_she_

Pozwolę podczepić się pod temat. W jaki sposób można pomóc osobie, która żyje z ogromnym poczuciem winy? Zaznaczę, że w grę nie wchodzi pomoc psychologiczna, żadne terapie...

Obecna polityka rządu, szczególnie system socjalny przez nich stworzony, produkuje kolejne rzesze pasożytów.

Trzeba nauczyć się sensu życia w wykonywaniu codziennych, zwykłych obowiązków. Nie szukajmy go w ludziach, bo oni odchodzą...

To dlatego, że dzieci nie są uczone obowiązkowości, samodzielności, radzenia sobie z problemami. Są niemal we wszystkim wyręczane przez dorosłych. I tak rośnie pokolenie okaleczonych pasożytów.

Hm... Ilość stron robi wrażenie.

Zapewne w wielu szkołach tak jest. Dla dzieci jednozmianowość jest korzystna, zaś dla nauczycieli stanowić problem przez brak godzin właśnie.

Nauczyciele tacy jak matematycy, poloniści, wuefisci mają po kilka godzin w jednej klasie, więc nie muszą pracować w kilku szkołach by uzbierać etat. Tak samo z uczącyymi w edukacji wczesnoszkolnej. Problem się robi dla tych, którzy uczą po 1 godzinie i tylko w klasach starszych. W dużej szkole mają szansę uzbierać godziny, ale nie w wiejskich gdzie jest tylko jedna klasa z danego rocznika. Ja słyszałam o brakach kadrowych. O tym, że jest to duży problem od czasu pandemii, ale trudno powiedzieć ile prawdy jest w statystykach prezentowanych w mediach.

W środku roku szkolnego trudniej znaleźć pracę jako nauczyciel, ponieważ dyrekcja ma obowiązek zorganizować kadrę przed jego rozpoczęciem. Może się trafić jedynie jakieś zastępstwo za nauczyciela przebywającego na zwolnieniu lekarskim lub urlopie. Z wiedzy którą posiadam nauczyciele niektórych przedmiotów ciągną 1,5 etatu by uzupełnić braki bo kadrowe. Proponuję rozejrzeć się za ofertami pod koniec czerwca lub w okresie wakacyjnym kiedy planowany jest grafik na nowy rok szkolny.

Przemoc w każdej postaci (klapsy, szantaż emocjonalny, krzyk) wobec dziecka jest oznaką słabości i nieodpowiedniego przygotowania do sprawowania funkcji wychowawczych. Zanim podniesie się rękę na swoje dziecko warto zastanowić się jakie to może mieć oddziaływanie na przyszłość. Zaufania nie buduje się w taki sposób. Dziecko które doznało przemocy ze strony najbliższych nie zwroci się po pomoc do rodziców, kiedy naprawdę będzie jej potrzebowało. Rodzic może być wtedy postrzegany jak kat (może to za mocne słowo), ale rozumiecie, co chcę przekazać.

Jeśli teraz Cię nie szanuje to co będzie za lat kilka, kilkanaście..?

Dobrze. Chociaż powtarzam niemal te same czynności to każdy dzień przynosi coś nowego, co przełamuje szarości, rutynę codzienności i sprawia, że idę dalej.

Wpływają na każdy układ. To też zależy od ilości, jakości. Można próbować mu pomóc, ale jeżeli nie widać chęci zmiany z jego strony.. to daruj sobie.

To minie, potrzeba czasu. Kiedyś będzie tylko wspomnieniem. Warto zająć czymś głowę: maluj, pisz, oglądaj filmy, czytaj książki. Rób to, co lubisz najbardziej.

Tutaj to dość powszechne, szczególnie jeśli okażesz im odrobinę zainteresowania.

Radość nie jest przypisana do konkretnego etapu życia. Można spotkać smutne dzieci i szczęśliwych dorosłych. Twoje samopoczucie może być objawem początku depresji, zmęczenia lub przykrych wspomnień. Dobrze jest zająć czymś myśli, by nie pogłębiać tego stanu. Sama borykam z tym problemem. Dla mnie zbawienna jest praca, nawet ponad siły. Taka by wrócić do domu, ogarnąć najpilniejsze sprawy i paść ze zmęczenia.

Udając kogoś innego ludzie tworzą to czego nie mają, czego nie zdołali osiągnąć. Na dłuższą metę musi to być męczące.

Kiedy wypełnisz swój dzień pracą, obowiązkami, może jakąś pasją to zobaczysz, że samotność nie będzie już tak bardzo odczuwalna. Najgorsza jest pustka i monotonia, które dają poczucie, że każdy dzień jest przegrany.

Trzeba coś zmienić, aby było lepiej. Przede wszystkim jeżeli podejrzewasz, że masz depresję powinnaś to skonsultować z lekarzem. Dla siebie samej powinnaś zrobić prawo jazdy, a następnie poszukać pracy. Nie wiadomo jak Ci się życie ułoży, czy zawsze będziesz z kimś, kto zapewni Ci utrzymanie. Dlatego lepiej już teraz zawalczyć o swoją niezależność.

Anonimowość jest w Twoich rękach, bo to Ty decydujesz, ile chcesz o sobie opowiedzieć. Pisz ogólnie, nie podawaj żadnych danych osobowych i opowiadaj, co Cię trapi. Nikt nie rozwiąże Twoich problemów, ale ludzie chętnie dzielą się swoim doświadczeniem życiowym, więc może dostaniesz jakieś wskazówki.

Wówczas bez szans pozostałyby te kobiety, które zostały porzucone, oszukane, którym z jakiegoś powodu nie udało się. Brak dziewictwa nie oznacza od razu złego prowadzenia się, więc nie powinno być dla nikogo przeszkodą.

Uzależniłaś się od niego. Nie masz nikogo, kto mógłby Cię wesprzeć? Rodziny, przyjaciół?

Obsesja to zaburzenie, które należałoby leczyć, ponieważ utrudnia życie innym i sobie. Pod nią może kryć się paniczny lęk (np. przed odejściem bliskiej osoby) lub depresja. Wydaje mi się, że ten który osacza jest często dobrym manipulatorem. Uwolnienie się od takiej osoby może być bardzo trudne.

Takie kontrolowanie przez faceta może być oznaką jakiejś obsesji, może również utajonej agresji, choroby. Dojrzały człowiek powinien wiedzieć i rozumieć, że każdy ma prawo do odrobiny prywatności, do odrębności. Pozwoliłaś mu przesunąć granice chroniące Twoją indywidualność, więc teraz może być trudno to naprawić. Potrzebujesz się trochę oswobodzić. Spróbuj to zmienić małymi krokami.

To pragnienie do bycia kochanym pcha nas czasami w ręce nieodpowiednich ludzi. Później wychodzimy pokaleczoni, niespełnieni. Nie możesz winić się za to. Rozumiem, że jest Ci ciężko, ale musisz się podnieść. Masz dla kogo.

Może bez dzieci byłoby Ci jeszcze trudniej.. Nie możesz również się winić za to, że komuś zaufałaś, a on okazał się draniem.