Electra

Pytanie kieruje głównie do kobiet. Czy miała któraś z Was jakiś wewnętrzny zgrzyt po rozwodzie na płaszczyźnie matka - kobieta? Ciężko mi sobie wyobrazić sytuację w której ja- matka dwójki dzieci idzie na randkę, układa sobie życie z facetem nie będącym ojcem moich dzieci. Gdyby ktoś kiedykolwiek powiedział mi, że nie będę z ojcem dzieci zabiłabym go śmiechem, bo rodzina najważniejsza, nie odchodzi się. Teraz jestem w sytuacji w której nie potrafię ogarnąć swojego scenariusza życia. Na słowo randka dostaje ataku niekontrolowanego śmiechu, bo jak to? Stara duupa, matka dwójki dzieci i randka - serio? Czy którejś z Was też tak grzało po rozwodzie? Dla mnie to jakiś życiowy sci-fi.

Niech zgadnę- im bardziej okładanym tym bardziej starającym się dopasować i nadskakiwać żeby w końcu zasłużyć na miłość i akceptację? Jeśli ułożysz sobie to dobrze w głowie, jeśli zrozumiesz i pogodzisz się z tym to każdy zadany cios będzie chybiony, a nawet jeśli trafiony to bez większych wzruszeń. Żal takich osób, bo trzeba być skrzywionym po stokroć żeby nie kochać własnego dziecka. Toksyczność jest bardziej dziedziczna niż wszystkie choroby genetyczne razem wzięte... Dziękuję. Wzajemnie!

Radzę: 1. Odciąć się od toksykow. Jeśli nie jest możliwe całkowite odcięcie to odciąć się mentalnie, uczuciowo. Musisz pojąć, że bliscy mogą być toksyczni, zrozumieć że to nie twoja wina. Nie musisz zasługiwać na miłość matki. Ta, jeśli jest zdrowa emocjonalnie powinna Cię kochać nawet jeśli nie jesteś taką jaką chciała żebyś była. 2. Nie czerpać poczucia własnej wartości z otoczenia. Nie musisz spełniać niczyich zachcianek, dopasowywać się do czyjegoś (matki) obrazu Twojej osoby, nie musisz spełniać niczyich wymagań. Niestety ale nie możesz czerpać siły z otoczenia tak jak nie możesz czerpać wiary w siebie i pewności siebie z niego. Odciąć się. Z powodu długów realnie nie możesz, ale na mentalnej stopie tak. Bądź sobą. To przykre kiedy najbliższa osoba nie akceptuje nas i poniża, ale grunt to zrozumieć, że problem jest w niej, bo choćbyś się zesrała nie sprostasz wymaganiom toksycznej matki.

Nie możecie pozwalać, żeby wasze dzieci były nagie w kąpieliskach. Kilkuletnie dziewczynki nie mogą biegać w samych majteczkach, a kilkuletni chłopcy bez! Chrońcie własne dzieci, bo kto jak nie wy!? Nie mają piersi, ale nie oznacza, że mogą paradować nagie. Nie mają owłosienia łonowego, ale nie oznacza, że mogą gonić nagie. Nie mają jeszcze wstydu, ale nie oznacza, że mogą gonić nagie. Pomyślcie trochę jakie mamy czasy, pomyślcie trochę o dzieciach...

Jest pewien poziom głupoty z którym już nie dyskutuje.

Chodzi jej o zwyczajną intymność, która dzisiaj zanika. ... na insta? Śmiało, ale dzieciom zostawcie co ich.

Chociaż u Ciebie 3 lata, a widuje nago większe.

Uczulaj na to innych. Ludzie są niepoważni... Gonisz nago? Goń, ale o intymność dziecka dbaj.

Są jednoczęściowe stroje

Ostatnio staram się pracować nad sobą i swoim życiem. Zrozumiałam swoje liczne problemy- postawa bierna i ukierunkowana na innych. Zrozumiałam z czym zmagam się. Umiem podjąć pracę nad miłością własną i wydaje mi się, że jestem w stanie pokonać swoje problemy w tym zakresie. Nie wiem natomiast jak poradzić sobie z pociągiem do osób pokrzywdzonych, doświadczonych przez los, wymagających ratunku i naprawy. Mam świadomość, ze nie naprawie nikogo- muszę tylko chronić siebie, ale co jeśli podświadomie czuję pociąg tylko do takich ludzi? Jak rozdzielić zainteresowanie się kimś i litość? Wygląda to trochę tak jakby litość czy współczucie musiało wystąpić abym chciała wejść z kimś w bliższe relacje (koleżeństwo, przyjaźń, związek). Jak pokonać to? Ma ktoś z Was pomysł? Czy wystarczy samoświadomość czy konieczna jest terapia? Ktoś podzieli się spostrzeżeniami?

Nobel dla Boga.

Jeśli ktoś tak chce to pozwólmy mu. Na Łańcuchu chcesz trzymać? Nic na siłę.

Że staje na głowie, żeby wymyśleć powód do czego się tu doyebac by to zakończyć.

Jeśli go kochasz to dlaczego chcesz się rozstać? To absurdalne. Jakie chcesz plusy? Miłość sama w sobie jest plusem. Masz wszystko, a ciągle Ci mało.

Sama sobie musisz radzić z emocjami, a nie obciążać partnera. Facet jest do kochania, a nie do traktowania jako pogotowie psychologiczne

Najwidoczniej przesadzasz. Może jesteś uzależniona?

Każdy z nas ma inną granicę. Nie plumkaj, rybeńko.

Nie uważam tak. Jeśli komuś pasuje coś lepiej to też to stwierdzam. Jeśli koleżanka zmieni kolor włosów i zapyta o radę, a będziesz uważała że w poprzednim było jej lepiej to sklamiesz? No nie. Nie czarujmy się, żadna osoba ogolona na pałę nie wygląda dobrze. Żadna osoba z nadwagą nie wygląda dobrze, więc pytanie "za 30kg też mnie będziesz kochać? " jest durne. Ma rację -trzeba mieć piękną buzie i ksztaltna głowę by dobrze wyglądać bez włosów. Co miał jej powiedzieć? Że na samą myśl o jej glacy staje mu? Litości... Nie cierpię takich słodkopierdzacych zapewnien, które mijają się z rzeczywistością. Nie każda z nas jest Shinead O'Connor. Problem polega na tym, że ona nie tylko nie jest Shinead, ale nie jest jego byłą.

Nie traktuj prawdy jak przykrości. Tak, każdy chory na raka bez włosów wygląda nieciekawie. Najwidoczniej w warkoczach Ci nie do twarzy.

I z nadinterpretacją. Zwykłe przejawy sympatii czy zainteresowania to nie gruby kaliber. Spotkanie z Tobą dla niego to jakaś głupotka na którą nie ma teraz czasu i ochoty. Takim stwierdzeniem pokazał Ci stosunek do Twojej osoby.

Kości bolą, starość. Gicior, dzięki

Nie.

Od myślenia...

Niebezpieczna papranina ❤

Miłość byłaby lepsza. Nie w tej konfiguracji.