barnaby

KO, :D, napisz później, jak Twój mąż zareagował :D. Po operacji spałam po morfinie prawie dobę, nie wiem, czy i co mówiłam, bo ja jestem przez sen gadatliwa. Miałam dokładnie taką samą refleksję o łysej mendzie, Kerim już wcześniej po ucieczce Fatmagül do Asu szybko pouczył trzech gnojków, jak wyglądają teraz jego relacje z byłym kolegami. Wtedy Munira też oszczędził.

Kogoś obudzić? https://www.instagram.com/p/Bekh2sXH48y/

Cześć, Elfi :) Kasiu, KO, witajcie :).

Jeszcze nie?! Zawsze mam taką samą myśl, gdy Fatmagül wali wiadrem w ten wstrętny łeb, że gdyby poprawiła jeszcze ze dwa razy, to udałoby się jej uciec.

Elfi, nie :(. Zarejestrowałaś się?

Od kiedy stałyśmy się niebieskie, wzrósł nam poziom telepatii :D.

Albo ja, albo ona. Strona.

Hacer chyba poczuła się bezpiecznie i uznała, że już nic nie uratuje łajzy przed więzieniem po udokumentowanym porwaniu Fatmagül. Zdecydowała się powiedzieć prawdę, nawet Munir nic nie zdziałał.

Dzisiaj tylko troszeczkę czepnę (wiem, że tak się nie mówi) się Sukaddes. Nie mogła znaleźć głębszego dekoltu do wytrząsania się nad Kadirem i chyba spadła ze schodów na głowę, jeśli myślała, że naciągnie Kadira na wyznania o miesiącu miodowym.

Dzisiaj nie zgadzałam się z Meryem i Kadirem próbującymi uspokoić Kerima na posterunku policji. Akurat okazja jest adekwatna do przemówienia do tych gnojków ręcznie. Z główki też.

KO, nie zawstydzaj nas, nie przepraszaj za porę umieszczenia streszczenia. Świetnie opisałaś emocje, mam też swoich faworytów/faworytki do perełek: „Dlaczego boją się policji? Przecież nie pracuje u nich na czarno!” „Oczywiście! Bardzo nam miło! Właśnie na panią czekamy! Proszę wchodzić! Tylko ze strachu oddech wyrównamy!” „Coś o szambie mówili, może mają dodatkowe zajęcie??? ... Szybko chcą z pracy uciekać, pewnie chcą zarobić na mieście” :D.

Kerim zdaje sobie sprawę, że byli koledzy (bo przecież nie przyjaciele, przyjaciel to ktoś więcej, niż towarzysz wakacyjnych szaleństw) wykorzystywali go - był przydatny jako kierowca szpanerskiego jeepa, żeby oni mogli pić do upadłego. Wydaje mi się, że wyczuwał wcześniej tę asymetrię w ich relacji, tylko sam przed sobą nie przyznawał się do tego. Prawdopodobnie w długich okresach między wakacjami nie odzywali się do siebie, tamci nie interesowali się Kerimem. Wykorzystywali normalną i zrozumiałą potrzebę aspirowania do lepszego życia, dla chłopaka z małego miasteczka na co dzień przebywającego z ludźmi starszymi o generację – Meryem i Galipem – byli powiewem egzotyki, przez kilka tygodni Kerim przenosił się do kolorowego, beztroskiego świata próżniaków, tak innego od zakurzonej rzeczywistości kuźni (ja go wolę z całego serca w kuźni!). Nie potrafił rezygnować z tego, tak jak dziecko nie rezygnowałoby z wizyty w sklepie z zabawkami. W ich sklepie on był zabawką do tego stopnia, że Erdoğan jemu też dał pigułkę, w swoim planie skompromitowania Selima nie chciał mieć trzeźwo myślącego świadka. Tragedia Fatmagül, jak prawdziwa grecka tragedia, przyniosła mu katharsis – oczyścił się z szumowin, uzyskał jasność osądu rzeczywistości. Kerim żyje w strasznym rozdarciu, z jednej strony pali go wstyd za winę z przeszłości i wie, że miarą jego człowieczeństwa jest pamięć świadcząca o niegasnącym żalu, z drugiej chciałby zapomnieć, żeby ruszyć naprzód, chciałby zrzucić z pleców ten ciężar, nie oglądać się za siebie. Tego dylematu nie da się pogodzić, przeszłość zawsze będzie rzucać cień na teraźniejszość i przyszłość. Jaką udręką jest życie, gdy chwile wypełnione miłością i czułością zatruwa gorycz wspomnień, w których on był siłą sprawczą. Fatmagül zasypiała i budziła się z koszmarem zasnuwającym jej sny. Kerim też ma swoje koszmary, tyle tylko, że on nie może powiedzieć o sobie, że jest niewinny, to on je wywołał.

Czterech mężczyzn w domu, a tylko Hilmiye miała odwagę otworzyć drzwi. Biedactwa tak panikują, że puszczają panie przodem do jaskini niedźwiedzia. Selim rozmarzył się w samochodzie – ojciec wszystko załatwi z politykami, a on będzie biegał rano po rosie z kwiatami we włosach. Czy on nie ma choroby dwubiegunowej – od euforii do depresji, bo na widok policji w firmie zamachał rączkami jak kurczak wrzucony do wrzątku. Z Erdoğanem byli tacy malutcy, gdy pod ścianą przesuwali się do schodów, Erdoğan wyjątkowo nie miał ochoty krzyczeć, że nie jest sobą, jeśli wszyscy nie popamiętają go. On tylko prosi o amnezję i amnestię.

Zarejestrowałam się. Chyba.