Za pół roku stuknie mi trzydziestka

I tak się zastanawiam: czy ja przegrałem życie? 

- Brak prawa jazdy i awersja do motoryzacji

- Totalnie nijaka twarz, sylwetka i tylko 174 cm wzrostu

- Praca fizyczna, może i stabilna, ale za niezbyt dobre pieniądze

- Praktycznie brak znajomych

- Zero związków, seks raz w życiu

- Introwertyczność z przerzutami na aspołeczność

- Brak większych ambicji

- Dziwne, mało męskie zainteresowania jak historia i kultura Japonii (nie, nie manga i anime), włóczenie się po lasach czy robienie marnej muzyki

Z plusów

-  Własne mieszkanie

- Chyba potrafię trochę gotować

- W zasadzie to zadowolenie z życia, poza krótkimi okresami zwątpienia jak dzisiaj. Więc teoretycznie spoko, ale czy z wiekiem to wszystko nie zmieni się w frustrację z życia i uczucie przegraństwa? 

1 godzinę temu, Qwerty82 napisał:

174 cm wzrostu to nie jest mało, a nad sylwetką można łatwo popracować, zdrowo się odżywiając i ćwicząc, niekoniecznie na siłowni, mnóstwo filmików jest w necie, wystarczy podstawowy sprzęt.

Introwertyczność ma znaczenie dopóki się szuka partnera, a przestaje mieć znaczenie jak się jest w związku.

Nie każdy musi mieć prawo jazdy ani być managerem. Jeżeli nie starcza na życie to zawsze można dorobić, wziąć nadgodziny, znaleźć dodatkową pracę

Nietypowe zainteresowania jak najbardziej na plus, możesz dzięki temu poznać znajomych na forum czy portalach muzycznych. Jeśli się na tym znasz to wszyscy będą się chcieli z Tobą kolegować.

Brak większych ambicji też może być zaletą, bo nadmierna ambicja może być zgubna, wiecznie gonisz za czymś, a jak osiągniesz jeden cel to znajdujesz inny.

Chwile zwątpienia ma każdy, a czy zamienią się we frustrację zależy tylko od Ciebie, czy będziesz się skupiał na plusach czy rozpamiętywał minusy.

masz podszywa na wątku z wkładkami do butów