Kasia3000

Ewo... dziękuję za wszystkie słowa do mnie skierowane, szczerze mówiąc, rozkleiłam się czytając... :( ja już chyba nawet nie chcę tej konfrontacji, nie chcę jego, ale mimo to czuję jak ta chora cząstka mojej osobowości dąży w przeciwnym kierunku :-O miłego wieczoru consekfencja

Ewo, dziękuję może to jest okłamywaniem samej siebie, ale zastanawiam się czy nie mogłabym wynieść czegoś konstruktywnego z rozmowy z nim. Kiedyś pisałam, że nie radzę sobie ze wszystkimi złymi emocjami, które zamiast uzewnętrzniać, dusiłam w sobie. Może byłaby to dobra okazja do tego, żeby wyrzucić to, co leży na wątrobie... i taka sama okazja do tego, żeby kierując się krzywym sentymentem wejść w to wszystko jeszcze raz, bez głębszego zastanowienia... :-O idę spać, może jutro rano obudzę się z jasnym umysłem... dobranoc

Hej dziewczyny trochę samolubnie, ale potrzebuję wsparcia, jeśli ktokolwiek mógłby mi go udzielić :( bo w końcu się doczekałam... otrzymałam wiadomość, że mnie kocha, tęsknił, że chciałby porozmawiać, że mnie zaprasza do siebie. Pierwszy raz coś takiego napisał. A ja się waham. Nie mam siły na stanowcze \"nie\". Nie mam, bo jak właśnie odkryłam, wcale nie chcę tego powiedzieć, wolę masochizm, autodestrukcję i udręczanie się. Prosił żebym się zastanowiła czy mogę/ chcę przyjechać. Co ja mam zrobić? :(

Witam w dniu o jakże mniej obciążającej dacie, bo już 15 lutego :P \"Mój\" M. się odezwał po północy, żeby nie było oczywiście, że jeszcze w te zapyziałe Walentynki. Oczywiście będzie mnie kochał zawsze, nie będziemy razem, ale mam swoje ciepłe miejsce w jego sercu i będzie przy mnie myślami. Po co on mi coś takiego pisze? :-O po przeczytaniu jego wywodów najpierw wpadłam we wściekłość, gdyby pojawił się w drzwiach, zdolna byłabym wyrządzić mu krzywdę :-O potem było mi już tylko przykro... To teoretyczne były miłe słowa, ale... przyszły mi wtedy do głowy złe wspomnienia, kiedy potrafił być okrutny... miał już swój czas, a teraz co chce osiągnąć, pokazać jaki to on jest wspaniałomyślny i wrażliwy? najgorsze jest to, że mnie to rusza i to przeżywam (no tak, świadczy sam fakt, że o tym pisze) a chciałabym po prostu na jego wspomnienie nie czuć NIC. pozdrawiam

yeez :D może nie sprowadzajmy tego do sposobu siadania :P każda z kobiet na tym forum jest/ była uzależniona od swojego partnera, no więc wiadomo, że ciężko się z tych więzów wyswobodzić. Ja, jeszcze będąc z nim, momentami czułam się, jakkolwiek to zabrzmi, jakby rzucił na mnie jakiś urok :P jakby w jakimś sensie zawładnął mną tak, że był tylko On, liczyło się tylko to, żeby On był szczęśliwy, spełniony itp. itd. Takie typowo chorobliwe przywiązanie do obiektu- mężczyzny, jakby był bożyszczem :P No a że nie był to z mojej strony taki znowu czysty masochizm- to oczywiście, że wiele rzeczy mi się w nim podobało, począwszy od wyglądu na inteligencji skończywszy. On mnie fascynował, łatwo więc było mną manipulować. Był taki szorstko męski :D, trochę skryty, tajemniczy, na początku to się podoba. Później zaczynał wychodzić przykry charakterek. Przeraża mnie po prostu to jak sama mu się owinęłam wokół palca i to jak na mnie działał i to że o nim cały czas myślę, pomimo tego, co się wydarzyło :-O

Ewo ale to nie miało tak zabrzmieć, po prostu widziałam, że chwilę wcześniej odpisywałaś dziewczynom ;) hm wiesz, jakoś ciężko mi pisać/mówić o tym co czuję, wszyscy wkoło wymagają ode mnie żebym zachowywała się "normalnie" albo tak mi się tylko zdaje...no i się zachowuję...sesja mi się skończyła i teraz od nadmiaru chwilowo wolnego czasu, aż mi głowa pęka :P zauważyłam, że boję się być sama, planuje sobie cały dzień tak, żebym wieczorem padała na twarz i nie myślała o niczym innym jak położeniu się spać. Czegokolwiek bym jednak nie robiła, to obsesyjnie o tym wszystkim myślę, zwłaszcza, że jak jakiś czas temu wspomniałam, odezwał się do mnie i "rozmawialiśmy". W jednej chwili zrozumiałam, jak bardzo daleko mi do wyleczenia, skoro znowu byłabym gotowa rzucić wszystko i zrobić tak, żeby był zadowolony :-O Na poziomie czysto poznawczym wiem, że tak się powinno stać, że być może tak będzie dla mnie lepiej, są jednak też i silne emocje pod których wpływem ciągle jestem. Ostatnio pomyślałam, po obejrzeniu pewnego filmu i przyjrzeniu się postaci bohaterki, że może też czeka mnie takie życie- ok, rozstaliśmy się, patrząc obiektywnym okiem związek nie był spełnieniem moich marzeń i chyba mi szkodził bardziej niż służył memu zdrowiu psychicznemu, ale On ma w sobie coś nieuchwytnego, coś co mnie przyciąga... i że ułożę sobie życie z kimś innym, założę rodzinę, ale cały czas widmo tego człowieka z przeszłości będzie nade mną krążyło jak sęp nad padliną :-O Późna pora, jeśli to co powyżej napisałam, można zakwalifikować do kategorii "brednie" to wybacz(cie) ;)

dzień dobry... a właściwie witaj Ewo :) bo pewnie tylko Ty jesteś tu o tej porze ;) czytam wszystko co piszecie...jakoś brak mi siły by napisać coś od siebie, zresztą pewnie nie byłoby to nic odkrywczego nad czym warto byłoby się zatrzymać na chwilę. Chyba znowu zacznę dusić wszystko w sobie, ba! już z powodzeniem zaczęłam. Jakoś tak smutno i pusto... pozdrawiam Was wszystkie

cześć dziewczyny ostatnio same egzaminy, nie miałam czasu żeby zaglądać, trochę nie nadążam z czytaniem, tyle piszecie ;) chciałam tylko napisać, że mój były odezwał się dziś po 2 i pół miesiącach milczenia. Zdanie/pytanie \"jak mogłaś tak łatwo dopuścić do tego, żeby to się rozpadło, jak my mogliśmy do tego dopuścić\" i inne mu podobne i ja jestem na kolanach. Obraził się, już zapewne nie napisze. Ale ja nadal jestem na kolanach. Pozdrawiam Was wszystkie gorąco

Niebo dziękuję za wsparcie i miłych snów :)

Niebo póki co innego wymiaru im nadac po prostu nie potrafię, są chwilę kiedy patrzę na to wszystko racjonalnym okiem i oceniam trochę tak jakby nie dotyczyło mnie, bez emocji. Wczoraj odbyłam krótką, acz treściwą rozmowę z moim przyjacielem, pozwoliłam sobie na wylanie żali odnośnie tego co się stało i usłyszałam jedną rzecz- "żadnej miłości nie odrzuciłaś, Ty jeszcze prawdziwej miłości nie zaznałaś"- oczywiste? niby tak, ale aż mnie zmroziło. Bo ja o tym zapominam, że temu co było nie należy nadawac miana miłości. I kiedy to do mnie dociera, jestem o niebo ;) spokojniejsza, na razie dociera tylko chwilami... Zwłaszcza, że kiedy czytam co niektóre z kobiet przechodzą i uświadamiam sobie, że przecież teoretycznie nasze relacje były takie poprawne i normalne... wtedy pojawiają się myśli, że może źle zrobiłam rezygnując z tego i tak wkoło macieju :P ale kiedyś wyjdę z tego zapętlenia

Niebo :) chociaż mój spełnieniem marzeń nie jest, zbyt dużo przykrych myśli pląta się po głowie..., ale nawzajem miłego

yeez- piszesz, że trzeba przyjąc ból i nie walczyc z nim, to prawda, wypieranie zagrażających treści w niczym nie pomoże. Żałobę trzeba przeżyc, by móc prawdziwie wyzdrowiec tylko... ja mam egzaminy za pasem, każdego dnia powtarzam sobie, kiedy zaczyna ogarniac mnie taki dojmujący smutek, poczucie pustki, że nie teraz, nie mogę teraz tego do siebie dopuścic, nie mogę teraz tego przeżywac, że muszę skupic się na tym, żeby czegokolwiek się nauczyc, wracam na studia i trzymam się tego kurczowo, bo nic innego \"mojego\" oprócz studiów mi nie zostało. Nie jestem dla siebie dobra, nie mam czasu kochac tej małej dziewczynki. Odkładam to wszystko na później, mówiąc że się o siebie zatroszczę. Od tygodnia owocuje to niepohamowanymi atakami płaczu w najmniej spodziewanych momentach i tymi męczącymi snami z jego udziałem. A nikt się mnie nie pyta czy ja mam siły, żeby zdawac egzaminy, czy w ogóle mogę się skoncentrowac, nie ma taryfy ulgowej. Moja mama ma ciężką depresję, ojciec jest poważnie chory. Ja nawet jak dzwonie, żeby z autentycznej troski zapytac się jak się czują, to zawsze wychodzi nie tak. Czuję się tym obciążona. Czasami już nie mam siły udawac, że wszystko jest w porządku, bo przecież minęły ponad dwa miesiące i powinnam wychodzic na prostą. Przepraszam, że przyjęłam taki rozżalony ton, ale jest mi dzisiaj wyjątkowo ciężko :( :( Pozdrawiam

no coz no coz- no jakbyśmy się umówiły z tymi snami... głowa do góry przytulam

jakże wspaniale jest rozpocząc nowy dzień gdy jak co noc, motywem przewodnim snów był ex, nawet nie koszmarów. To beznadziejne uczucie zaraz po przebudzeniu, że nijak to się ma do rzeczywistości. :-O :( Jak to mawiał Freud- sny są królewską drogą do zrozumienia nieświadomości... miłego dnia wszystkim

Montia tak trzymaj! Cieszę się, że stać Cię było na odwagę, żeby powiedzieć "stop". To, że masz wątpliwości, rozważasz swoją winę, to tylko jeszcze jeden dowód na to, jak potrafił grać na Twoich uczuciach. Nie liczył się z Twoim cierpieniem, pozostawał głuchy na prośby, lepiej być samej i samej o sobie stanowić, niż tkwić w takim substytucie związku, który zatruwa Ci życie, to tak jak z produktem czekoladopodobnym... tylko o bardzo gorzkim smaku. Jedna z dziewczyn ma w stopce- parafrazując, nikt nie jest wart Twoich łez, a ten kto jest ich wart, nigdy Cię do nich nie doprowadzi. Kogoś, kto kocha prawdziwie nie trzeba błagać o to żeby dobrze się do Ciebie odnosił i dobrze Cię traktował. Posłuchaj więc tej części Ciebie, która krzyczy, że dosyć już upokorzeń, że czas zadbać o siebie, swoje zdrowie, czas być dla siebie samej najważniejszą! Dużo siły Ci życzę

consekfencja :) ja tam wolę Johnny'ego Deppa, no ale ;)

Montia nie \"niby\" tylko- \"na pewno\" dobrze zrobiłaś!! Wiem, że musi strasznie boleć :( ale podjęłaś słuszną decyzję i teraz to co możesz zrobić dla SIEBIE, to trzymać się tej drogi na którą weszłaś i z niej nie zbaczać. Trudne, ale wykonalne. Przecież wiesz, że on potrafi szafować słowami, tak jak piszesz, raz kocha nad życie, żeby za pół godziny się z tego wycofywać, wie jak uderzyć w Twój czuły punkt. Poradzić sobie, to nie jego obecność/ bądź nieobecność w Twoim życiu świadczą o Twojej wartości. Jesteś dzielna i silna, a zobaczysz, że za jakiś czas, gdy osiągniesz równowagę i spokój, będziesz dziękowała Bogu, że on zniknął z Twojego życia, będzie to jak nagłe olśnienie i błogosławieństwo... bo czy chciałabyś spędzić resztę życia u boku podłego manipulatora? Dobrze, że brat jest Twoim oparciem, nie bój się prosić o pomoc bliskich Ci, życzliwych ludzi. Być może teraz brzmi to nierealnie, ale będzie dobrze.

chciałam tylko zapytać- czy któraś z Was, może polecić jakąś dobrą panią psycholog/ psychoterapeutkę z Warszawy (która na dodatek nie pozbawi człowieka ostatniego grosza ;) ). Byłabym wdzięczna, po prostu wiem, że tego potrzebuję. Pozdrawiam

Witam tak się zbierałam, żeby coś napisać, ale... Wasza dyskusja odnośnie rodziców-dzieci, bycia dzieckiem niechcianym itd. wywarła na mnie duże wrażenie, nie wiem dlaczego, ale była w jakiś sposób hmm obciążająca, nie wiem nawet jak to ująć. Ja dzieci nie mam, ani potencjalnego tatusia ;) więc można powiedzieć, że mnie to nie dotyczy, a jednak poczułam pewnego rodzaju solidarność ze wszystkimi kobietami, a zwłaszcza tymi, które w pewnym momencie swojego życia zostały postawione przed dylematem \"rodzić- nie rodzić\", \"chcieć- nie chcieć\" i tym co później wpłynęło na dalsze losy ich samych i ich potomstwa. Wybaczcie, źle się dzisiaj czuję i jakoś nie mam dzisiaj swobody wyrażania swoich myśli (a może tylko mi się wydaje, że czasami takową posiadam ;) ) Niebo... skąd ja to znam :) ja zachowuje z nim iluzoryczny kontakt poprzez przechowywanie go na liście znajomych w pewnym komunikatorze, chociaż on do mnie nie pisze. Zgadzam się z tym, że najlepiej jest się zmusić i nie czytać/nie odpowiadać i nie robić sobie tym samym krzywdy. Przytulam Was wszystkie

yeez... nie bardzo rozumiem... jeśli ma się jakieś oczekiwania co do związku, partnera, a okazuję się, że życie brutalnie weryfikuje nasz wcześniejszy pogląd na to jaka ta osoba jest i nie jest się szczęśliwym, to należy w tym trwać? Rozczarowałam się, mój "wyśniony ideał" był inny niż myślałam. Odeszłam, mimo iż byłam silnie przywiązana do niego. Czy to oznacza, że nie radzę sobie z rozczarowaniem?

yeez... Kiedyś miałam problem z wyrażaniem negatywnych emocji. Działało to na tej zasadzie, że jak sobie na to pozwolę, to przestanę być \"grzeczną córeczką\" dla rodziców, \"aniołem\" dla chłopaka i w związku z tym przestaną mnie kochać. Chore. Parę lat temu zdałam sobie z tego sprawę i powiedzmy, że zaczęłam nad sobą w tym zakresie pracować. Jak bardzo jest we mnie jednak ta potrzeba bycia perfekcyjną zakorzeniona, świadczy chociażby to, jak potrafiło mnie zaboleć określenie \"cholera\" rzucane pod moim adresem przez mojego ostatniego faceta. Czułam się zła, okropna, bo pozwoliłam sobie na pokazanie tych emocji, on przypisywał mi bycie \"zołzą\", więc wniosek- nie powinnam tego robić. Zaczęłam dusić je w sobie, kumulować, a później wybuchałam teoretycznie bez powodu i słyszałam- \"o co Ci chodzi?\". Ta potrzeba bycia idealną, bo inaczej nikt mnie nie będzie kochał, jak to w ogóle żałośnie brzmi... miłego dnia wszystkim

consekfencjo :) trafiłaś w sedno ;) chociaż przyznam, że nie łączyłam tego co mną dzisiaj przez moment zawładnęło z tymi histeriami z dzieciństwa. Dziękuję za podtrzymywanie na duchu, szczerze mówiąc jest to jedyne miejsce i jesteście jedynymi osobami z którymi się tym dzielę. Otoczenie ma mnie za wpół wyleczoną i samo nie podnosi tematu, zresztą każdy ma swoje problemy. Tym bardziej doceniam, że Jesteście i mi pomagacie :) dobrej nocy consekfencjo

Ewo... nazwanie tego miłością jest próbą usprawiedliwienia wszystkiego co robiłam, aby to przetrwało i tego ile poświęciłam i z czego byłam skłonna na rzecz tego związku zrezygnować. A prawda boli...

dziękuję Ci Ewo za wsparcie ostatnio dopadały mnie takie drobne słabości, popłakiwania w poduszkę itd. dzisiaj mnie to po prostu przestraszyło. Przypominam sobie siebie sprzed roku, uśmiechniętą, spokojną. Nie wiedziałam, że kiedyś "zostanie ze mnie" to co teraz mam, że będę uosobieniem pewnie większości możliwych lęków. Mam 22 lata i moim największym marzeniem jest wyjście na prostą...

a ja dzisiaj przeżyłam coś na kształt ataku lęku, w miejscu publicznym. Tak nagle na mnie spłynęło obezwładniające uczucie strachu, które kazało mi uciekać nie wiadomo od czego, a właściwie od ludzi i schronić się w jakimś bezpiecznym miejscu, ale jednocześnie paraliżowało tak, że czułam się bezradna i nie wiedziałam co mam zrobić. Długie sekundy, serce zaczęło bić zdecydowanie szybciej i ta przerażająca myśl, że jego już nie ma, nie ma \"nas\", że to zrobiłam, zostawiłam kogoś kogo kocham, że sobie teraz sama nie radzę. Zdarzyło mi się to już wcześniej dwukrotnie. Matko przenajświętsza, że się już tak wyrażę... co się ze mną dzieje? :-O