Czy ktoś z was też ma potrzebę chować się przed ludźmi?

Ja całe życie mam potrzebę chować się przed ludźmi, czyli na przykład jak jestem w domu to po cichu, żeby nawet nikt nie usłyszał że jestem, a jak wychodzę z domu, to tak, żeby nikogo nie spotkać

Czuję się wtedy bezpieczniej, że nikt się do mnie nie przyczepi

To chyba mi zostało z dzieciństwa, bo zawsze jak mnie koledzy spotkali, to mnie gnębili, więc byłem bezpieczny jeśli byłem sam i ich nie spotkałem

Kiedy obecnie jako dorosły spotkam kogokolwiek na korytarzu albo na ulicy to nikt mi krzywdy nie robi, ale i tak mam stres, bo całe życie uważałem, że ja głupio wyglądam, że głupio nawet chodzę (wszyscy mi zawsze mówili, że wszystko robię głupio, nawet głupio chodzę)

Nie ma takiej potrzeby

W sumie mi to obojętne, nie lubię tego hałasu rozkłapanych gadających gęb, zwłaszcza pobudzonych codzienną dawką kawy. Niektóre typy lubią wpatrzeć się chwilę w twarz idąc chodnikiem, to tez uwazam za dziwne, ale niech im będzie - pewnie skanują w celu rozpoznania znajomego lub potencjalnego wroga. Właściwie tez zachowuję się cicho. Za to czasem ktoś potrafi sie przyczepić - co tak cicho siedzisz, co tak nic nie mówisz. Raczej mnie gnębili za to, że chciałem nawiązać znajomości, od samego początku. Ale i tak byłoby podobnie, jeśli bym nie chciał - czasy szkoły i prawie dorośli ludzie. Tak, najbezpieczniej czuję się wśród przyrody. Chodzę chodnikiem gdzieś a tam stoją ławki zwrócone w stronę chodnika i siedzą tam jakieś typy. Nieraz zostałem zaczepiony o papierosa. A czasem ktoś pytał o pomoc gdzie dokąd dojść - jednak okaząło się, że próbował żebrac o pieniądze. Dlatego nie lubię zaczepek po mieście i wole w sumie wybrać drogę chodnik przy głównej drodze obok jakichś krzaków, działek, zaraz lepiej.

Coraz więcej takich nastolatków jest. Nawet przez telefon boją się rozmawiać.

1 godzinę temu, blickrig napisał:

Ja całe życie mam potrzebę chować się przed ludźmi, czyli na przykład jak jestem w domu to po cichu, żeby nawet nikt nie usłyszał że jestem, a jak wychodzę z domu, to tak, żeby nikogo nie spotkać

Czuję się wtedy bezpieczniej, że nikt się do mnie nie przyczepi

To chyba mi zostało z dzieciństwa, bo zawsze jak mnie koledzy spotkali, to mnie gnębili, więc byłem bezpieczny jeśli byłem sam i ich nie spotkałem

Kiedy obecnie jako dorosły spotkam kogokolwiek na korytarzu albo na ulicy to nikt mi krzywdy nie robi, ale i tak mam stres, bo całe życie uważałem, że ja głupio wyglądam, że głupio nawet chodzę (wszyscy mi zawsze mówili, że wszystko robię głupio, nawet głupio chodzę)

Nie ale jak jest ciemno to się trochę dygam