Problemy wychowawcze z 5 latkiem

Mój syn ma ciężki charakter, w domu nie mam z nim jednak wiekszych problemów. Problemem jest Jego zachowanie wsrod dzieci. Wstydzi sie bawic ze straszymi, wiec najchetniej bawi sie z młodszymi od siebie dziecmi. Z dziewczynkami bawi sie ładnie . Natomiast młodszych chlopćów traktuj***ardzo zle, probuje nimi rządzić , wymysla idiotyczne zabawy, wyrywa im zabawki i probuje wszytsko podporzadkowac. Reaguje zawsze ostro, ale nie widze poprawy w zachowaniu Doszlo do tego, ze dwie dobre znajome nie chca sie ze mna spotykac ze wzgledu na mojego syna. Jets mi i przykro i glupio

halo nikt nie ma problemow z wcyhopwaniem dziecka?

Tyran ci rosnie

No,co cwaniak i już ;) Mądry jest bo zdaje sobie sprawę że starszy dzieciak lub rówieśnik nie pozwoli sobie na rządy kolegi :D A młodszemu można wejść na głowę ;) Cóż , moim zdaniem nie ma innego wyjścia jak tłumaczenie,tłumaczenie i jeszcze raz tłumaczenie. Albo "straszak " jak będziesz się tak zachowywać do innych dzieci to nie pójdziemy na plac zabaw czy do Kuby.

ja mam prawie 5-letniego synka. ale nie mam takich cyrkow. jest tylko niesmialy na początku zabawy z innymi dziecmi, obserwuje ich ale potem jest ok. zawsze jak jesteśmy w gościach to pyta siee mnie czy może isc tam czy tam... czy może wziasc taka zabawke czy inną... nie mam na co narzekac . ale widze ze niechce się bawic z młodszymi dziecmi co najwyżej młodsze o rok od niego inne nie wchodzą w gre...

zazdroszcze nie wiem co robie nie tak, tlumaczenia nic nie daja, kary tez nie. Rozumiem, ze dzieci maja rozne charaktery ale moje dziecko jest znieznosne i coazr czesciej widze, ze trudno je lubic. Przykro mi

tego problemu, bo moje dziecko zawsze było rozwiniete intelektualnie i psychicznie ponad swój wiek i dążyła do zabawy z dziećmi starszymi. Na podstawie obserwacji dziecięcia swojego i dzieci znajomych wnioskuję, że do zabawy z dziećmi młodszymi dążą głownie dzieci, które są gorzej rozwinięte od rówieśników. Wtedy w grupie rówieśniczej czują sie źle i dążą do poprawy samopoczucia wyżywając się na młodszych.

niestety juz to slyszałam, ze moje dziecko ma patologiczne zachowanie i probuje wykazac sie gnębiąc młodsze dzieci. Ale nie dostaje nigdzie porady co z tym robic , od przedszkolanek uslyszałám ze to normalne

Dzieci doskonale wyczuwają komu mogą wejść na głowę i kim rządzić, nie zawsze jest to ładne i kulturalne zachowanie , ale druga strona nie powinna się tak dawać synowi i tez jakaś wina lezy po ich stronie, ze tak się dają i na to pozwalają Mlody ma predyspozycje do pracowania w wojsku ;) , a tak na serio da się zauważyć ,ze lubi dominować ,ale nad słabszymi , bo oni się podporządkują pod jego rozkazy i to jest dla niego bardzo wygodne i na rękę Tylko tym sympatii nie wzbudzi do siebie i staraj mu to tak prostym językiem wyjaśnić, ze jakieś granice w tym jego przywództwie tez są, bo to co opisujesz to już czasami zakrawa o chamskość syna , a tego się nie pochwala

A nie sądzisz, że powinnaś zapytać o radę osobę kompetentną, czyli psychologa? Przedszkolanki, z całym szacunkiem dla tych pań, bywają rózne, a potem może już być zbyt późno. Generalnie ejst tak, ze człowiek zawsze dąży do towarzystwa osób najbardziej mu pasujących pod wzgledem intelektualnym. W przypadku dziecka nie jest inaczej. Chowanie głowy w piasek niczego tu nie zmieni, bo za klika lat będzie dotkliwiej wyrzywał się na młodszych, a i możliwości będzie miał większe. Przeszłysmy takie coś w naszej okolicy- nastolatka, zawsze bawiąca się z dziecmi młodszymi. Zmanipulowała dzieciaki tak, ze nieomal zaszczuły jedną z nich

bardzo chętnie pojde do psychologa, tylko obawiam sie że żadnej porady nie dostane. Moj syn potrafi zachowac sie w towarzystwie osob doroslych, w zasadzie jak jest sam to jest grzeczny. Musialabym go chyba nagrac, zeby pokazac o co mi chodzi z tymi zagrywkami. Ale na pewno moglabym sie poradzic w sprawie karania, bo moje kary sa smieszne najwyrazniej

Najlepsza kara ,a raczej nawet nauczka byłoby wtedy kiedy młodsze dzieci powiedzmy traktowane z "pogarda" czy tez nie zbyt ładnie separowalyby się od syna, on zauważyłby że działa na te dzieci jak rajd na komary , na własnej skórze by się przekonał do czego doprowadziło jego zachowanie .Takie konsekwencje przyczynowo -skutkowe najtrafniej by syna otrzeźwiło

ale i juz tego probowałam tzn mówilam nawet synom moich znajomych, żeby nie dawał sie takłatwo, zeby mojegu oddal, zabral, "dokopał". Niestety i takim sposobem sie nie udało. Jednemu chlopcu nie przeszkadza zachowanie mojego ( jego mamie bardzo ),. a drugiemu przeszkadza i placze z tego powodu. Jego matka jest juz tez zmeczona spotkaniami z nami. Z reszta ja sama nie lubie tych spokac, gdzie co chwile slychac piski, wrzaski i klotni i skupiam sie na uspokajaniu najstraszego

ja jak miałam większe problemy z synkiem to po prostu udałam się do psychologa dziecięcego w http://www.poradnia-rodzinna.pl/ na szczęście zaczął lepiej się zachowywać, może i Ty powinnaś z dzieckiem wybrać się do psychologa