Judyta_20

Dwadzieścia lat razem jesteście, a Ty myślisz, co na to mama??? A to już kwalifikuje się pod chorobliwą obsesję!

A razem gdzieś wychodzicie? Macie wspólnych znajomych?

A on do Ciebie nie może przyjechać?

To raczej nic już nie wniesie do dyskusji, ale skoro mi odpowiedziałeś... Te Twoje nieszczęsne 1-2... To przecież była Twoją akceptowalna norma. Ja zapytałam o ustępstwa na rzecz żony, która najwyraźniej potrzebuje więcej. Tym samym potwierdziłeś, że nic nie chcesz i nie zrobisz. Cóż. Twoj wybór.

Jest przecież kolega ze szkolnych lat

Coś Ty! Dziewczyna ma 24 lata. Kolega/ przyjaciel się zaopiekuje "...ja go nie kocham, taka jest prawda..."

Nic, bo ślubu nie będzie.

Młodniejesz? : "Dodam, że mam 22 lata, a on 41". A tak serio - oczywiście, że możesz czekać. 3, 4 a nawet 10 lat, tylko czy warto? Bierzesz pod uwagę to, że on może nie odejść od rodziny? Że będzie tylko Cię podwodził i karmił ulubionym ciastem? Pokazywał zdjęcia i mówił, jak Cię kocha? Żonaty facet raczej nie szuka na tinderze partnerki na wspólne życie...

"Kiedyś" - słowo klucz.

To na jakie "ustępstwa" Ty jesteś gotowy?

Pisząc, z pewnością nie. Może stąd propozycja kamery

Póki co, to jedną mamy na tapecie

Dlatego uważam, że autorka nie powinna stawiać mu utimatum, ale może oczekiwać, że jej facet zrozumie, że coś jej sprawia przykrość. I że on odpowiednio na to zareaguje. Wszak jej szczęście i spokój powinien być priorytetem, prawda?

To ja Ci odpowiem nieco przewrotnie starym powiedzeniem - "strzeżonego Pan Bóg strzeże" Oczywiście nie da się kogoś bezustannie kontrolować i żyć z ciągłymi podejrzeniami, ale... ta "przyjaciółka" wybitnie nie pasuje autorce, więc powinna o tym powiedzieć narzeczonemu. O swoich obawach, podejrzeniach i dyskomforcie. I wtedy on powinien zachować się jak odpowiedzialny za swój związek facet i zakomunikować owej frywolnej pani, że nie odpowiada mu jej zachowanie. Jak sądzisz, będzie potrafił?

Jednak troll. I całe szczęście