Misiata

Satinell, nie wiń siebie za uczucia. Cóż, miłość jest ślepa. Nienawidzieć możesz jego, że tak Cię potraktował i wykorzystał. Chciałaś mu dać to co najlepsze. Niestety trafiłaś na palanta nie godnego twojego uczucia. To on niech żałuje. A Ty bądź szczęśliwa, bo wiesz, ze jesteś w stanie tak kochać, potrafisz tak czuć, być tym przepełniona. Teraz tylko musisz czekać na tę właściwą osobę, która to doceni

hej pinezkaa. Pewnie tak szybko to zapomnieć się nie da. trzeba czasu, ale też i chęci z Twojej strony. Musisz dać sobie szansę na zapomnienie. czyli zajmowac się sobą, nie rozmyślać o nim, nie wspominać, poznawac nowych ludzi. Wiem, ze to łatwo się pisze. Gorzej z realizacją. Trzymaj się cieplutko:)

Witam. Czarna_ines, to naprawdę ważne, abyś nie zostawała z tym sama. Jeżeli są to jakieś stany depresyjne, to nie możesz tak tego zostawić, bo mozesz niedac rady. Czasami sama terapia, rozmowa z psychologiem pomaga, czasami trzeba się wesprzec lekami. Uważam , że jak najszybciej powinnaś się zgłosić do psychoterapeuty. Najpierw poradzisz sobie z bierzącymi problemami, a później też być może z resztą i poprawi to jakość twojego życia. Na pewno bedziesz bardziej świadoma siebie, swoich potrzeb, bedziesz bardziej dojrzała, a tym samym możesz być bardziej szczęśliwa. Ja wiem, że w tej chwili wydaje Ci się że nic nie ma sensu i już zawsze tak będzie, ale wierz mi, to mija, z tego można wyjść, ale musisz wykazac się odrobiną aktywności. Zmuś się, błagam. Szkoda życia. Trzymam kciuki

No to teraz na spokiojnie musisz się zastanowić, czy jesteś w stanie być z jedynka, czy nadal cos do niego czujesz i czy można to naprawić. Na pewno nie będzie tak jka przedtem, ale może być bardziej dojrzale. Tak jak powiedziałas, jestes w końcu po przejściach:D

Wiosna, a pytałaś go o to, mówiłaś, że to Cie rani?

A wracając do rozmowy z Tobą Pinezkoo, to niestety między mną a moją jedynką było już tyle złego, że niestety już nic nie potrafiłam z tego zrobic. Mimo, że on chciał. We mnie się już wszystko wypaliło. Tobie życzę powodzenia:)

Wiosna, jeżeli napradę by kochał, to byłby z Tobą. Przecież dzieci można adoptować.

A długo jesteś z jedynką?

Cieszę się Pinezko, że tak do tego podchodzisz. Czasami nie dostrzegamy i nie docenianiamy tego co mamy tuż obok. No właśnie. Bo ptrzecież było pięknie i może byc jeszcze piękniej. Tylko trzeba autentycznie chcieć:) Pozdrawiam cieplutko i trzymam kciuki:)

Ja całe szczęście dojrzewałam do tej decyzji długo i sama, bez pomocy dwójki. Chociaż później się pojawiła:) Nie jest łatwo ale chyba łatwiej :D

Jeżeli chcesz się od tego uwolnić, to niestety musisz od niego trochę odpocząć. Rób coś sama dla siebie.