POWAŻNE PYTANIE: Co zrobić żeby polubić i dostrzec korzyści bycia zdyscyplinowanym?

Wiem, że bycie zdyscyplinowanym i zajmowanie się obowiązkami, czynnościami, które mnie budują jest dobre, natomiast bycie niezdyscyplinowanym i zajmowanie się tylko przyjemnościami i zaniedbywanie obowiązków jest złe

Problem jednak w tym, że kiedy bardzo się zawezmę i jestem zdyscyplinowany i robię dobre rzeczy, np ćwiczę, sprzątam, wysyłam CV itd - to nie czuję się ani odrobinę zadowolony, nie czuję satysfakcji, tylko zmęczenie i przez to nie daję rady długo wytrzymać w byciu zdyscyplinowanym i znów porzucam obowiązki i zajmuję się wyłącznie najłatwiej dostępnymi przyjemnościami jak telewizja, jedzenie itd

CZY KLUCZEM DO POLUBIENIA DYSCYPLINY JEST WYTRWANIE W NIEJ NA TYLE DŁUGO, ŻEBY OBOWIĄZKOWOŚĆ ZDĄŻYŁA PRZYNOSIĆ REALNE KORZYŚCI W ŻYCIU?

Ale nawet kiedy w wyniku diety i ćwiczeń odrobinę schudłem i widziałem efekty to dawało mi to bardzo niewielką satysfakcję - koszty w postaci ogromnego wysiłku i wyrzeczeń, a korzyści znikome

Czy ja jestem po prostu nałogowcem i jestem uzależniony od łatwych przyjemności i one zmieniły mi mózg w taki sposób, że nawet realne życiowe sukcesy, takie jak schudnięcie, są dla mnie przez to boźdźcami zbyt słabymi, żeby dać mojemu mózgowi takiego kopa i taki haj jak nałogi?

Coś w tym jest. Dyscyplina nie przynosi przyjemności, co najwyżej pewną satysfakcję, ale w gruncie rzeczy i tak zawsze czekamy na moment "relaxu, spokoju".

Cały tydzień pracuje, dobrze się odżywiam, chodzę na siłownie, czasem jakaś jeszcze inna aktywność ale podświadomie i tak najbardziej czekam na ten moment odpoczynku i relaksu jakim jest sobotni wieczór. Kiedy się wywalam na kanapie, otwieram piwko albo nalewam drinka, puszczam muzyczke albo jakiś mecz jeżeli akurat leci i się relaxuje.. to jest ta jedyna chwila gdzie jestem szczerze szczęśliwy i mimo, że potem mam tydzień obowiązków i niby satysfakcje z tego wszystkiego to i tak wolałbym cały czas spędzać czas tak jak ja chce a nie tak jak muszę by przetrwać.