Marcin Marcin

Moja cierpliwość powoli się kończy bo widzę że sprowadza mnie do swojego poziomu i z początkowej jej dojrzałości juz wiele nie zostało. Zresztą nie raz bagatelizowała to ze interesuje się psychologią. Porównanie do dziecka jest idealne, choć krzywdzące niektóre dzieci, które po chwili rozumieją swój błąd, a u mojej partnerki brakuje refleksji. Ten post tutaj to taka moja ostatnia deska ratunku, albo gwóźdź do trumny tego związku.

Obawiam się, że moja sugestia terapii par może spowodować u niej wybuch złości. U mnie faktycznie doświadczenie i opanowanie bierze górę. Niestety próby dotarcia do niej kończą się rzucaniem słuchawki albo inną formą ucieczki od tematu.

Mysle, że szuka kogoś kto jest uległy, ale jednocześnie ogarnięty życiowo, opiekuńczy i poświęci jej całe swoje życie. Starałem się jej dać bardzo dużo od siebie i nawet nie był to dla mnie problem. Jednak jeśli ona nie potrafi zrozumieć moich obaw o czyjeś zdrowie i w dodatku obraża się i robi taki akcje to ja się zastanawiam jaki to ma sens.

Zachowuje się jak osobą niedowartościowana, a jest bardzo atrakcyjną kobietą, wręcz taką za którą obejrzy się każdy facet. Miała ciężkie dzieciństwo i tam doszukuje się jej kompleksów i jej zachowania, gdzie wszystko musiała sobie siłą wyrywać. Ale związku nie zbuduje się gdy ktoś wymaga, a od siebie nie daje choćby zrozumienia i poszanowania zdania partnera.

Jej zachowanie jest o tyle dziwne, że tak bardzo chce mieć mnie na stałe juz przy sobie, a jak tego nie dostanie to woli zniszczyć związek zamiast poczekać kilka dni wyzdrowieć uszanować moją prośbę i jeszcze by zyskała w moich oczach i bym bardziej się zaangażował w tę relację. To mnie zastanawia bo to jakie skrajne podejście do życia.

Próbowałem spokojnie opisać mój punkt widzenia bez ataków, wręcz wyciągając dłoń do kompromisu. Niestety ma być albo tak jak ona chce albo wcale, choć tak naprawdę wiem że czeka az się złamie i zacznę ją przepraszać, tylko nie wiem za co?

Ale ja jej daje ten kontakt bo wiem że ona go potrzebuje, dlatego piszę często i z troską lub dając jej do zrozumienia, że myślę o niej. Ale jak nie napisze co godzinę lub dwie to jest zła że o niej nie myślę, a przecież pracować też trzeba. Jak jesteśmy razem to dbam o nią, przytulam, całuję i zaspokajam jej potrzeby. Problem jest w tym że ja zaczynam zatracać się w tym bo moje potrzeby lub obawy nie są przez nią brane pod uwagę, liczy się tylko ona. Sama powiedziała że musi mieć nad wszystkim kontrolę, ale najwyraźniej nade mną również, bo nie wygląda to jak związek partnerski, a jak związek z księżniczką.