_she_

Warto zdobyć się na wyznanie tego, co do niego czujesz. Może wspólnie znajdziecie jakieś rozwiązanie, bo dopóki tego nie zrobisz będziesz czuła to, co teraz... dyskomfort i niepewność jutra. Warto to zrobić nawet kosztem tego, że może odsunie się od Ciebie, ale lepiej teraz niż później.

Pozwolę podczepić się pod temat. W jaki sposób można pomóc osobie, która żyje z ogromnym poczuciem winy? Zaznaczę, że w grę nie wchodzi pomoc psychologiczna, żadne terapie...

Obecna polityka rządu, szczególnie system socjalny przez nich stworzony, produkuje kolejne rzesze pasożytów.

Przyjaźń można znaleźć poza rodziną: wśród znajomych lub przypadkowych ludzi i zdarzeń. I tak właśnie jest, że potrzeba czasu by ją zbudować, później pielęgnować. Obawiam się, że pogoń za bogactwem zabiera nam dużo szczęścia.

Trzeba nauczyć się sensu życia w wykonywaniu codziennych, zwykłych obowiązków. Nie szukajmy go w ludziach, bo oni odchodzą...

To dlatego, że dzieci nie są uczone obowiązkowości, samodzielności, radzenia sobie z problemami. Są niemal we wszystkim wyręczane przez dorosłych. I tak rośnie pokolenie okaleczonych pasożytów.

Śmierć jest wpisana w naszą naturę, a pomimo tego wzbudza w nas niepokój. Zapewne dlatego, że jest owiana tajemnicą. Nikt żywy nie przyszedł, nie powiedział co tam nas czeka, czy w ogóle coś jest? Czy to będzie faktyczny koniec, a może inne życie? Może (jak głoszą pewne religie) to życie po życiu będzie nagrodą lub karą za nasze czyny? :) Myślę, że gdybyśmy mieli pewność iż śmierć jest końcem wszystkiego to by nie było miejsca na strach. Co najwyżej możemy się bać choroby, cierpienia, bycia ciężarem dla naszych bliskich u kresu życia. Możemy odczuwać smutek, że będziemy musieli to wszystko zostawić, pożegnać tych, których kochamy... Odczuwać troskę jak oni sobie poradzą bez nas. U mnie ten strach zawsze wzmagał się gdy ktoś bliski umierał. Jeszcze bardziej gdy widziałam cierpienie osoby umierającej. A teraz? Boję się mniej niż kiedyś. Myślę, że może każdy przeżyty rok i świadomość przemijania pomaga mi się odrobinę oswoić z tą myślą.

Hm... Ilość stron robi wrażenie.

Zapewne w wielu szkołach tak jest. Dla dzieci jednozmianowość jest korzystna, zaś dla nauczycieli stanowić problem przez brak godzin właśnie.

Nauczyciele tacy jak matematycy, poloniści, wuefisci mają po kilka godzin w jednej klasie, więc nie muszą pracować w kilku szkołach by uzbierać etat. Tak samo z uczącyymi w edukacji wczesnoszkolnej. Problem się robi dla tych, którzy uczą po 1 godzinie i tylko w klasach starszych. W dużej szkole mają szansę uzbierać godziny, ale nie w wiejskich gdzie jest tylko jedna klasa z danego rocznika. Ja słyszałam o brakach kadrowych. O tym, że jest to duży problem od czasu pandemii, ale trudno powiedzieć ile prawdy jest w statystykach prezentowanych w mediach.

W środku roku szkolnego trudniej znaleźć pracę jako nauczyciel, ponieważ dyrekcja ma obowiązek zorganizować kadrę przed jego rozpoczęciem. Może się trafić jedynie jakieś zastępstwo za nauczyciela przebywającego na zwolnieniu lekarskim lub urlopie. Z wiedzy którą posiadam nauczyciele niektórych przedmiotów ciągną 1,5 etatu by uzupełnić braki bo kadrowe. Proponuję rozejrzeć się za ofertami pod koniec czerwca lub w okresie wakacyjnym kiedy planowany jest grafik na nowy rok szkolny.

Przemoc w każdej postaci (klapsy, szantaż emocjonalny, krzyk) wobec dziecka jest oznaką słabości i nieodpowiedniego przygotowania do sprawowania funkcji wychowawczych. Zanim podniesie się rękę na swoje dziecko warto zastanowić się jakie to może mieć oddziaływanie na przyszłość. Zaufania nie buduje się w taki sposób. Dziecko które doznało przemocy ze strony najbliższych nie zwroci się po pomoc do rodziców, kiedy naprawdę będzie jej potrzebowało. Rodzic może być wtedy postrzegany jak kat (może to za mocne słowo), ale rozumiecie, co chcę przekazać.

Jeśli teraz Cię nie szanuje to co będzie za lat kilka, kilkanaście..?

Dobrze. Chociaż powtarzam niemal te same czynności to każdy dzień przynosi coś nowego, co przełamuje szarości, rutynę codzienności i sprawia, że idę dalej.

Wpływają na każdy układ. To też zależy od ilości, jakości. Można próbować mu pomóc, ale jeżeli nie widać chęci zmiany z jego strony.. to daruj sobie.