Magda1234567

Nikt raczej pomysłu nie będzie miał. Nie mi ciebie osądzać ale dlaczego mówisz o tym dziecku tak oschłe i niemiło. Nie rozumiem tego gdyż to dziecko jest twojego partnera którego chyba kochasz skoro chcesz z nim mieszkać. Jeśli się kogoś kocha to nie traktuje się go tak ja ty. Przepraszam cię ale ja nie mam o tobie dobrego zdania.

Bo dają się wykorzystywać tzn chcą zawsze pomoc innym i często inni ich wykorzystują.

Ale w czym ci te dziecko będzie przeszkadzać że przyjdzie do twojego domu? Przecież to twój partner będzie się nim zajmować a ty możesz wtedy nawet spać w zamkniętym pokoju.

Ciężki temat. Przerabiałam to dwa razy. Nie stosujcie żadnych kar bo to odniesie odwrotny skutek. Pomyślcie na czym najbardziej mu zależy i powiedzcie że w nowym mieszkaniu to będzie coś co on bardzo pragnie. Może jakieś zwierzątko?

Człowiek który miał już rodzinę i się sparzył na tym jest całkiem inny. Ciężko mu znów zaufać. To nie takie proste. To wszystko co przeżył jest ciągle w nim. Nie rozumiem tylko jak to możliwe że jeszcze nie poznałaś jego syna? Tyle czasu się spotykacie i co nawet nie wiesz jaki jego syn jest. Dziwne trochę.

Przykro mi że nie masz znajomych i przyjaciół gdyż musi ci być bardzo ciężko. Samotność to najgorsze co może być w życiu. Wiem doskonale że syn i osoba z którą jesteś w związku to nie to samo co koleżanka czy kolega.

Nie krzyczę, nie biję i nie daje kar. Rozmawiamy dużo i o wszystkim. Jak nie chce czasem iść do szkoły (ale wiadomo czasem a nie co chwilę) to ma wolne i robi wtedy co chce. Potrafię powiedzieć że kocham go tzn że kocham mojego syna a mi nikt nigdy z rodziców tego nie mówił. Nigdy nie zmuszam by dziecko szło spać wcześnie np. o 20.00.

Najważniejsza jest dieta. Spróbuj z dietą. Staraj się nie myśleć o sobie źle bo to nic ci nie pomoże. Mąż tak poprostu mówi że masz schudnąć?

Możesz coś kupić jak wiesz że synowi będzie przykro że nic nie dostał.

Twój syn idzie do komunii czy nie?

Dobrze zrobiłaś że wyrzuciłaś brata z domu. Co do twojej mamy to powinna ona wsiąść twoją stronę ale weź pod uwagę to że ona może nie potrafi tak usunąć z pamięci swoje dziecko. To jest naprawdę ciężko temat. Mi się wydaje że nie powinnaś zrywać kontaktów z mamą bo możesz kiedyś tego żałować.

dlaczego żałujesz?

Może jakiś spacer i wyłączyć telefony?

Nie możliwe by nie było chwili spokojnej byście mogli porozmawiać. To ustalcie że gdy będziecie rozmawiać to nie odbieracie wtedy żadnych telefonów.

Jeśli ci się podoba ten facet to próbuj dalej - znów zadzwoń może tym razem będzie spokojniej. Nie zniechęcaj się tak od razu.

Szarpanie czy ściśnięcie ręki czy rzuceniem dziecka jest niedopuszczalne. Osoby zajmujące się dziećmi muszą to lubieć i kochać dzieci.

Najpierw spokojnie powiedzcie rodzicom kogo chcecie zaprosić i dlaczego tych a nie tamtych. Może rodzice zrozumią. Jeśli nie zgodzą się to macie dwa wyjścia albo zgodzić się zaprosić dalszą rodzinę gdyż to wasi rodzice za to płacą albo zaprosić te 30 osób i samemu zabyo zapłacić.

Dzieci bywają okrutne i czasem nawet bez powodu potrafią kogoś nieakceptować, wyzywać i znęcać się nad nim. Należy to jak najszybciej zwalczyć. Moja koleżanki syn był właśnie takim dzieckiem które przezywali i śmieli się z niego i zabierali mu czapkę itp. Ojciec jego gdy tylko usłyszał co się dzieje poszedł pod szkołę i gdy ci koledzy wracali sobie do domu nastraszył ich. Nic im nie zrobił ale przestraszyli się i był już spokój. Nie mówię że pochwalam taką metodę ale wiem że po tym ich syn już nie był wyzywany w szkole. Dodam jeszcze że moja inna koleżanka kiedy jej syna pobili w szkole i wylądował w szpitalu z wstrząśnieniem mózgu chodziła i do wychowawcy i do dyrektora i nic to nie dało. Ci co go pobili nadal w szkole rządzili dostając tylko śmieszna karę za to co zrobili tzn. nie mogli raz pójść na dyskotekę. A syn koleżanki został przepisany do innej szkoły.

Ludzie lubią bardziej radosnych ludzi to udowodnione. Kiedy często się śmiejesz i uśmiechasz ludzie wokół są do ciebie przyjaźni. Łatwiej wtedy kogoś poznać. Powiem ci że na studiach sama taka byłam tzn wciąż radosna i uśmiechnięta i miałam wtedy dużo fajnych znajomych. Tylko ja wtedy naprawdę byłam szczęśliwa i nie udawałam bo jeśli człowiek w życiu doświadcza smutnych rzeczy to ciężko tak udawać i śmiać się wokół do innych jak w środku jest człowiek nieszczęśliwy. Tak się nie da.

Nie jesteś nieudacznikiem, nie wiem czemu nawet tak myślisz. Masz dopiero 22 lata i dużo czasu przed tobą by znaleźć pracę dla siebie.

Dobry sex oczywiście też. Moment poznawania drugiej osoby i te emocje które towarzyszą gdy się zakocha człowiek. Jeśli jeszcze tego nie doznałeś to wszystko przed tobą.

Wakacje zawsze powodowały że czułam się naprawdę szczęśliwa - ten moment rozdania świadectw i powrót powolnym krokiem do domu wiedząc że czeka mnie 2 lub 3 miesiące (na studiach) zabawy był najlepszy. W wakacje oczywiście spotkania z przyjaciółmi, imprezy, dyskoteki, poznawanie nowych ludzi, wycieczki to coś cudownego.

Dlaczego twoja bliska osoba zniknie?

Musisz się z tym pogodzić i ją wspierać. Wiem że to trudne ale to jej życie, jej decyzja i wiadomo że ona i tak zrobi co zechce. Najlepiej bądź przy niej by wiedziała że zawsze noze do ciebie wrócić.

Teraz wiele par żyje bez formalnego związku mając dzieci i kochając się. Może twojemu chłopakowi nie potrzebne są żadne papiery i mimo że cię kocha on nie rozumie ciebie. Jeśli to dla ciebie takie ważne to jeszcze raz porozmawiaj z chłopakiem.