Choroba sieroca u dorosłych? Niekończące się kiwanie/bujanie

Hejka, mam 30 lat i odkąd pamiętam kiedy zostaje sam kiwam się w przód i w tył, potrafię robić to godzinami. Pochodzę z pełnej rodziny, a próby wyjaśnienia tego od strony medycznej kończyły się klapą (lekarz pierwszego kontaktu, psychiatra, psycholog). W gabinetach słyszałem, że z taką przypadłością się nie spotkali, nadmienię również, że nie mam innych objawów, które właśnie  towarzyszyłyby chorobie sierocej. Takie bujanie nie utrudnia mi, życia praktycznie w żadnym jego aspekcie Jednak strasznie mnie to wpienia, ze nie potrafię położyć się przed tv i odpocząć jak normalny człowiek, bo wybieram wyżej opisane bujanie, potrafię kiwać się nawet podczas korzystania z WC , kiedy się zapomnę odbywa się to rownież podczas prowadzenia samochodu(rzadko, i przez chwilę).

Normalnie bym tego nie robił, ale wklejam temat, bo sam nie potrafię znaleźć istoty mojego kiwania. Może ktoś ma ktoś osobiste doświadczenie związane z podobną przypadłością i chętnie się nim podzieli ? Nie pytam o bujanie u dzieci.

Zachęcam do wypowiedzi 

Znam osobę która buja się na boki, nie żartuje... panujesz nad tym tylko wtedy kiedy się kontrolujesz w sumie krzywdy tym nikomu nie robisz : ) 

To nie zmienia faktu, ze normalne to, to nie jest...

Dnia 9.06.2020 o 19:22, zabujany napisał:

Hejka, mam 30 lat i odkąd pamiętam kiedy zostaje sam kiwam się w przód i w tył, potrafię robić to godzinami. Pochodzę z pełnej rodziny, a próby wyjaśnienia tego od strony medycznej kończyły się klapą (lekarz pierwszego kontaktu, psychiatra, psycholog). W gabinetach słyszałem, że z taką przypadłością się nie spotkali, nadmienię również, że nie mam innych objawów, które właśnie  towarzyszyłyby chorobie sierocej. Takie bujanie nie utrudnia mi, życia praktycznie w żadnym jego aspekcie Jednak strasznie mnie to wpienia, ze nie potrafię położyć się przed tv i odpocząć jak normalny człowiek, bo wybieram wyżej opisane bujanie, potrafię kiwać się nawet podczas korzystania z WC , kiedy się zapomnę odbywa się to rownież podczas prowadzenia samochodu(rzadko, i przez chwilę).

Normalnie bym tego nie robił, ale wklejam temat, bo sam nie potrafię znaleźć istoty mojego kiwania. Może ktoś ma ktoś osobiste doświadczenie związane z podobną przypadłością i chętnie się nim podzieli ? Nie pytam o bujanie u dzieci.

Zachęcam do wypowiedzi 

Cześć, Zabujany. Wiem, że pisałeś rok temu, ale może to info z mojej strony przyda się, bo kiedyś tu zerkniesz. Ja zauważyłam, że mam chorobę sierocą dopiero w wieku 18 lat, kiedy ciotka mi powiedziała "Czego ty się bujasz? Masz chorobę sierocą?" A ciotka studiowała pedagogikę, więc wiedziała co mówi. Dopiero wtedy skapnęlam się, że mam jakiś problem. Bujanie mnie zawsze uspokajało i robiłam to nieświadomie, też mogłam to robić godzinami.

Zmieniło mi się to dopiero wtedy jak zmieniłam otoczenie, zaczęłam sama próbować nawiązywać relację z ludźmi, próbowałam bardziej się dowartościowywać, bo miałam nadwyraz zaniżoną samoocenę. Oczywiście, też w wieku 18 lat wyprowadziłam się od rodziców i przyjechałam do ciotki do Polski. W wieku 19 lat już mieszkałam sama i to też rzutowało na moją samodzielność, bo po prostu musiałam nawiązywać kontakty z ludźmi i wychodzić z inicjatywy. Unikałam tego na wszelkie sposoby,ale czasami wybory nie było.

Więc, teraz mam 24 lata i już nie bujam się, ALE do tej pory odczuwam skutki choroby, na przykład jest nieczuła w związku z chłopakiem. Moje bujanie się przemieniło w lekkie tupanie nogą, jestem bardzo często zamyślona. Teraz mam tak że mogę usiąść czy położyć się na łóżku i myśleć o niczym i o wszystkim godzinami, ale juz bez bujania. 

Czyli wg mnie musisz zwiększyć samoocenę, postarać się poświęcać czas dla swojej połówki i wychodzić z inicjatywy nawiązania kontaktu z ludźmi.  Spróbuj wmawiać sobie afirmacje, mi to pomaga! Na przykład mówię "mój związek jest poważny" i tak zaczynam myśleć, powodzenia!!

Dnia 9.06.2020 o 19:22, zabujany napisał:

Hejka, mam 30 lat i odkąd pamiętam kiedy zostaje sam kiwam się w przód i w tył, potrafię robić to godzinami. Pochodzę z pełnej rodziny, a próby wyjaśnienia tego od strony medycznej kończyły się klapą (lekarz pierwszego kontaktu, psychiatra, psycholog). W gabinetach słyszałem, że z taką przypadłością się nie spotkali, nadmienię również, że nie mam innych objawów, które właśnie  towarzyszyłyby chorobie sierocej. Takie bujanie nie utrudnia mi, życia praktycznie w żadnym jego aspekcie Jednak strasznie mnie to wpienia, ze nie potrafię położyć się przed tv i odpocząć jak normalny człowiek, bo wybieram wyżej opisane bujanie, potrafię kiwać się nawet podczas korzystania z WC , kiedy się zapomnę odbywa się to rownież podczas prowadzenia samochodu(rzadko, i przez chwilę).

Normalnie bym tego nie robił, ale wklejam temat, bo sam nie potrafię znaleźć istoty mojego kiwania. Może ktoś ma ktoś osobiste doświadczenie związane z podobną przypadłością i chętnie się nim podzieli ? Nie pytam o bujanie u dzieci.

Zachęcam do wypowiedzi 

Cześć, Zabujany. Wiem, że pisałeś rok temu, ale może to info z mojej strony przyda się, bo kiedyś tu zerkniesz. Ja zauważyłam, że mam chorobę sierocą dopiero w wieku 18 lat, kiedy ciotka mi powiedziała "Czego ty się bujasz? Masz chorobę sierocą?" A ciotka studiowała pedagogikę, więc wiedziała co mówi. Dopiero wtedy skapnęlam się, że mam jakiś problem. Bujanie mnie zawsze uspokajało i robiłam to nieświadomie, też mogłam to robić godzinami.

Zmieniło mi się to dopiero wtedy jak zmieniłam otoczenie, zaczęłam sama próbować nawiązywać relację z ludźmi, próbowałam bardziej się dowartościowywać, bo miałam nadwyraz zaniżoną samoocenę. Oczywiście, też w wieku 18 lat wyprowadziłam się od rodziców i przyjechałam do ciotki do Polski. W wieku 19 lat już mieszkałam sama i to też rzutowało na moją samodzielność, bo po prostu musiałam nawiązywać kontakty z ludźmi i wychodzić z inicjatywy. Unikałam tego na wszelkie sposoby,ale czasami wybory nie było.

Więc, teraz mam 24 lata i już nie bujam się, ALE do tej pory odczuwam skutki choroby, na przykład jest nieczuła w związku z chłopakiem. Moje bujanie się przemieniło w lekkie tupanie nogą, jestem bardzo często zamyślona. Teraz mam tak że mogę usiąść czy położyć się na łóżku i myśleć o niczym i o wszystkim godzinami, ale juz bez bujania. 

Czyli wg mnie musisz zwiększyć samoocenę, postarać się poświęcać czas dla swojej połówki i wychodzić z inicjatywy nawiązania kontaktu z ludźmi.  Spróbuj wmawiać sobie afirmacje, mi to pomaga! Na przykład mówię "mój związek jest poważny" i tak zaczynam myśleć, powodzenia!!

No i ja też jestem z rodziny pełnej

Choroba sieroca jest poważnym zahamowaniem oraz zaburzeniem w rozwoju psychicznym, a także często fizycznym dziecka, powstaje w wyniku rozłąki z matką i pobytu dziecka w zakładzie opiekuńczo-wychowawczym (także w szpitalu). Jeżeli te zahamowania i zaburzenia powstaną we wczesnym okresie życia ( pierwsze dwa lata), stają się one trudno odwracalne lub nieodwracalne.

https://avigon.pl/obszary-wsparcia/choroba-sieroca

Szerzej problem ten jest opisany na tej stronie. 

Ja ma 28lat i nadal się bujam, wstydzę się tego ale już jestem od tego uzależniona. Kiwam się codziennie po kilka godzin bo inaczej nie zasnę. W dzieciństwie łatwo nie było. Jestem jedynaczką ale rodzice nie poświęcali mi zbyt dużo czasu i to nie dlatego że pracowali, po prostu nie lubią małych dzieci - tacy ludzie nie powinni mieć dzieci.

Rodzice nie umieli nigdy pokazywać uczuć, nigdy nie spędzaliśmy świąt bo wtedy trzeba składać życzenia i przeważnie się przytulać - czyli okazywać pozytywne emocje. W moim życiu były tylko negatywne emocje. Tak, była stosowana przemoc psychiczna. Zawsze czułam się nie potrzebna i przeszkadzająca rodzicom. 

Wychowywałam się na blokowisku, więc starsze dzieci młodszym dokuczały. No wiec, trzeba było radzić sobie samemu...

Teraz obecnie mam chłopaka, który też ma problem z pokazywaniem uczuć. Ja zresztą też. Ale próbuję z tym walczyć, gdyż sama nie dostawałam zbyt wiele troski to próbuję mu ją dać. Ale on nie wie co z tym zrobić. Jemu nie potrzebne są emocje (chyba chce wyjść na twardziela). A ja jestem bardzo spragniona tych emocji. Była na ten temat rozmowa z partnerem, ale ciężko z efektami. 

I wychodzi na to że nie mam nikogo.... Czuję się samotna....

Wiem, że jeśli zapłacę to psychoterapeuta mnie wysłucha i może nawet coś doradzi. Ale wolała bym prawdziwego przyjaciela/przyjaciółkę, która za darmo poświęca swój czas, tylko dlatego że jestem tego warta.