Lanaa18

Mam 27 lat, mój mąż także. Jesteśmy w związku 7 lat, rok po ślubie, mamy półroczną córeczkę. Jestem też DDA. Od jakiegoś czasu mam wrażenie, że nasz związek się sypie. Mąż dużo pracuje, nie ma go, wyjezdza o 6 wraca koło 21/22. W niedzielę jest dopiero od 11. Przez całe wakacje nigdzie nie zabrał mnie i córki, raz poszliśmy na lody. Jedynie czasami pojedziemy do jego rodziców. Sami też nigdzie nie wychodzimy jak dawniej, jakoś się nie stara o to. Cała opieka i wychowanie dziecka spada na mnie. Kiedy jest w niedzielę zapatrzony jest tylko w dziecko. Od dłuższego czasu często na mnie krzyczy, jest wybuchowy, szybko się denerwuje. Nie chcę tak żyć. Mąż nie chce iść na terapię, a ja nie chcę się codziennie bać czy czasem za chwilę nie wybuchnie. Nie chcę żeby też dziecko na to patrzyło. Ja dosyć wycierpiałam przez ojca, nie chce żeby moje dziecko musiało. Jak pocięłam sobie brzuch nic nie zrobił, tylko się zdenerwował i podrapał mi ręce kiedy je wykręcał. Boli mnie, że nie kocha mnie i nie traktuje tak jak wcześniej. Teraz traktuje mnie jak innych ludzi, albo obojętnie albo z złością i wieczną krytyką. Porozmawiać mogę tylko przez internet. A on wkurza się, że siedzę na telefonie. Ale to mój jedyny kontakt ze światem. Ja nic nie mam teraz oprócz dziecka, mnie zupełnie nie ma. Nie liczę się wcale. Nawet jak ktoś przychodzi to nie wita się ze mną, tylko biegnie do dziecka a ja jak taki dodatek, który gdzieś tam stoi w tyle. Ale jak przychodzi co do czego to zostaje z dzieckiem sama i nagle nikogo nie ma. Nie mam życia swojego. Nie ma mnie. Zniknęłam. Mąż widzi chyba już tylko moje wady. Nie chwali, nie docenia...nie przytula mnie. Dziekco tak, mnie nie i znowu mnie nie ma. Dla nikogo już nie jestem ważna. Ludzie nie cieszą się z spotkania ze mną, tylko z spotkania z dzieckiem. Ja znikam codziennie. Po trochu. Aż całkiem zniknę. Nie ma mnie. Ja się źle odzywam, ja siedzę na telefonie, ja źle myślę, ja źle mówię, ja wypominam, ja nie umiem rozmawiać, ja się denerwuje, ja jestem nienormalna ja mam się zamknąć, ja go źle traktuje,ja się nie przytulam, ja narzekam, ja jestem okropna, ja jestem nie taka,ja nad nim stoję, ja mu ciągle przypominam. Same złe rzeczy. Ja i ja. Dawno nie czułam się tak nie kochana przez faceta, który mnie miał kochać bardzo mocno,szanować, słuchać i wspierać. Kiedy mówię, że mi źle to "pierdzę". Zaczynam wierzyć, że ma rację. Zasłużyłam pewnie na to wszystko. Na to wyzywanie te słowa, popchnięcie. Na ten strach który przed nim czuję. Najgorsze, że on się ciągle obraża na mnie. O prawie wszystko. A ja się ciągle denerwuje bo nie czuję się kochana i praktycznie w większości bo nie wszystko nie jest takie jak bym chciała, jak być powinno. Nie zasługuje już na nic. A na miłość też na pewno nie potrzebuję pomocy, żeby się wyrwać z tego. Żeby chociaż moje dziecko było szczęśliwe. Ja już nie będę

Niby martwy a z takim dużym ego,co to może być? A tak serio co takiego zrobiła Ci ta, którą kochałeś, że tak ciśniesz po innych?

Dla ciebie Panie Gwiazdeczki

Napisze drukowanymi: SAMA SIĘ UTRZYMUJĘ PRZED ŚLUBEM I PO. Dziękuję za uwagę

Tylko, że ja chciałam malutki domek, a tesciowie wybrali duży, bo to wstyd taki mały wybudować. No i potem oni mają zamieszkać w tym domu.

Chyba nie ja tylko rodzice, bo nie na mnie pracuje. Ale cóż widzę, że umiejętność czytania ze zrozumieniem ostro szwankuje

A o tzw. intercyzie słyszałeś?

Maja więcej dzieci, ale oni się wycofali,a mąż cóż... Jak Ty nie zostaniesz to kto..

No nie, bo sama chciałam ustanowić rozdzielność majątkową i taką mamy , więc wypraszam sobie określenie durna

Już momentami brakuje...

Czytając Pana wypowiedzi to i owszem.

Ocho ktoś tu jest sfrustrowanym samcem alfa drogi Panie martwywbutach, bardzo proszę o zachowanie kultury wypowiedzi. Z nikłą nadzieją, ale proszę.

Jeszcze chcę dodać, że płacimy wszystko po połowie. Czynsz, rachunki, jedzenie, wydatki na dziecko. Wszystko co dla siebie kupuję sobie sama. Jego rodzice mu nie płacą za wiele dostaje 1000 zł od nich, on tak naprawdę pracuje na nich nie na mnie. To miał wpojone zawsze od małego i nie umie się przestawić.

Pomaga rodzicom w dużym gospodartwie. Uprzedzając, tak wiem z czym to się wiąże. Ale od roku tyle pracuje, wcześniej miał co drugi wieczór wolny od 18 i to mi wystarczało. I też u niego jest cały rok pracy full, bo pracownicy nie dają rady wytrzymać z szefem i odchodzą. Co do komentarza o tym, że się lenie i mam nadmiar czasu. Mimo wielu chorób przewlekłych i niepełnosprawnosci wynikającej z chorób kręgosłupa przed ciążą pracowałam dużo i dużo zarabiałam. Ciąża przyniosła u mnie wiele nieodwracalnych zmian a stała opieka nad dzieckiem pogarsza mój stan zdrowia. Mimo to chcę wrócić do pracy po macierzyńskim, chociaż grozi mi wózek.

Sama nie wiem.. Chciałabym bardzo wszystko naprawić,a nie odejść tak po prostu. Byliśmy na terapii wcześniej ale mąż obraził się na teraputkę, bo wg niego źle mówiła i głupoty...

Kocham go bardzo, ale nie daje rady. Nie wspiera mnie, jak go o to proszę to odbija, że to ja go nie wspieram. Prosiłam o pomoc go, ale nic nie zrobił chyba cierpię na depresję. Robię wszystko, dom jest czysty, dziecko zadbane. Ale w środku jest ze mną źle, od środka mnie tak mocno wszystko boli. W środku płacze okropnie.

Nie bardzo. Teraz wynajmujemy mieszkanie od jego rodziny, kończymy budowę domu, a właściwie jego rodzice nam kończą budować dom. Umowę miałam do dnia porodu. Mama pracuje, a u nas jest jeden żłobek do którego nie ma wiecznie miejsca,bo jest jeden na 20 tysięcy mieszkańców. Niań w mieście u nas też na lekarstwo.