Brak wsparcia

Dziś miałam wizytę u onkologa rano, czekałam że mąż zadzwoni lub napisze że jest ze mną duchem, żebym dała znać jak wyjdę z gabinetu (mąż pracuje w delegacji). Odezwał się dopiero późnym popołudniem bo spał zmęczony po pracy. Bardzo miłe uczucie, żona u onkologa idzie po wyrok a on śpi. Żadne argumenty do niego nie docierają że jednak powinien wtedy mnie wesprzeć, jak można spać w takim momencie, naprawdę trzeba mieć gdzieś drugą osobę żeby w takim momencie pozostawić ją samej sobie. 

A jak wyniki wyszly? To jest najwazniejsze a nie jakis nieempatyczny chlop. 

Niezbyt dobre, podejrzenie nowotworu także dalsza diagnoza. Najgorsze że jestem w tym sama

Podejrzenie to jeszcze nie diagnoza. Trzeba byc pozytywnie nastawiona, nie zadreczac sie, by miec sile, gdyby okazalo sie te najgorsze. Dasz rade. Trzymam kciuki. 

Dziękuję, niby proste słowa ale jak potrzebne 

Oj, faceci w większości tacy są. Mój akurat nie, ale wiem...