Problem z atmosferą w pracy

Witam Was... Słuchajcie nie radzę już sobie sama z problemem w pracy. Nie mam siły już dręczyć bliskich ciągłym narzekaniem na moją obecną pracę. Zacznę od tego, że mam 21 lat (22 kończę w lipcu), nie uczę się gdyż studia rzuciłam rok temu.. Mimo, że byłam dobrą uczennicą doszłam, że to nie dla mnie... przynajmniej na chwilę obcną. Pracuję od kąd skończyłam technikum, ale takie poważne dorosłe życie zaczęłam dopiero w maju 2019 roku, gdy wziełam sprawy w swoje ręce i wyprowadziłam się 100 km od rodzinnego miasta. Utrzymuje się sama, moja pensja obecnie wynosi 2500 zł. Życie w Warszawie jest drogie, po opłacie wynajmu i jedzenia na siebie zostaje mi 1000 zł, ale dobre i to. Sytuacja się zmieniła, gdyż w przyszłym roku biorę ślub. Potrzebuje pieniędzy, więc uparcie zbieram, chodź  wiem, że rodzice nie pomogą mi za bardzo, więc muszę być zdeterminowana do odkładania. Ale  to nie problem... schody zaczynają się z moją pracą. W obecnej pracy pracuję 5 miesiąc. Praca rozwojowa, jestem specjalistką do spraw handlowych. Bardzo dużo się nauczyłam, uczęszczałam w licznych szkoleniach, ppoprawiłam swoją znajomość matematyki i.... obsługi klienta, poznałam różnych ludzi. Pracę swoją lubię, zawsze starałam wykonywać ją dobrze.. niestety w mojej firmie pracuje tylko 5 osób (w tym ja)... i to sami mężczyźni. Ptrzy zatrdnianiu nie był to dla mni problem. Okazalo się, że to typowa Warszawka. Ubrania gucci, tommy itp w tym ja... zadbana, uwielbiająca promocje w h&m, zarze dziewczyna. Chłopaki nie pomagają mi, ciągle się śmieją, dokuczają, robia przykrości przy kliencie... a szef doskonale o tym wie, bo sam daje się własnym pracownikom dręczyć! Oni mu pyskują, a on nic.. zero reakcji, bo dą dobrymi handlowcami. A ja mam dosyć poniżania...mam umowę  na 2 lata, a myślę o zrezygnowaniu po 5 miesiącach. Oni ciągle mnie pouczają, nie mam przez 8 godzin do kogo się odezwać. Jeden z chłopaków gdy reszta mnie obraża siedzi cicho ze słuchawkami w uszach, jak facet 30 lat może task robić. Nie rozumiem tego! A ja widzę, że moja kondycja psychiczna wysiada, czuje się marnie, zaniedbuje związek, na myśl o poniedziałku robi mi się niedobrze. Boje sie zaryzykowac zmiana pracy, slub, brak kasy dobija mnie ta mysl. Jeszcze tak cholernie wstydze sie przed szefem, ze zwalniamm sie po 5 miesicach... :( co  zrobilibyscie na moim miejscu?

Jezu, kobieto!

ja mam aspergera i wiesz co mialam w szkolach, pracach?

pracowlaam w urzedzie, zestresowana, bo ciągle ludzie, cos.. mobbing

i nagle przestalam sie stresowac, polzoylam lachę, zaczerlamn im pier..dzieć tzn. puszczac gazy i poszlo!

dali mi spokoj i wywalili

poszlam na choroby i siedzie rok

potem pojde moze na bezrobocie

tak wiec chciec to moc

nie zbieraj na slu bo to bez sensu.

nie skzoda ci kasy?

ale na co ty tak zbierasz?

poczekaj z tym slubem jeszcze z 5 lat, bo przed 30stką będziesz rozwódką. 

Przede wszystkim, nigdy nie wyjechałabym do Warszawy, bo raz że drogo, a dwa, tam ludzie wyżej srają niż dupy mają. Ciebie zawsze będą mieli za słoika, nawet jeśli nie podchodzisz ze wsi. Zmień pracę najlepiej, bo żaden pieniądz nie jest warty męczarni psychicznych.

zglos mobbing oficjalnie

nagraj ich i zdobedziesz dowody

szef bedzie sie musial odnbiesc do takiego zgloszenia i wdrozyc odpowiednie srodki

jak tego nie zrobi to piszesz do jego szefa i on ma cienko przy dupsku

tylko musisz miec dowody

nagranie, w ktorym uczestniczysz jako rozmowca bez problemu moze byc dowodem