expresis verbis

Niepotrzebnie obciazasz sie w kryzysowej dla ciebie sytuacji dodatkowo takimi obawami, poniewaz sa bezpodstawne. Nie zapomni o tobie i nie odsunie sie. Dzieci, rowniez mlodsze niz twoje, widuja ojca np. z racji zawodu albo jego zatrudnienia za granica duzo rzadziej niz raz w tygodniu.

Taki opis dalby ci tyle, ile niewidomemu od urodzenia dalby opis kolorow.

Nie ma samodzielnosci (nie mylic z otwarciem firmy, chyba ze mama uzna taki pomysl za zly) bez zdrowego emocjonalnego dystansu do rodzicow, ktorzy wiele lat decydowali o zyciu dziecka i nim kierowali. Zdrowe dzieci naturalnie sie dystansuja, juz w przedszkolu mama nie jest calym swiatem, czesc jej miejsca zajmuje przedszkolanka. W szkole pani nauczycielka, a pozniej rowiesnicy, w nastepnej kolejnosci obiekt milosci. Dystans, a brak pozytywnych uczuc to dwie rozne rzeczy. Im starsze dziecko tym bardziej liczy sie jakosc spedzonego wspolnie czasu, a nie jego czestotliwosc. Wiec autor nie musi sie martwic, jezeli sobie to uswiadomi.

Jezeli twoje z wiekiem nie nabierze do ciebie dystansu, to zastanow sie, co zrobilas zle i martw sie o jego przyszlosc. Moze z niego wyrosnac np. uzytkowniczka Ika.

Gratuluje olsnienia.

Widac, ze ty masz pojecie, to rzeczywiscie rewolucyjna rada.

A szczepionka przeciwko chorobom psychicznym jeszcze dziala, czy musisz odswiezyc?

I zeby dojsc do wniosku, ze nie chcesz byc cale zycie niewolnica mamusi, potrzebowalas rady prawnika i przyjaciela. Wiedzac, ze i tak ustawowo nalezy cie sie zachowek, ktory wynosi chyba 50% spadku, czyli polowe jej polowy domu, a reszte mama moze zapisac na schronisko dla zwierzat. Jak widac chetnie robisz afere z tego tematu i wylewasz zale gdzie mozesz, poniewaz nie jestes w stanie cokolwiek zmienic.

Tak obiektywnie to pisanie co jakis czas elaboratow na temat matki, twojego przejsciowego "buntu" i w efekcie koncowym "podkulania ogona" w zwiazku z poczuciem winy nic nie zmieni. Jestes emocjonalnym dzieciem, ktore sie wprawdzie od czasu do czasu troche buntuje ale w dalszym ciagu szuka akceptacji mamusi. Potrzebujesz intensywnej terapii, inaczej nic sie nie zmieni. Matka moze zamieszkac z babcia, skoro tak dobrze sie rozumieja albo poleciec na ksiezyc. Ty nie jestes jej nic winna i ustalasz ramy, a glownie granice relacji z nia, jak przystalo na doroslych ludzi. Alternatywnie mozesz do konca zycia tak sie miotac.

Nie musisz sie tego obawiac. Jezeli utrzymasz regularny kontakt, to nie szracisz wiezi z dzieckiem. Ale warto zaakceptowac fakt, ze nigdy juz nie bedzie dokladnie tak, jak przed rozstaniem. Z wiekiem dziecko i tak nabiera dystansu do rodzicow, czy z nimi mieszka czy nie.

Moj ostatni post byl skierowany do autorki.

Moze uda ci sie kiedys zmienic nastawienie do lekow, poniewaz twoja choroba jest bardzo powazna i nieuleczalna. A cukrzyca i choroby serca czesto towarzysza schizofrenii bez jakichkolwiek lekow. Sa juz dzisiaj leki o wyjatkowym profilu receptorowym i dobrej tolerancji, a rozwoj pod tym wzgledem postepuje.

To fajnie, ze byles szczepiony przeciwko chorobom psychicznym.

Wystarczy, ze ciebie czytam, niezle reklamujesz stan bez brania lekow.

Kazdy skuteczny lek ma czy moze miec skutki uboczne. Spojrz na skutki uboczne pozytywnie i wyobraz sobie zycie z ta chorobs bez skutecznych lekow.