Czy opłaca mi się zmienić kierunek studiów?

Hej wszystkim.

Mam 22 lata i właśnie zaczęłam drugi rok studiów, kierunek zarządzanie. Idzie mi dość dobrze, jednak studiuję go tak naprawdę tylko dlatego, aby dotrzeć do wymarzonego kierunku na magistrze - Gospodarowanie nieruchomościami.

Do tej pory chciałam w przyszłości pracować właśnie w nieruchomościach - jako pośrednik lub architekt wnętrz , później założyć własny biznes. Ostatnio jednak zaczęłam głębiej zastanawiać się, czy jednak tego kierunku nie zmienić na Psychologię i psychiatrię kliniczną...

Jak pewnie większość osób w moim wieku, każdy czuje się zagubionym i nieprzygotowanym do takich wyborów życiowych. Moje dotychczasowe życie zawodowe, zweryfikowało już na starcie, że na pewno nie będę nigdy chciała pracować na etacie, dlatego pomysł z własnym biznesem. Do tego dochodzą wysokie zarobki, które obiecałam sobie jeszcze za dzieciaka (pochodzę z rodziny, której pieniędzy nie brakowało, wiem, że chcę żyć wygodnie...). 
Interesuję się właśnie architekturą i nieruchomościami, jednak bardziej od tej estetycznej, artystycznej strony, niżeli praktycznej - dlatego nie wiem czy tak naprawdę się w tym odnajdę. Poza tym znam 3 języki, ale też od zawsze interesowałam się zagadnieniamipsychologicznymi (jestem wysoko wrażliwą osobą, pełną empatii - wole słuchać niż gadać, zastanawiają i interesują mnie procesy zachodzące w „duszy” człowieka) -  czy to jednak jest też wystarczające, aby zaraz wszystko rzucić i marzyć o własnym gabinecie psychoterapii? 
Nie mam totalnie pomysłu na siebie, cieszę się, że jestem w połowie drogi do licencjatu, natomiast psychologie z psychoterapią musiałabym studiować znowu bite 5 lat (i znów komentarze innych - ojezu, znów coś innego zaczynasz, a za rok ci się odwidzi) - studia ukończyłabym mając prawie 30stke na karku, do tego praktyki i staże, i znów pytanie - czy ja bym udźwignęła trudne przypadki wśród pacjentów sama będąc dość kruchym człowiekiem?

Nie chcę odstawać od rodzeństwa, które ma pomysły i dążą do celu studiując medycynę itp. Boje się, że będę zazdrościć im poziomu życia, zarobków, wolnego czasu... Wiem, że dla niektórych brzmi to dziwacznie, ale myślę, że jak ktoś w rodzinie ma medyka to wie o co mi chodzi... Jestem młoda i zmotywowana, czuję, że gdybym miała cel, na którym naprawde by mi zależało, dałabym z siebie wszystko. Co jest bardziej przyszłościowe i opłacalne? Pomóżcie, bo nikomu nie mam się wygadać... 
Dziwaczne komentarze trollów mnie nie ruszają, piszcie co chcecie...