Gigantyczny problem z patologicznym bratem

Hej, mam straszną sytuację i chciałabym Was prosić o pomoc. 

Mam 30 lat, ale niestety tak się życie ułożyło, że mieszkam z bratem ( rok starszym ).

Podjęłam decyzję, że zdobędę się na wielki wysiłek i wyprowadzę się od niego,  ale to będzie dopiero od października ( idę na studia ).

Póki co nie mam pieniędzy na wynajem czegoś samodzielnego... całe wakacje będę oszczędzać i tyrać jak wół na własne życie... póki co pomaga nam ciotka. Nie pomoże mi samej,  bo jej oczkiem w głowie jest tylko mój brat.

Do rzeczy. Brat ma na koncie wielkie i niechlubne ekscesy z ćP-aniem, pobiciem mnie kilkukrotnym,  szpitalem psych.,aktami p.Ed-of-lIstwa i kompletnym brakiem moralności, uczciwości i kultury. Jest bardzo agresywnym i bardzo niedojrzałym s.u.kin.synem. Nie ma w tym ani grama przesady. 

Na zewnątrz  jednak umie sprawiać pozory, wiele osób uważa, że jest przystojny, a on jakoś tak manipuluje, że każdy go lubi, nie znając ciemnej jego strony i ( prawdziwej )

Mnie traktuje jak najgorszego wroga. Całą agresję za swoje niepowodzenia i frustracje ładuje we mnie jak z broni strzela cały czas hejty. Nigdy nie usłyszałam od tego patola nic dobrego i miłego.

Kiedy próbuję z nim rozmawiać,  wymawiam tylko jego imię, aby zacząć rozmowę, on wrzeszczy potwornym agresywnym tonem : coooooooooo k.u.r-wa!???! 

Bez przerwy mnie upokarza , pomiata mną ,traktuje jak g.o.wno i boję się go szczerze mówiąc.

Najgorsze są jednak pieniądze jakie przez niego straciłam. Jest mi winny kilka tysięcy złotych, bo wymusił na mnie szantażując,grożąc więc. 

Sam nie pracuje . I ani mu się śni . 

Ciotka zapatrzona w niego jak w obrazek daje mu kasę a mi jakieś ochłapy, a on wyciąga jeszcze ode mnie grając umierającego z głodu ale i agresją przede wszystkim wymusza.

Boję się go . Jak mam wytrzymać jeszcze  te parę miesięcy? Jest coraz gorzej. Nie mam u kogo pomieszkac przez ten czas. 

Codziennie boję się wyjść z pokoju. 

Unikam go. On jest  niebezpieczny. 

Co robić.. może czegoś nie dostrzegam?

Masz 30 lat. Zwykle ludzie w tym wieku pracują i utrzymują się sami, a Ty masz problem z tym, ze Ciotka daje pieniądze nie Tobie, a typowi i że wyprowadzisz się dopiero jesienią, bo idziesz na studia. Dziwne to wszystko.
Moim zdaniem powinnaś odebrać papiery ze studiów i pójść do pracy. Poważnie.

W wieku 30 lat od pięciu lat powinno się mieć dyplom w kieszeni i przynajmniej ze siedem lat stażu pracy.

Ja gdybym była w twojej sytuacji to bym nawet kible na dworcu myła żeby zarobić na swój kąt i niezależność od chorej psychicznie rodzinki.

Niech założy konto na kafeterii, tu wyjdzie na ludzi.