Bartek94

Nic bym nie zrobił, nie będę kogoś trzymał na siłę - zresztą i tak to u mnie rozważania czysto teoretyczne, bo obecnie nie mam najmniejszych szans na znalezienie partnerki

Może schłodzić kontakty, jak sygnały będą wyraźne, jak u mnie z pewną 27-latką, a możesz mieć szczęście

To czekanie bywa uciążliwe, nie wiem jak on, ale ja wolę się nie narzucać drugi raz. Kobiety do których podbijam traktuję jak bóstwa i nie chcę wyjść na frustrata

Całe życie przed Tobą jeszcze. Mam prawie 27 lat i każda, która mi się podobała nie uznawała mnie za godnego uwagi. Myślę, że tutaj dziewczyna domyśliła się, co do niej czujesz

Nie czuję takiej potrzeby, bo nie mam miłości

Tego nie wie nikt. Mam wrażenie, że aby być w związku z kimś wystarczy po prostu być ogarniętym na wyższym poziomie niż ja, co trudne nie jest

PS Dopiero teraz doczytałem, że traktujesz kobiety w sieci jako "rynek". Gratuluję podejścia, takie wcale-nie-przedmiotowe, na pewno byłyby z tego zadowolone Może w tym tkwi Twój problem?

Hmmm, może to kwestia lęku przed pandemią też? Nie wierzę, by każda od razu chciała obiadu. Ja pomimo tego, że jestem w stanie ogarnąć taki obiad we dwoje nie cieszę się powodzeniem, i sądzę, że to moja wina. Do spotkania z jedną dziewczyną miało dojść, ale zmieniła zdanie. Problem musi być we mnie, nigdy nie byłem dobry we flirtowaniu, a teraz nawet tematów do rozmowy jak na lekarstwo.

Dodałbym jeszcze, że gnój, ale i tak pewnie ocenzuruje mi tutaj

Zrobił błąd na samym wstępie - oszukał Cię. Sądząc po tym co napisałaś, ma na myśli oszukiwanie dalej - Ciebie i jej

Prywatne wierzenia =/= instytucjonalna religia

TAK

Kiedy kobieta jest biedniejsza, to nic złego, a Twoje problemy rozwiązałaby terapia u psychologa. Wyrzuty jakie sobie robisz, wskazują, że jesteś po prostu dobra i nie chcesz być na czyimś utrzymaniu - ale jeśli on chce Cię utrzymywać, to jego wybór. Schody zaczynają się, kiedy to facet nie jest w stanie zapewnić kobiecie odpowiednio wysokiego standardu życia. Stereotyp nakazuje, aby to on utrzymywał rodzinę na jak najwyższym poziomie życia. Zastanawiam się, kiedy ja będę zdolny finansowo do takiej roli.

U mnie łatwo się zakochać, a "odkochać" trudniej Pozbyć się nadziei łatwo, trudniej powrócić do tego luzu w relacjach, który był wcześniej, i pozbyć wyrzutów, że przez głupie złudzenia wprowadziło się niezręczną atmosferę. Póki co nie jestem biegły w relacjach nawiązywanych drogą wirtualną; kobiety nieraz traktują mnie jako powiernika, chętnie przyjmują komplementy, bo nie rzucam nimi na lewo i prawo, staram się je dostosować do sytuacji (jestem nieśmiały i nie chcę płoszyć kobiety zbyt agresywnym podrywem zaraz na starcie, wolę też zostawić sobie furtkę, by w razie czego się wycofać), ale kiedy próbuję się do nich zbliżyć, to już stają się chłodniejsze oraz bardziej zdystansowane. W randkowaniu też niestety nie mam doświadczenia, ostatnio opcja spotkania była, ale dziewczyna po początkowym zainteresowaniu szybko zaczęła się z niej rakiem wycofywać. Nie naciskałem, bo nie wypada, a jak nie ma woli dwóch osób, to to nie ma sensu. Zostawiłem jej możliwość poznania się, gdyby miała kiedyś ochotę, ale obawiam się, że nie skorzysta . Póki co kumplujemy się, ale wirtualnie, bo ona po primo nie widzi teraz nikogo jako potencjalnego partnera [A może tylko mnie? Ale to jej, nie moja sprawa], a po secundo nie ma czasu, bo ma ciężką, wycieńczającą pracę, i jeszcze w chwilach wolnych się uczy. Jeśli będzie potrzebować pomocy w swoich sprawach, ode mnie zawsze ją dostanie, bez warunków wstępnych, ale jeśli nie będzie chciała z niej skorzystać - jej wybór. Obawiam się tylko, że w pewnym momencie stwierdzi, że w zasadzie po co jej taki kolega, którego nawet nie zna osobiście, i z którym nie wiąże żadnych planów na życie. Co do postury - w drzwi obrotowe jeszcze się mieszczę Ona, mimo kilku dodatkowych kilogramów, prezentuje się jednak bez porównania lepiej

Czy ja pisałem o sobie? Gardzę takimi facetami, sam wyzywałem jednego, który obrabiał 4 "ogródki" rozsiane po Polsce na raz, od s...ysynów, mimo że był moim kumplem. Ale zdarzają się tacy. Ja zbyt szybko się zako...ę, i w tym jest mój problem. Nie mam powodzenia dostatecznego, żeby znaleźć stałą partnerkę, a miałbym przeskakiwać z kwiatka na kwiatek? Możesz spojrzeć na moje wątki, to zobaczysz, że raczej mam zamiłowanie do spraw beznadziejnych, czytaj: obdarzam uczuciem kobiety, które tego nie oczekiwały, a potem mam problem, żeby jednocześnie wyjść z twarzą, podtrzymując relację koleżeńską + pozbyć się nadziei na coś więcej.

Ja bym powiedział, że on chciałby jej zaproponować tzw. fwb - friends with benefits, czyli przyjacielski seks bez obiecywania związku i angażowania się emocjonalnego, ale boi się zapytać, albo założycielka tematu jest dla niego "opcją rezerwową", jakby coś nie wypaliło z podbijaniem do jego właściwego obiektu westchnień

Bo zapewne nie jestem tak atrakcyjny jak ów Pan w oczach założycielki tematu

Ach, gdyby kobiety o mnie tak zabiegały.... Po co się płaszczyć przed dziadem, nie warto

Mnie naturalne się podobają, ale ja nie podobam się im (sztucznym też nie, choć tu z wzajemnością), więc moje zdanie się nie liczy.

Facet znalazł sobie naiwną i myśli, że choćby z racji wieku będzie to ciągnąć dalej

Trudno powiedzieć, wygląda na introwertyczkę, która ma jakiś problem, ale to Twoja opowieść, bez drugiej strony nic tu nie można powiedzieć konkretnego. Możliwe, że była przyzwyczajona do przepracowywania problemów sama, i nie lubi nimi nikogo obarczać, za to ceni przestrzeń do samotnych rozmyślań, którą - gdyby Ci powiedziała - powinieneś jej zostawić.

Znowu wyzwiska, ktoś tu nie panuje nad emocjami, i nie jestem to ja. Jeśli widzisz, że ktoś jest fajny, ale Twoje szanse u tego kogoś to rzecz dyskusyjna, to wolałbyś sam wybrać moment, kiedy powiesz (lub nie) co czujesz, czy nieświadomie sprawić, by ten ktoś się domyślił, i sprowokować tym kwas w Waszych relacjach?

Jak jest się twardym, to i to się przetrwa

No właśnie, o ile ma się wybór

Boi się; trochę empatii, a nie od razu wyzywanie