszystkim mimo braku wsparcia byłam grzecznym dzieckiem. Mąż natomiast miał kochających rodziców, którzy poświęcali mu wiele uwagi, a urwisek był straszny. Co chwile jakiś numer wywinął. Dziś mąż jest bardzo spokojnym rodzicem i mężem, i tak tez wychowuje syna a nasz syn to mały diabełek. Śmiejemy się, ze to po tatusiu

Ostatnio będąc na spotkaniu klasowym po 25 latach zaobserwowałam, ze szkolni koledzy bardzo się zmienili  Ci najgorsi rozrabiacy to mężczyźni no no niczego sobie każdy z nich założył rodziny i dobrze im się powodzi. Z tamtych czasów pozostały tylko śmieszne wspomnienia

Koleżanka jest mamą trójki dzieci, w tym jedno już wyszło z domu. Ja mam małego urwiska i sama mi mówiła, że jak będę miała z nim później problem to mamy iść wszyscy (czyt. Ja, mąż i syn) do poradni psychologicznej. Ona z pierwszym dzieckiem miała problemy, nie umiała do dziewczyny dotrzeć kiedy była w wieku nastoletnim i bardzo jej się buntowała. Pomogły spotkania właśnie z psychologiem całą rodziną, a i na przyszłość wyciągnęła wnioski. Z pozostałą dwójką nie ma żadnego problemu.

bunt u dzieci rozwija się różnie. Lepiej jest kiedy dziecko przechodzi bunt w wieku dziecięcym niż nastoletnim. Znam wiele osób, które do szkoły podstawowej byli grzeczni. Niestety w późniejszym okresie zapragnęli zmiany. Dość mieli słuchania rodziców, kolegów. Najczęściej kończyło się to bardzo złe. 

Ktoś wyżej słusznie pisał o zachowaniu  wynikającym z braku szacunku.

Przeczytałam jeszcze raz pierwszy wpis i zapaliła mi się czerwona lampka. Zero znaków przestankowych, "nie grzeczne" pisane osobno.  Nie mówię o literówkach, bo to mniej ważne przy szybkim pisaniu. Czy jesteś dla dziecka autorytetem? Dałaś się poznać tylko ze sposobu pisania, a jak wygląda reszta?

5 godzin temu, Gość Lola napisał:

Mam problem z wychowaniem dzieci. Jesteśmy rodziną pełna bez nałogów patologii a mimo to gdzieś popełniła błąd. Moje dziecko które poszło do szkoły stało się bardzo pyskate nie grzeczne nie chce wstawać uczyć się, ja się nakręca denerwoje potem krzyczę wciekam się, a kiedy moja złość minie płaczę ze nie poradziła sobie madrze z problemem. Chciałabym więcej milczeć mało krzyczeć ale być konsekwentna, ale jak to zrobić gdzie szukać pomocy.? 

Wiesz co myślę? Że rozpuściłaś dzieciaka, bo brak ci konsekwencji, więc dziecko robiło z tobą co chciało, tylko radziło sobie płaczem, krzykiem. Teraz pyskuje, bo zaczynasz czegoś wymagać, a jemu to nie pasuje. Możliwe też, że w szkole dzieje się coś niedobrego.

Mój syn ostatnio ma konflikt z jednym chłopcem, choć wcześniej się lubili. Z tego powodu dostaje uwagi. Oczywiście z synem rozmawiamy i namawiamy do pogodzenia. Póki co uwagi dalej dostaje. Po dzisiejszej uwadze daję mu ostatnia szanse. Zobaczymy, czy będzie poprawa. Dodam jeszcze, że telefon został mu zabrany po pierwszej uwadze. Teraz czekam na męża, mam nadzieje, ze wspólnie uda nam się wpłynąć na syna. Trzymajcie kciuki. Ja w jego intencji idę na różaniec, może z Boża pomocą będzie łatwiej. Pozdrawiam wszystkich rodziców.