Wpółzależność = związek, Niezależność = samotność, ale kobiety nie kumają

nie trudno zrozumieć

Możesz coś więcej być napisał? Zgadzam się z tym stwierdzeniem co w temacie

Prosta zasada że jeśli ktoś "uważa" że jest "samowystarczalny" to jest sam/a. Uważa wtedy że samemu dobrze, po co iść z kimś na kompromisy, dogadywać się, ustępować, raczej oznaki egoizmu i samolubności. Jeśli ktoś wie że nie jest samowystarczalny i potrzebuje kogoś innego to z reguły tego kogoś znajduje. Współzależność działa obustronnie korzystnie, "niezależność" obustronnie działa niekorzystnie. Tak naprawde to nikt nie jest niezależny. Nawet mucha potrzebuje aby pies nasrał aby mogła jeść gòwno. 

Gość antek moskva. Zgadzam się ze wszystkim co napisałeś.  Al;e nie wspomniałeś o jeszcze jednej, bardzo ważnej sprawie.  Chodzi mi o uczucia.  Bez głębokiego i wzajemnego uczucia nie uda się zbudować niczego trwałego.  Związku opartego na czułości, wzajemnym szacunku  i zaufaniu. Im mocniej kochamy tym bardziej nasza samowystarczalność zanika. Przestajemy być samowystarczalni bo stajemy się zależni od osoby którą kochamy. Nasze życie nabiera koloru. Wszystko co było do tej pory, staje się mniej ważne a ważniejsze staje się to co nas łączy. Nasze myślenie staje się zupełnie inne. Od tej pory tworzymy związek który jest dla nas najważniejszy. Uczucie sprawia że na pierwszym miejscu  jest dla nas osoba którą kochamy, jest naszym oczkiem w głowie  a  nasze potrzeby odchodzą na plan dalszy. Oczywiście dotyczy to osób które w swoim życiu doświadczyły głębokiego uczucia. 

Inaczej jest jeśli chodzi o osoby które nigdy takiego uczucia mnie doświadczyły. Uczucia nie da sie opisać słowami, trzeba go doświadczyć.  Osoby takie nigdy nie zrozumieją o co mi chodzi i będą wmawiać że uczucia nie są ważne, że to tylko przemiana chemiczna w naszym  mózgu. Co by to nie było to jest to coś wspaniałego. Coś do czego my ludzie jesteśmy "zaprogramowani" genetycznie.  Jednak czasem bywa tak że w naszym życiu nie spotykamy osoby tej "właściwej" która otworzy nam oczy na to wspaniałe uczucie. Są też osoby które patrząc w lustro są tak bardzo zakochane w obrazie który widzą, że żadna inna osoba nie jest w stanie wybić je z tego samozachwytu. 

Jednak najbardziej szkoda mi osób które doświadczyły tego uczucia lecz z różnych przyczyn nie dane im było być razem. Bo uczucia i niespełnione miłości potrafią człowieka zniszczyć, odebrać im sens życia. Czasem doprowadzają do depresji a nawet do tragedii. 

Zgadzam się że są potrzebne uczucia ALE uczucia przychodzą z czasem i po częstym przebywaniu razem, doświadczaniu świata razem, budowaniu wspólnych doświadczeń, wspomnień. Miłość jest trudna do opisania, może niemożliwa, ale w przybliżeniu to coś takiego że jesteśmy gotowi oddać za kogoś własne życie. Niestety w obecnych czasach jest masa egoizmu, ludzie nie patrzą do mogą dać tylko co dostać. Zyski są ważne. Patrzą na innych powierzchownie, dobierają się powierzchownie, a potem nuda, wypalenie, codzienność i rozstania. Oczywiście zawsze niewypał ma działanie na psychike i na przyszłe związki, co nie zawsze jest w porządku z kimś nowym. Prawdziwa miłość jest ślepa i to jest prawda.

10 godzin temu, Bolek napisał:

Jest jeszcze kwestia czasu. Jeśli ktoś długo był sam i jeśli nawet pragnie uczucia to nie potrafi do niego doprowadzić, niszczy wszystko zanim na dobre się zacznie przez swoje wieloletnie przyzwyczajenia, nie przyzwyczajony/a do kompromisów, ustępowania, jej/go zdanie jest niepodważalne.

Jeśli uczucia się wypaliły z braku bodźców to tak naprawde zostaje tylko powłoka człowieka czyli zombie. Brak uczuć to tylko opakowanie i pustka wewnątrz. Długoletni celibat uczuciowy niszczy psychike i tego osobnika nieodwracalnie.

Gość antek moskva. Więc jeśli jak to określiłeś dla miłości można oddać własne życie, to przecież nie trzeba tego robić.  Wystarczy że zmienimy się, pokonamy własne słabości i swoje życie dostosujemy do bycia razem. Bo przecież gdy uczucie jest prawdziwe i mocne to dodaje nam skrzydeł i jesteśmy gotowi do poświęceń. Wtedy poświęcenie nie jest żadnym poświęceniem bo działamy dla dobra wspólnego i potrzeby osoby kochanej stają się dla nas ważniejsze od naszych własnych. Kochamy i chcemy być kochani. Wzajemnie dbamy o siebie . Opiekujemy sie sobą. Czym większe uczucie tym mniejsze bariery między nami. Uczymy sie siebie na wzajem. Taki jest sens bycia razem. Z biegiem czasu uczucie wcale nie zamiera tylko dojrzewa. Przecież oboje się zmieniamy fizycznie, psychicznie i emocjonalnie. Ale uczucie cały czas jest i będzie, puki sami tego nie zniszczymy. 

Oczywiście to co opisałem sprawdza się w przypadku gdy uczucie jest odwzajemnione i nasz własny egoizm nie góruje nad naszym życiem. 

Jeśli uczucie się wypala, to znaczy że to nie było prawdziwe uczucie tylko zwykłe zauroczenie które z czasem mija. 

Wiem że łatwo mi się o tym mówi. Bo ja trafiłem na taką osobę i łatwo opisuje mi się to co nas łączy. Jednak jest wiele osób które próbowały ale nie wyszło, z różnych przyczyn. Pewnie po czymś takim coś w was zostaje, coś co was blokuje i nie pozwala otworzyć się znowu. Coś co podważa sens miłości. Ale zapewniam was że miłość w naszym życiu jest bardzo ważna. W beznadziei codziennego monotonnego dnia pracy, przychodzi ta część dnia kiedy kończysz pracę i z radością wracasz do swojego domu gdzie czeka cię ciepło i bliskość kochanej osoby. Kiedy przytulasz ją, czujesz jej ciepło i zapach zapominasz o wszystkich kłopotach i problemach, o całym złym świecie. Dla takich chwil warto żyć.