Introwertyczka

Jestem tak dalece zamknięta na ludzi, że nigdy nie czuję się wśród nich spokojna, wyluzowana, szczęśliwa i nigdy się nie otwieram. Zawsze przygotowana na drwinę, atak i ironię z każdej strony. Niby nie mam jakichś lęków dużych, bo umiem występować i przemawiać publicznie i nie mam problemu z rozmowami. Jednak tak dalece nie ufam ludziom ,że jedyne czego pragnę po wyjściu z domu to to,żeby do niego wrócić. Szkoda,że moja praca polega na przebywaniu non stop z wieloma ludźmi. Muszę być miła,a mam ochotę nieraz być bardzo chamska, mówiąc co uważam ...Muszę się jednak mocno powstrzymywać ,bo nie umiem być asertywna i w wyważony sposób zwracać komuś życzliwie uwagę. Po prostu albo jestem sztucznie miła i płytka, albo wyjeżdżam z takim brutalnym asortymentem zarzutów, że odrazu by mnie wywalili z pracy. Koszmar. 

To był mój portret. Na bank Was to interesuje haha

masz problemy psychiczne, jak 90% bab

No mam, najwidoczniej

... A faceci to lepszy gatunek. Wiem. Bez ironii. Co z zrobić. Jestem do dup/y  i o tym wiem

Mysle ze to dlatego ze ci dokuczano wczesniej, ja tez ostatnio zapomnialam o ewentualnych atakach I sie zbyt dobrze poczulam w pracy, a atak z zaskoczenia najgorszy, juz poprawilam ten blad, I jestem czujna na malpe

Mi też dokuczano. Nie da się tego zapomnieć. Ale mówią, że jestem miły i zachowują się tak wobec mnie ludzie. Jedyne co z pewnością wkurzy i zachęci do nie lubienia mnie to moja małomówność. Ale jak widuję ludzi tylko krótko to są całkiem w porządku. Jak znają dłużej, są tacy co zachowują się jakby mieli do czynienia z kimś gorszym i nudnym. Są tacy którzy nie boją się wyrażania swojej oceny aż dziwię się, bo ja nie śmiałbym kogoś oceniać. I od razu taki jest moim wrogiem.