Electra

.

Nie ułożysz sobie nigdy życia, bo tak to będzie wyglądać. Zerwij kontakt całkowicie. Będziesz stać w miejscu, a i tak z tego nie będzie nuigdy nic mądrego. Wolisz odejść sama czy dopiero jak usłyszysz "mam kogoś, żegnaj", albo co lepsze pójdziesz na imprezę, a on tam będzie oficjalnie z inną? Zero kontaktu. FWB nie ma nic do miłości. Spotkasz w końcu kogoś kto powie, że kocha, kogoś dla kogo inne nie będą istnieć, kogoś kto nie wycofa się z niczego, bo będzie chciał spędzić z Tobą resztę życia. Spinaj pośladki, zrywaj tę chorą relację i ułóż sobie życie z kimś odpowiednim.

Nie, bo to będzie nadal FWB. Nawet jeśli powie to pewnie będzie to odwoływał. Kiedy będziesz go mieć w dupie, będzie za tobą szalał, a kiedy zrobi się za poważnie to będzie wycofywać się ze wszystkiego co powiedział i że przecież wiedziałaś jak jest. Jednego dnia będzie wspólne jutro, za tydzień znów będzie dystans i jakieś krzywe akcje. Ostatecznie odejdzie. Bądź mądrzejsza i z szacunku dla siebie nie pozwól na takie traktowanie, przejrzyj na oczy.

Możliwość porozmawiania z kimś w samotności to nie jest tylko.

Zbyteczne. Nie zatruwa człowieka jak samotność.

Im dłużej cierpisz na samotność tym bardziej izolujesz się, zamykasz się w sobie- powstaje błędne koło. Czasem sytuacja życiowa stawia bas w obliczu samotności. To co wymieniasz jest pierwszym krokiem, etapem do wyjścia z niej.

Ciągle dolega mi to...

Dotyczy każdego wieku.

Wśród ludzi, w związku. Nie tworzysz z nikim wzajemnej, głębokiej więzi. Często osoba samotna nie ma nawet z kim porozmawiać, jest sama sobie. Często osoba samotna ma tłum ludzi obok siebie, mnóstwo nici porozumienia, ale prawdziwej więzi brak.

Gniot sprzed dwóch lat? Desperacja?

Samotność to nie życie samemu, mylisz pojęcia.

Cieszę się, że temat Was bawi, co potwierdza, że i nie dotyczy.

Samotność dotyczy ogromnej części populacji, jest poważnym zjawiskiem. Destrukcyjnie wpływa na stan fizyczny i psychiczny. Bez głębokich więzi zaczynamy chorować.

Nie masz wpływu na pojawienie się miłości. Jeśli jej nie ma, a jesteśmy z kimś to powinno się chociaż szanować siebie w tym chorym trwaniu. Miłość nie znika nigdy. I chyba nie lubię pojęcia prawdziwa. Ta nieprawdziwa to nie miłość po prostu. To prawda. Rozwód nie trwa wiecznie, a po nim jest tak jak powinno być. Do znudzenia będę powtarzać - dysfunkcyjna lub patologiczna rodzina, rodzina w której nie ma szacunku i miłości nie spełnia podstawowej funkcji rodziny, za to funduje zaburzone wzorce i sfrustrowanych rodziców.

Jak co roku? To który rok nie mam pojęcia o co chodzi?

🥱🥱🥱 Gdzie Was wymiata?

Szanuj kolana, nie masz pojęcia jak mogą dać popalić.

Nie pomyślałam

Po 20latach wyobrażam sobie miłość. Skąd te marzenia o wiecznych motylach? Nie będzie takiej ekscytacji jak na początku, ale fascynacja, ciekawość drugiej osoby, radość że przy nas jest powinna być. Szacunek, lojalność, pełna akceptacja, pewność za drugą osobę, świadomość że była jest i będzie, zwyczajne życie ramię w ramię, na dobre i złe, w zdrowiu i w chorobie. Co tam motyle... Jeśli kochacie się 20lat to wygrałaś życie Masz wszystko co piękne. Gratuluję Chyba, że motyle zdechły i nie ma nic oprócz przyzwyczajenia

Eskimosi noskami, a my brzuszkami

Nie przeszkadzaj. Tulimy się.

Bzdura. Chore myślenie, nie idź tą drogą.

Po co Ci to?

Przestawię zegarki tak by północ była o 22, przywitam Nowy Rok i pójdę spać zahaczając o kafe:P

Niezmarnowane życie bezcenne.