expresis verbis

Taki opis dalby ci tyle, ile niewidomemu od urodzenia dalby opis kolorow.

Nie ma samodzielnosci (nie mylic z otwarciem firmy, chyba ze mama uzna taki pomysl za zly) bez zdrowego emocjonalnego dystansu do rodzicow, ktorzy wiele lat decydowali o zyciu dziecka i nim kierowali. Zdrowe dzieci naturalnie sie dystansuja, juz w przedszkolu mama nie jest calym swiatem, czesc jej miejsca zajmuje przedszkolanka. W szkole pani nauczycielka, a pozniej rowiesnicy, w nastepnej kolejnosci obiekt milosci. Dystans, a brak pozytywnych uczuc to dwie rozne rzeczy. Im starsze dziecko tym bardziej liczy sie jakosc spedzonego wspolnie czasu, a nie jego czestotliwosc. Wiec autor nie musi sie martwic, jezeli sobie to uswiadomi.

Jezeli twoje z wiekiem nie nabierze do ciebie dystansu, to zastanow sie, co zrobilas zle i martw sie o jego przyszlosc. Moze z niego wyrosnac np. uzytkowniczka Ika.

Gratuluje olsnienia.

Widac, ze ty masz pojecie, to rzeczywiscie rewolucyjna rada.

A szczepionka przeciwko chorobom psychicznym jeszcze dziala, czy musisz odswiezyc?

I zeby dojsc do wniosku, ze nie chcesz byc cale zycie niewolnica mamusi, potrzebowalas rady prawnika i przyjaciela. Wiedzac, ze i tak ustawowo nalezy cie sie zachowek, ktory wynosi chyba 50% spadku, czyli polowe jej polowy domu, a reszte mama moze zapisac na schronisko dla zwierzat. Jak widac chetnie robisz afere z tego tematu i wylewasz zale gdzie mozesz, poniewaz nie jestes w stanie cokolwiek zmienic.

Tak obiektywnie to pisanie co jakis czas elaboratow na temat matki, twojego przejsciowego "buntu" i w efekcie koncowym "podkulania ogona" w zwiazku z poczuciem winy nic nie zmieni. Jestes emocjonalnym dzieciem, ktore sie wprawdzie od czasu do czasu troche buntuje ale w dalszym ciagu szuka akceptacji mamusi. Potrzebujesz intensywnej terapii, inaczej nic sie nie zmieni. Matka moze zamieszkac z babcia, skoro tak dobrze sie rozumieja albo poleciec na ksiezyc. Ty nie jestes jej nic winna i ustalasz ramy, a glownie granice relacji z nia, jak przystalo na doroslych ludzi. Alternatywnie mozesz do konca zycia tak sie miotac.

Nie musisz sie tego obawiac. Jezeli utrzymasz regularny kontakt, to nie szracisz wiezi z dzieckiem. Ale warto zaakceptowac fakt, ze nigdy juz nie bedzie dokladnie tak, jak przed rozstaniem. Z wiekiem dziecko i tak nabiera dystansu do rodzicow, czy z nimi mieszka czy nie.

Moj ostatni post byl skierowany do autorki.

Moze uda ci sie kiedys zmienic nastawienie do lekow, poniewaz twoja choroba jest bardzo powazna i nieuleczalna. A cukrzyca i choroby serca czesto towarzysza schizofrenii bez jakichkolwiek lekow. Sa juz dzisiaj leki o wyjatkowym profilu receptorowym i dobrej tolerancji, a rozwoj pod tym wzgledem postepuje.

To fajnie, ze byles szczepiony przeciwko chorobom psychicznym.

Wystarczy, ze ciebie czytam, niezle reklamujesz stan bez brania lekow.

Kazdy skuteczny lek ma czy moze miec skutki uboczne. Spojrz na skutki uboczne pozytywnie i wyobraz sobie zycie z ta chorobs bez skutecznych lekow.

Tak, twoj mozg ma pare szufladek, niektore sa przepelnione, niektore puste, a niektorych brak.

Na szczescie ty jestes przygotowany na wszystkie zagrozenia, co z pewnoscia podnosi jakosc twojego zycia i gwarantuje szczescie.

Prawdopodobienstwo, ze bedziesz mial taki dylemat jest porownywalne z zagrozeniem przez narkomana goniacego cie ze strzykawka albo bandyty napadajacego cie z nozem na ulicy w bialy dzien. Martw sie wiec raczej, ze mozesz sie przeziebic.

Czy jesli ktos poprawnie pisze, to nie ma zaburzen psychicznych? Twoja logika jest jak wiadomo jednowymiarowa, pasujaca do reszty.

To pytanie jest niezlym dowodem twoich problemow.

Wlasnymi decyzjami mozna sobie rowniez zrujnowac zycie ale wtedy trudniej szukac winnych. Wedlug ciebie wine za stan obecny ponosza koledzy ze szkoly, rodzice, niezainteresowane toba atrakcyjne kobiety, napastnicy z nozem, narkomani, ktorzy teoretycznie moga scigac cie ze strzykawka z HIV, zlodzieje, ktorzy wszedzie sie czaja. Twoim problemem sa ciezkie zaburzenia psychiczne, gdybys byl w stanie podejmowac wlasne decyzje, to bys je podjal i podejmowal do dzis. I nikt nie ponosi za to winy, jedynie bad genes albo mutacja.

W jakim wieku jest to malutkie dziecko? W ciagu pieciu lat upadkow przeplatanych wzlotami nazbieralo sie z pewnoscia wiele goryczy. Jak dzwonisz to nie odbiera, poniewaz prawdopodobnie nie zawsze ma ochota z toba rozmawiac i ma tez inne zajecia. Pare zdjec codziennie moze byc za duzo, moze co drugi dzien jedno wystarczy? Nie jest to takie proste zintegrowac twoja potrzebe bardzo czestego widywania dziecka z jej nowym zyciem i garfikiem dnia. Sprobuj nabrac dystansu do faktu, ze cie wyrzucila i wymienila i nie mieszaj tego zalu z potrzeba widywania dziecka. Z czasem znajdziecie byc moze taki rytm, ktory bedzie tobie i jej pasowal, kiedy ochlodza sie negatywne emocje. Mozesz tez starac sie o opieke naprzemienna. A ze sprowadzila sobie nowego faceta i z nim spedza czas to jej sprawa.

Oczywiscie, ze zrobiles cos zlego! W opisanej sytuacji musisz do grobowej deski kochac dziewczyne, ktora cie nie chce, co jest rownoznaczne z celibatem do konca zycia.

Nie musi synek, raczej ty musisz otworzyc w koncu oczy. Chociaz pewnie dobrze sie bawisz ta prowokacja.

W zone nic nie wstapilo. Odciela sie od toksycznej tesciowej, ktorej zachowanie ty zawsze wytlumaczysz, przeciez cokolwiek powie, to tylko w nerwach i trzeba wybaczyc. Ty mozesz wybaczac, zona nie musi. Zostan z mamusia na ojcowiznie i daj zonie spokoj.

I w takiej sytuacji oczekujesz, ze zona wprowadzi sie do twojej matki i bedziecie wszyscy zyc dlugo i szczesliwie?