Czy w życiu spotało was więcej dobrego czy złego od innych ludzi?

Ja mam wrażenie, że wydaje sie innym słaba i dlatego przyciągam chamów i prostaków. Na każdym etapie: przedszkole (bił mnie taki jedne, dziewczynki nie lubiły mnie, jak siadałam obok mnie to siadały gdzie indziej) podstawówka, koleżanka z ławki śmiała się z mojej biedy i "brzydoty" do czego zaprosiła też swoich kolegów po tym jak ja widząc jej zły charakter przestałam z nią siedzieć. Nauczycielka krytykowała mój charakter, że ja to w szkole średniej to bedę siedzieć i nic nie mówić. Inna nauczycielka śmiałą się z mojego zeszytu, mojej grzywki, przy całej klasie. Jednak nauczycielka mnie chwaliła, no bo jednak byłam zdolnym dzieckiem tylko zahukanym. Szkoła srednia, obyło sie bez dram. Studia, byłam nielubiana, bo byłam cicha, zresztą zawsze ten sam powód jak wszedzie, bycie cichą, izolująca się (bo na tym etapie już się bałam ludzi i lepiej się czułam z boku). W pracy było okropnie, bo trafiłam na osobę która kocha władzę i tłamsić innych, wynajdywac błędy, do czego których miałam prawo, bo sie uczyłam. Po prsotu przez to, że nigdzie nie czułam się bezpiecznie i dobrze wśród ludzi moja nieśmiałośc, strach przed ludzmi się tylko pogłębiał i pogłebiał. Ciągła ocena innych, wyglądu, zachowania, ta polska rzeczywistość mnie dobija, jestem już wrakiem, który wymaga terapii na którą mnie nie stać.

a jak u was? Chętnie poczytam, czy inni mają tak samo czy inaczej i jakie macie rady by przeżyć w Polsce i nie skoczyc z mostu przez panującą "życzliwość"

Wybaczcie literówki, dopiero wstałam i się nie obudziłam jeszcze

up

W dzieciństwie więcej złego bo pochodzę z patologicznej rodziny, co spowodowało u mnie nerwicę szkolną, przez co rówieśnicy źle mnie postrzegali, tzn. nie wszyscy bo miałam też koleżanki, ale w klasie byłam nielubiana przez to, że się izolowałam, czasem płakałam itd.

A od szkoły  średniej się zmienilam i do teraz jak spotykam toskycznych ludzi, to się izoluję do nich, albo nie utrzymuję kontaktów. Tacy ludzie się zdarzaja, ale ja juz się nie pozwalam krzywdzić, najczęściej rezygnuje z kontaktów z nimi.

Np. niedoszłą teściową miałam toksyczna, nie lubiła mnie bez powodu praktycznie, więc przestałam do niej przyjeżdzać, mimo, ze mój facet mnie namawiał i już jej więcej nie widziałam.

Albo była szefowa zaczęła być dla mnie toksyczna bo np. jak zachorowałam raz na kilka dni ( w ciagu roku pracy), to jak przyszłam po zwolnieniu zaczęła byc dla mnie wredna i miała tym podobne zagrywki. Tzn. zaczynała mieć, więc szybko stamtąd odeszłam i teraz mam nową pracę. 

Po prostu nauczyłam się odcinać od toksycznych ludzi, jeszcze po drodze trafiłoby sie kilka fałszywych koleżanek, z którymi też uciełam kontakty, zadaje się  tylko z tymi co na to zasługują.

juz sie wyżaliłaś? 

Pewnego razu zaprosił mnie kolega z klasy na randkę i gdy siedzieliśmy na ławce w parku, nie wiedzieć dlaczego, głośno purknełam wonnym gazem i on napewno to słyszał i poczuł mimo, ze udawalam że nic sie nie stało. 

up

już nikt nie odpowie? czekam na posty tych słynnych "kochajacych ludzi" i niech mi wytłumaczą co myślą o Hitlerze, złośliwej plotkarze z biura, lekarzowi, który im pogorszy zdrowie, złodziejowi wózka osoby niepełnosprawnej itp