Diana_na_wózku

Hej. Mam 24 lata, i jest tak dokładnie jak w temacie. Nigdy nie byłam w związku, ba nawet się nigdy nie całowałam i jakoś mi się nie śpieszy, nigdy mnie do tego nie ciągnęło. Myślałam, że byłam dwa razy zauroczona, ale nie myślałam o tych facetach obsesyjnie, nie miałam na ich punkcie fantazji ani romantycznych, ani seksualnych, nie tęskniłam. Zrozumiałam, że ja po prostu podziwiam tych gości Ogólnie, żaden facet ani żadna kobieta nie wzbudziła we mnie erotycznych myśli. Czasami pomyślę że jakiś piosenkarz ma ładną twarz, ale to tyle. Nie zazdroszczę parom, niektóre nawet podziwiam pod względem rozsądnego podejścia do związków. Wątki miłosne w książkach mi nie przeszkadzają, o ile nie są jedynymi wątkami. Nie lubię być adorowana, szczególnie przez obcych, w sensie jeden komplement jeszcze zniosę, ale jak dostaję morze komplementów to aż wymiotować mi się chce od tej słodyczy. Mam trójkę przyjaciół, w tym dwóch facetów z którymi znam się dwa lata, ja nic do nich nie czuję ani oni do mnie, jeden jest zajęty, a drugi zakochany w pewnej kobiecie, nigdy nie było żadnych flirtów z żadnej strony ani nic w tym rodzaju. Dzieci mieć nie chcę, a potrafię wyobrazić sobie samotne. lecz szczęśliwe życie z kotem, małym mieszkanku i w towarzystwie przyjaciół. Czy ktoś też tak ma?

co myślicie? https://zapodaj.net/0deafb476e8c2.jpg.html

Tak, jestem na czaterii, A ciebie i innych facetów jakoś mi nie szkoda, nie pozdrawiam

Bo mam na imię Diana a często mówią na mnie Daria, pomimo że poprawiam

Nie kojarzę cię i niczego wysyłać nie będę.

Mam 25 lat, jestem niepełnosprawna od urodzenia, ćwiczę od zawsze, w sumie tak intensywniej od dwóch lat, głównie na obozach rehabilitacyjnych na których jestem parę razy do roku, staram się być tak cztery razy do roku. Tam zaczęłam chodzić przy kulach, w domu też ćwiczę oprócz niedziel i co drugiej soboty, dwa razy w tygodniu jeżdżę do mojej rehabilitantki i oprócz tego że czasami mam złe nastroje to dobrze ćwiczę, po turnusie który zaczyna się jutro też chcę załatwić sobie 80 h rehabilitacji domowej na NFZ Praktycznie z mojego chodzenia zrobiłam cel życiowy. Mój starszy brat się do mnie nie odzywa, bo nie mam pracy, domu, faceta i dziecka. Kiedyś z pięć lat temu też miał mi za złę, że nie ćwiczę to się popłakałam i dowiedziałam się od młodszego brata że starszy ma mi to za złe. Mała też mi ciągle mówi że źle idę, że mniejsze dzieci potrafią więcej, że jestem leniwa, a kiedy ostatnio poprosiłam jej by mnie pochwaliła kiedyś to odpowiedziała "chyba żartujesz" Trzeba też wziąć pod uwagę, że mama ma ciężki czas i przechodzi menopauzę. Dzisiaj starszy brat i mama mieli rozmowę o mnie przy mnie, ale nie ze mną, bo turnus się jutro zaczyna,że za takie pieniądze to można by było na wakacje pojechać, mama tylko z miną cierpiętnicy powiedziała, że taki nas los. Brat wtedy zapytał mnie czemu nic nie robię na turnusach i w domu, mama poprawiła że na turnusach robię dużo ale w domu nic, kurde jak nic, jak sama w domu ćwiczę nawet półtorej godziny dziennie, nie mówiąc o wyżej wymienionych rzeczach, no i ona to wszystko widzi. Powiedziałam o ćwiczeniach w domu Brat powiedział że on nie widzi żebym cokolwiek robiła (mieszka oddzielnie, ale blisko) że gdybym cokolwiek robiła to bym chodziła po drodze i bym jeździła rowerem trzykołowym. Zatkało mnie i nic nie powiedziałam. Skontaktowałam się z moją rehabilitantką, jest oburzona ich postawą, i ona widzi że się staram i że w moim schorzeniu wielkie postępy nie przychodzą hurtem, te małe też się liczą i że widzi że daję z siebie wszystko co mogę. Wiem, że mam trudny charakter, ale mnie to zabolało. Jak uodpornić się na takie słowa?

Chyba muszę się wygadać. Historia o przyjaźni damsko-męskiej, lecz bez wątku miłosnego czy też friendzone. Jestem samotniczką. Jestem też niepełnosprawna fizycznie, obie rzeczy w tym wyznaniu chyba mają znaczenie. Cztery razy do roku jeżdżę sobie na obozy rehabilitacyjne gdzie postawiono mnie na nogi i mam tam dwójkę kumpli. Jeden jest tam rehabilitantem i jest super, gadamy głównie na obozach, bo pomiędzy to za duża różnica kilometrów no i ma robotę od rana do wieczora. Drugi gościu jest pacjentem , nazwijmy go Arkiem, cztery lata starszy ode mnie, student psychologii, ale poznaliśmy się zanim zaczął studia na tych obozach. Kumpel jest bardzo autorytatywny. Sam siebie mianował do pilnowania w czasie ćwiczeń, pomimo że jest tam tak samo pacjentem jak ja mówił, że pilnował moich ćwiczeń w domu, mówił mi co mam robić, ile razy w tygodniu mam jeździć do mojej rehabilitantki miejscowej ( szczególnie w czasie pandemii.) Niby to co mi zalecał do robienia w domu to konsultował z moimi rehabilitantami z ośrodka, ale jakiś czas temu odkryłam, że daje mi ćwiczenia które on sam dostawał od kadry, od tamtej pory ćwiczę tylko to co mi kadra z owego ośrodka każe osobiście, a jemu wysyłałam takie raporty które mu pasowały, tak samo jeździłam i jeżdżę do rehabilitantki do rehabilitantki miejscowej kiedy mi się tylko podoba i i kiedy mogę o niczym mu nie mówiąc . Dlaczego jednak mu o tym nie mówiłam? Bo kiedy wszystko gra to jestem a raczej byłam dla niego najlepszą przyjaciółką, księżniczką, a kiedy coś nie robiłam po jego myśli, czy nie wysłuchałam jego miłosnych problemów bo kocha jedną rehabilitantkę a ona go nie, to jestem głupią ...ką bez rozumu, wczoraj mi nawet groził, że mnie uderzy gdy zobaczymy się na obozie we Wrześniu( chociaż ma za słabe łapy na to) Arek od dwóch lat studiuje psychologię i sam zdiagnozował u mnie Schizoidalne Zaburzenie Osobowości, sam też prowadził moją terapię ( przez fejsa) a według niego robiłam duże postępy w owej terapii, wszystkie też moje zmiany nastrojów też podpinał pod zjazdy emocjonalne towarzyszące temu zaburzeniu, a z drugiej strony wysłuchiwał moich problemów, wie wszystko o tym jakie mam relacje z innymi, albo ich brak, że mam problemy z relacjami w rodzinie, myślałam, że od tych czasu pójścia na studia nie będzie reagował na odmowę furią, fakt ma już tego mniej, ale wciąż ma i wciąż chce rządzić, chociaż to mnie on zarzuca. Co do „terapii psychologicznej” to bardzo mnie chwalił za postępy Jeśli chodzi o te moje obozy to są już otwarte od tego miesiąca (maj), właśnie jest pierwszy turnus, oczywiście zajęcia są okrojone, nie ma basenu i są zachowane wszystkie te zakazy i nakazy od sanepidu, na obozach też może być maksymalnie czwórka pacjentów (chyba). Arek kazał mi jechać we wrześniu, bo i on wtedy jedzie i możliwe jest to że większość obostrzeń zostanie zdjęta, chociaż pewności nie ma nikt. Jednak po telefonicznej rozmowie z ośrodkiem zapisałam się też na czerwiec, okazało się, że pomimo obostrzeń warto tam pojechać, a brak rehabilitacji przez marzec i kwiecień dał się we znaki a dwa razy w tygodniu u miejscowej rehabilitantki nie wystarczają aby te braki nadrobić, szczególnie, że jest w ciąży i już niedługo idzie na urlop, więc wydawało mi się, że turnus teraz to dobre wyjście. Jednak bałam się o tym wszystkim powiedzieć Arkowi, bo wiem, że by była furia, jasne mogłabym tu ukryć, ale prędzej czy później by to wyszło, postanowiłam też, że mam dość udawania. I wczoraj spokojnie chociaż bez podania powodów zakończyłam znajomość, ja go wyrzuciłam ze znajomych a on mnie zablokował i co dziwne na przemian czuję ulgę z tęsknotą, bo wszak to była jedyna osoba której mogłam się wygadać tak codziennie, poza obozami. Postanowiłam wypytać go przez SMSy, okazało się, że on już mnie nie chce w swoim życiu, że muszę ponieść konsekwencje mych zachowań, że nie ma sobie nic do zarzucenia i chciał mi pomóc Na koniec coś mnie ruszyło i wypisałam wszystkie powody dla których zakończyłam znajomość, napisałam to około dwie godziny temu. Walczyć o tą znajomość? Czemu czuję tęsknotę? No i jeszcze się boję, że we wrześniu nagada o mnie w ośrodku, co prawda nic na mnie nie ma, ale potrafi wiarygodnie kłamać no i dużo o mnie wie. Co prawda w ośrodku go lubią, ale pomimo że nikt tego nie mówi wprost to każdy ma chyba dość jego awantur o błahe powody, raz zrobił awanturę w biurze , bo jeden rehabilitant nie przyszedł do niego po godzinach pracy ośrodka do pokoju Arka o czymś pogadać, co wcale nie dotyczyło stanu zdrowia Arka i owy rehabilitant się z nim na nic nie umawiał. Co robić? Nie chcę zmieniać ośrodka bo robię tam mega postępy, no i mam tam tego drugiego kumpla. Warto naprawiać relacje z Arkiem? Kto tu jest toksyczny, ja czy on? Mam 25 lat.

Chyba muszę się wygadać. Historia o przyjaźni damsko-męskiej, lecz bez wątku miłosnego czy też friendzone. Jestem samotniczką. Jestem też niepełnosprawna fizycznie, obie rzeczy w tym wyznaniu chyba mają znaczenie. Cztery razy do roku jeżdżę sobie na obozy rehabilitacyjne gdzie postawiono mnie na nogi i mam tam dwójkę kumpli. Jeden jest tam rehabilitantem i jest super, gadamy głównie na obozach, bo pomiędzy to za duża różnica kilometrów no i ma robotę od rana do wieczora. Drugi gościu jest pacjentem , nazwijmy go Arkiem, cztery lata starszy ode mnie, student psychologii, ale poznaliśmy się zanim zaczął studia na tych obozach. Kumpel jest bardzo autorytatywny. Sam siebie mianował do pilnowania w czasie ćwiczeń, pomimo że jest tam tak samo pacjentem jak ja mówił, że pilnował moich ćwiczeń w domu, mówił mi co mam robić, ile razy w tygodniu mam jeździć do mojej rehabilitantki miejscowej ( szczególnie w czasie pandemii.) Niby to co mi zalecał do robienia w domu to konsultował z moimi rehabilitantami z ośrodka, ale jakiś czas temu odkryłam, że daje mi ćwiczenia które on sam dostawał od kadry, od tamtej pory ćwiczę tylko to co mi kadra z owego ośrodka każe osobiście, a jemu wysyłałam takie raporty które mu pasowały, tak samo jeździłam i jeżdżę do rehabilitantki do rehabilitantki miejscowej kiedy mi się tylko podoba i i kiedy mogę o niczym mu nie mówiąc . Dlaczego jednak mu o tym nie mówiłam? Bo kiedy wszystko gra to jestem a raczej byłam dla niego najlepszą przyjaciółką, księżniczką, a kiedy coś nie robiłam po jego myśli, czy nie wysłuchałam jego miłosnych problemów bo kocha jedną rehabilitantkę a ona go nie, to jestem głupią ...ką bez rozumu, wczoraj mi nawet groził, że mnie uderzy gdy zobaczymy się na obozie we Wrześniu( chociaż ma za słabe łapy na to) Arek od dwóch lat studiuje psychologię i sam zdiagnozował u mnie Schizoidalne Zaburzenie Osobowości, sam też prowadził moją terapię ( przez fejsa) a według niego robiłam duże postępy w owej terapii, wszystkie też moje zmiany nastrojów też podpinał pod zjazdy emocjonalne towarzyszące temu zaburzeniu, a z drugiej strony wysłuchiwał moich problemów, wie wszystko o tym jakie mam relacje z innymi, albo ich brak, że mam problemy z relacjami w rodzinie, myślałam, że od tych czasu pójścia na studia nie będzie reagował na odmowę furią, fakt ma już tego mniej, ale wciąż ma i wciąż chce rządzić, chociaż to mnie on zarzuca. Co do „terapii psychologicznej” to bardzo mnie chwalił za postępy Jeśli chodzi o te moje obozy to są już otwarte od tego miesiąca (maj), właśnie jest pierwszy turnus, oczywiście zajęcia są okrojone, nie ma basenu i są zachowane wszystkie te zakazy i nakazy od sanepidu, na obozach też może być maksymalnie czwórka pacjentów (chyba). Arek kazał mi jechać we wrześniu, bo i on wtedy jedzie i możliwe jest to że większość obostrzeń zostanie zdjęta, chociaż pewności nie ma nikt. Jednak po telefonicznej rozmowie z ośrodkiem zapisałam się też na czerwiec, okazało się, że pomimo obostrzeń warto tam pojechać, a brak rehabilitacji przez marzec i kwiecień dał się we znaki a dwa razy w tygodniu u miejscowej rehabilitantki nie wystarczają aby te braki nadrobić, szczególnie, że jest w ciąży i już niedługo idzie na urlop, więc wydawało mi się, że turnus teraz to dobre wyjście. Jednak bałam się o tym wszystkim powiedzieć Arkowi, bo wiem, że by była furia, jasne mogłabym tu ukryć, ale prędzej czy później by to wyszło, postanowiłam też, że mam dość udawania. I wczoraj spokojnie chociaż bez podania powodów zakończyłam znajomość, ja go wyrzuciłam ze znajomych a on mnie zablokował i co dziwne na przemian czuję ulgę z tęsknotą, bo wszak to była jedyna osoba której mogłam się wygadać tak codziennie, poza obozami. Postanowiłam wypytać go przez SMSy, okazało się, że on już mnie nie chce w swoim życiu, że muszę ponieść konsekwencje mych zachowań, że nie ma sobie nic do zarzucenia i chciał mi pomóc Na koniec coś mnie ruszyło i wypisałam wszystkie powody dla których zakończyłam znajomość, napisałam to około dwie godziny temu. Walczyć o tą znajomość? Czemu czuję tęsknotę? No i jeszcze się boję, że we wrześniu nagada o mnie w ośrodku, co prawda nic na mnie nie ma, ale potrafi wiarygodnie kłamać no i dużo o mnie wie. Co prawda w ośrodku go lubią, ale pomimo że nikt tego nie mówi wprost to każdy ma chyba dość jego awantur o błahe powody, raz zrobił awanturę w biurze , bo jeden rehabilitant nie przyszedł do niego po godzinach pracy ośrodka do pokoju Arka o czymś pogadać, co wcale nie dotyczyło stanu zdrowia Arka i owy rehabilitant się z nim na nic nie umawiał. Co robić? Nie chcę zmieniać ośrodka bo robię tam mega postępy, no i mam tam tego drugiego kumpla. Warto naprawiać relacje z Arkiem? Kto tu jest toksyczny, ja czy on?

Jakie sprawiam wrażenie na podstawie moich postów?

Hej. Jestem Diana. Od trzynastego roku życia jestem nołlajfem. Moje kontakty poza internetem, ograniczają się do najbliższej rodziny (czasami dalszej) Gdy nie ma książek to siedzę całymi dniami przed kompem. Rozwiązuję Quizy, zadaje tyle pytań na serwisach typu kafeteria, że mają mnie za trola.... Czytam też dużo mang w internetach, słucham muzyki, oglądam anime, trolluję zboków na czatach. zadaje pytania na grupach na fb Mam jedną internetową przyjaciółkę od sześciu lat, ale ostano rzadko gadamy, bo ona studiuje, pracuje i ma swoje życie Prawdę mówiąc nie czuję tęsknoty, mimo, że to spoko laska Niby mam inne dość wątłe znajomości internetowe, ale szczerze mówiąc - mam ich wszystkich gdzieś. Dwa razy do roku wyjeżdżam sobie do specjalistycznych ośrodków rehabilitacyjnych (nie mylić z senatorami ), ale nawet tam nie chcę mi się integrować, po południu, zmęczona po zajęciach, najczęściej czytam, albo oglądam TV ( bo często nie ma dostępu do neta) Niedługo jadę do nowego ośrodka i boję się, że ktoś zechce mnie zaczepiać, w sensie żeby pogadać Jak myślicie, jestem nołlajfem? Czy raczej samotnikiem? Czy może zupełnie co innego?

Opowiadanie opowiada o Laurze. Laura ma 14 lat, jest niepełnosprawna od urodzenia. Rehabilitant do którego czuje mięte zdaje się jej nie zauważać. A teraz musi się przeprowadzić! Obecnie na blogu są cztery rozdziały. Część sytuacji jest wzięta z mojego życia, część jest fikcją http://zycie-laury-na-wozku.blog.pl/

No bo niby w dzieciństwie miałam koleżanki ale to było na zasadzie, że bawiłyśmy się w to co ja chciałam, in do tego nie miały prawa głosu - musiały powtarzać po mnie teksty które im wymyśliłam. Kiedy się zbuntowały to straciłam zainteresowanie. Potem miałam trochę znajomych w internecie, ale każdym tracę bardzo szybko zainteresowanie i raczej nigdy do nich nie wracam. Najdłużej wytrzymałam z pewną laską siedem lat, ale jak kontakt się urwał to nie zmartwiłam się wcale... Co prawda jeżdżę do mojej rehabilitantki raz w tygodniu i czasami wychodzimy pospacerować w terenie (np do parku) bo niedawno zaczęłam chodzić o kulach, ale nie jesteśmy jakoś specjalnie rozmowne. Jeżdżę co dwa miesiące na dwutygodniowe obozy rehabilitacyjne i mam tam bratnią duszę gadamy o naszych życiach, o anime o rehabilitacji i ogólnie o wszystkim i czuję, że to jest przyjaźń, jednak po zajęciach nie wychodzę już ze swojego pokoju. Co prawda mam też drugiego kumpla przez neta, ale jakoś nie garnę się do kontaktów z nim. I o o tym myślicie?

zmieniłam w nim wiek, imiona, typ szkoły do której chodzę, ale reszta to prawda. Co myślcie o moim życiu ? http://zycie-kalekiej- dziewczynki.blog spot.com/

[braktematubraktematu]

chodzi o to, że mam grube ramiona. niektórzy sugerują, że to mięśnie od jazdy na wózku, ale szczerze w to wątpię, bo te "mięśnie" są takie miękkie, więc to raczej tłuszcz jest. No i ogólnie moja wiodąca ręka czyli lewa jest szczuplejsza. Ogólnie cała jestem gruba. Przy wzroście 154 cm warzę około 57 kg, a to za dużo. Jestem na diecie, z brzucha i twarzy już trochę zeszło, ale z rąk nie. Co robić? czekać na dalszy progres odchudzania czy stosować jakieś specjalne ćwiczenia na ręce. Jeśli tak to jakie?

Potrzebuję rady. Sąsiadka mi załatwiła staż, mimo, że o to nie prosiłam. No zgłosiła mnie, bo szukają dwóch osób z orzeczeniem. Wszystko ładnie pięknie, tylko, że to to jest kurs na grafika komputerowego. A ja się znam na tym jak wilk na gwiazdach. Jedyny kompakt z photoshopem miałam na paru lekcjach informatyki w gimnazjum. Zadania musiał kończyć za mnie kolega, bo nie potrafiłam się z niczym połapać. Trudno mnie też oskarżyć o zmysł artystyczny. Nawet zdjęć nie umiem robić! Jedyna dobra strona tego stażu, to jest to, że dostaje się 1500 zł za miesiąc Sama nie wiem co już robić... edit: pomyliłam się, to nie jest kurs, tylko staż + 3 miechy roboty

Może piszę dlatego, że nigdy nie doświadczyłam tej odwzajemnionej, ale spójrzcie na plusy. Nie trzeba się starać, ani o nikogo zabiegać, nie trzeba iść na kompromis, ani się kłócić. Za to można przeżywać całą gamę emocji, fantazjować, celebrować każdą rozmowę, i ciągle się zastanawiać czy ta osoba coś czuje czy nie. Zauroczona w ten sposób byłam dwa razy i nigdy i nawet w fantazjach nie chciałam by moje uczucie było odwzajemnione

Niby miałam dwa zauroczenia w swoim życiu, obok nich czułam się bardzo nerwowo, ale moje fantazje o nich ograniczały się do rozmów, wspierania duchowego, baardzo rzadko kiedy do pocałunków. Lubiłam być obok nich, a jednocześnie nie czułam potrzeby bycia z nimi w związku. Nigdy nie szlochałam za żadnym w nocy. Niby się wkurzałam gdy jeden z nich na instagramie serduszkował zdjęcia fajnych lasek, ale gdy potem w realnym życiu przytulał na moich oczach inną dziewczynę to nie czułam nic. Czy tak powinny wyglądać zauroczenia? Czy nie powinno się starać zdobyć miłości życia ? Czy nie powinno się szaleć zazdrości i rozpaczy? A może jestem słabo rozwinięta uczuciowo? mam 22 lata

Mam 21, no prawie 22 lata/. Ludzie bardzo szybko mnie nudzą. Nieważne czy kogoś lubię, nieważne ile mamy wspólnych tematów to po dwóch czy trzech rozmowach ta osoba mogłaby przestać istnieć i nie zrobiłoby mi to różnicy. Mam jedną jedyną przyjaciółkę którą znam przez neta od siedmiu lat i jest jedyną osobą którą lubię i obchodzi mnie co u niej, ale mimo wszystko nie chciałabym gadać z nią częściej niż raz w tygodniu, bo byłabym nią dość zmęczona Mimo wszystko jestem dość atencyjna w internecie. Codziennie dodaje post o sobie na pewnej grupce na fb. Zawsze piszę o sobie i zawsze opisuje prawdziwe, ale negatywne sytuacje. Szczególnie cieszą mnie hejty i negatywne komentarze na mój temat. Sprawiają mi radość. W głębi duszy czuję się może nie tyle lepsza, co wyjątkowa.

[tu był post]

Chyba nie pójdę do nowej szkoły. W sensie szkoła to mnie by bardzo chętnie przyjęła, ale regulacje prawne nie pozwalają. Bo do takiej szkoły trzeba mieć albo niepełnosprawność umysłową albo sprężoną czyli np fizyczna + duża wada wzroku. No i to jednak szkoła ponadgimnazjalna czyli mogę być tam maksymalnie do 23 roku życia. Zobaczymy czy moja wada wzroku jest wystarczająca, aby uznać ją za kolejną niepełnosprawność w moim życiu. Mam mieć też testy w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Poradnia chce mnie wcisnąć na warsztaty terapii zajęciowej, gdzie głownie zajmuje się lepieniem z plasteliny.\ A już myślałam, że moje życie wychodzi na prostą...

wiem, to dziwne szczególnie gdy dużo dziewczyn narzeka że ma za małe cycki, a ja chętnie bym się z nimi zamieniła. Cycki budzą we mnie niejaki wstręt, a szczególnie te wielki wyglądają nieestetycznie. Męskie członki też mnie brzydzą jakby co. I ogólnie nagie ciała jakiekolwiek Drobniutka figura też jest moim marzeniem. Kojarzy mi się z delikatnością, kruchością itp. No i bym miała pewność, że nikomu się nie spodobam Odchudzam się bo mam nadwagę. przy wzroście 145 cm ważę 57 kg a to za dużo, mam nadzieję że moja figura będzie chociaż trochę drobna. Wiem, że cycki jakiekolwiek mi zostaną i będę musiała je zaakceptować Na szczęście nie są takie duże. - rozmiar B Mam 21 lat

Niby miałam dwa zauroczenia w swoim życiu, obok nich czułam się bardzo nerwowo, ale moje fantazje o nich ograniczały się do rozmów, wspierania duchowego, baardzo rzadko do pocałunków. Lubiłam być obok nich, a jednocześnie nie czułam potrzeby bycia z nimi w związku. Nigdy nie szlochałam za żadnym w nocy. Niby się wkurzałam gdy jeden z nich na portalach społecznościowych serduszkował zdjęcia fajnych lasek, ale gdy potem w realnym życiu przytulał na moich oczach inną dziewczynę to nie czułam nic. Czy tak powinny wyglądać zauroczenia? Czy nie powinno się starać zdobyć miłości życia ? Czy nie powinno się szaleć zazdrości i rozpaczy? A może jestem słabo rozwinięta uczuciowo? Mam 22 lata jakby co.

Hej. Na czacie na interii poznałam pewnego faceta. Nie była to super bliska znajomość, taka raczej kumpelska. Szybko przeszliśmy na fb ( nie mam podanego nazwiska ani miejscowości) Kiedy zaczął mnie podrywać na spokojnie tłumaczyłam mu, że nic z tego nie będzie, ale nie zrozumiał, po dwóch dniach tłumaczenia, które do niego nie docierało po prostu go zablokowałam. Teraz dalej pisze do mnie na czacie z rożnych nicków, jeszcze wczoraj prosił mnie o to bym z nim była, a ja twardo odpowiadałam, że nic dla mnie nie znaczy (pewnie wyszłam na jędze) Dzisiaj już zaczął mi gadać, że się puszczam, że robię to nie wiadomo z kim... a prawda jest taka, że jeszcze się z nikim nie całowałam a c dopiero... Boję się go i nie wiem co robić Miałam też kiedyś prześladowcę na fikcyjnych kontach na nk, wmawiał mi podobne rzeczy i pomimo 10 lat spędzonych tam musiałam zrezygnować z tego miejsca... Czym ja ich przyciągam?

Leń ze mnie i hipokrytka, niby czuję się samotna, ale jak ktoś chce się do mnie zbliżyć czy to koleżanka czy rodzina Zakupy ze mną to koszmar, szczególnie te ubraniowe. Dla mnie wszystko wygląda tak samo! Jak kogoś nie lubię a powinnam być dla tego kogoś miła to nie umiem! Odwracam się plecami i focham, Tak samo jak ktoś mnie odwiedzi, nie umiem z tym kimś gadać. Na wszystkie opisane wyżej sytuacje reaguje atakiem gniewu, paniki, często się wściekam i wrzeszczę. Czy to może być jeszcze późny okres dojrzewania? (Mam 21 lat)