VIDA

Dziwne jest to co piszesz, trudno mi w to uwierzyć, dlaczego tylko w stosunku do Ciebie mama tak postępuje, a brat ma pełny luz?

No to jeśli się leczył, to jest pewność, że jest chory, tylko teraz musisz sobie postawić pytanie, czy chcesz dźwigać ten ciężar jakim jest jego choroba, czy tak bardzo go kochasz i planujesz przyszłość, że jesteś w stanie to wszystko znieść, bo może być bardzo ciężko, czy może to akurat okazja, żeby zakończyć znajomość i ułożyć sobie życie z kimś innym.

Byłaś z nim jakiś czas, czy zauważyłaś coś w jego zachowaniu co wskazywałoby na depresję?

Cierpisz i jest Ci ciężko ale wytrzymaj jeszcze niech on sam się odezwie, przecież napisałaś do niego, więc wie, że o nim pamiętasz. Może to być pretekst do rozstania ale i ta druga wersja też jest prawdopodobna. Jeżeli ma jakieś problemy ze sobą to musi je sam przerobić. Ludzie z depresją nie mówią o niej. Jak zatęskni to wróci.

No właśnie, słuszna uwaga.

Jak można się zakochać, zauroczyć w kimś kto nam się nie podoba?Jedno wyklucza drugie, jeśli nie wiesz co robić, to znaczy, że nic nie czujesz.

Tak.

Słuchając wszelkich informacji na temat katastrofy zarówno mediów sprzyjających rządzącym jak i opozycji, dochodzę do wniosku, że to jeden wielki burdel. Tak właściwie, to nikt się tym nie przejmuje, próbują wykorzystać sytuację na wzmocnienie swojej pozycji i krytykę przeciwnika. Przykre to i żałosne.

Z moich obserwacji wynika, że nawet jak kobieta się podoba, to najpierw jest bardzo długa obserwacja, potem różne dziwne podchody, dalej nic się nie dzieje - pada propozycja ze strony kobiety i tu następuje to zawieszenie

Jeśli nie miałaś racji, to próbuj rozmawiać z rodziną. Pieniądze to nie wszystko, spróbuj się dogadać, to jednak rodzice i rodzeństwo. Nie wierzę, że cię nienawidzą.

Propozycja spotkania z inicjatywy kobiety, czy mężczyzna chętnie się zgadza, czy ucieka gdzie pieprz rośnie? Jakie są wasze doświadczenia?

Kiedyś nie wyobrażałam sobie ślubu innego niż kościelny, ten najważniejszy, właściwy ( oboje katolicy), ślub cywilny był tylko dodatkiem, zwykłą rejestracją. Teraz, po latach doświadczeń życiowych nie ma to dla mnie żadnego znaczenia. W zasadzie to nigdy więcej nie wiązałbym się ślubem.

To mąż powinien być przy niej, a nie mama, to dla niej trudny czas. Jest ryzyko poronienia, kobieta cierpi, boi się. Co to za facet, że ma to wszystko w dupie? przecież to także jego dziecko.

Nie popadajmy w skrajności.W domu nie trzeba być wypacykowaną lalą ani też wyglądać jak 7 nieszczęść. Należy wyśrodkować te dwie opcje, trochę odmiany w wyglądzie nie zaszkodzi by go zaskoczyć.

Wychowałam dwoje dzieci, cały czas pracując, nadmienię, że kiedyś okres macierzyński wynosił 16 tygodni nie jak obecnie rok. Owszem jest ciężko ale robisz to dla siebie, nie będziesz zależna od faceta, jego pieniędzy i widzimisię. Nie będziesz tak zwaną kurą domową, zajmowanie się latami tylko domem i dziećmi powoduje, że zmniejszasz swoje szanse na rozwój zawodowy. A w życiu różnie bywa, dzieci dorosną, usamodzielnią się a Ty zostaniesz na łasce męża. A co jeśli po paru latach coś się rozsypie?.