Anna, Jacek i Ola, wszyscy nago, siedzą na kanapie. Anna właśnie głośno pierdnęła, a Jacek i Ola wybuchnęli śmiechem.

JACEK: (Śmieje się głośno) Mamo! Co to było?! Całkiem głośno!

OLA: (Trzyma się za brzuch, śmiejąc się) Mamo! Głośniej niż moje!

Anna również się śmieje, patrząc na dzieci.

ANNA: (Rozbawiona) No cóż, moi drodzy! Widzicie, to jest właśnie ta pełna otwartość! Nikomu nie są obce takie sytuacje.

Nagle, w powietrzu zaczyna unosić się niewiarygodnie intensywny, obrzydliwy zapach. Jacek i Ola, którzy jeszcze przed chwilą się śmiali, marszczą nosy. Ich uśmiechy bledną.

JACEK: (Natychmiast zatyka nos, jego twarz wykrzywia się w grymasie obrzydzenia) O kurczę! Mamo! Co to było?! Jebało tak, że się nie dało wytrzymać! Ja nie wiem, co ty jadłaś, ale to jest koszmar!

Jacek zeskakuje z kanapy, odsuwając się gwałtownie. Jego oczy łzawią.

OLA: (Również zatyka nos, próbując powstrzymać wymioty) O Boże, mamo! To jest... to jest gorsze niż te Jacek miał na lekcji WF-u! Pamiętasz?! Myślałam, że tamto było najgorsze!

Anna, widząc ekstremalną reakcję dzieci, najpierw jest zaskoczona, a potem wybucha głośnym, szczerym śmiechem. Trzyma się za brzuch, kręcąc głową.

ANNA: (Śmieje się do łez) Oj, dzieciaki! No dobra! Przyznaję! To było... klasowe pierdnięcie! Sama jestem zaskoczona!

Jacek podbiega do okna i otwiera je na oścież, niemalże wisząc na ramie, by zaczerpnąć świeżego powietrza.

JACEK: Mamo, proszę cię! Tu się nie da oddychać! Chyba jednak ta nasza otwartość ma swoje granice tolerancji zapachowej!

OLA: (Wciąż zatykając nos, ale już z uśmiechem) Dokładnie! Następnym razem ostrzegaj, mamo! Albo niech to będzie tylko w łazience!

Anna, otoczona chmurą intensywnego zapachu, nadal się śmieje, ale wstaje, by również podejść do otwartego okna.

ANNA: No cóż, przynajmniej wiecie, że u nas nie ma żadnych tajemnic, nawet tych zapachowych! To też część bycia rodziną, prawda?

W salonie powoli zaczyna unosić się zapach świeżego powietrza, mieszając się z pozostałościami po "zapachowej bombie". Anna uśmiecha się do dzieci, ciesząc się z ich szczerości i zdolności do śmiechu nawet w tak ekstremalnych sytuacjach.

Moze zjedli curry u zaby moniki i pierdy potem

skąd ty człowieku bierzesz takie teksty