KRYSTYNA KOFTA GDYBY ZAMILKLY KOBIETY

„Mówimy, ale nie jesteśmy słuchane.” – pisze Krystyna Kofta w tej książce, w której porusza problem stary jak świat, ale wciąż aktualny: dlaczego kobiety i mężczyźni nie mogą się ze sobą dogadać? Dlaczego początkowe porozumienie między parą młodych ludzi znika tak szybko? Jak je utrzymać lub odbudować w dojrzałym związku? I czy jest to zadanie tylko dla kobiet? Wyśmiewane „kobiece gadanie”, tak ważne w wychowaniu dzieci, jest także potężnym narzędziem tworzenia relacji i podtrzymywania związków – dlaczego jednak często bywa narzędziem tak nieskutecznym? W przystępny sposób, w lekkim felietonowym stylu Krystyna Kofta stara się określić, jakie są przyczyny problemów w damsko-męskiej komunikacji, jakie są najbardziej typowe ich przejawy i jakich zwykle szukamy sposobów rozwiązań lub ucieczki od sytuacji. Skąd bierze się cisza przy śniadaniu i zdawkowe rozmowy przy kolacji? Dlaczego on, tak dowcipny i swobodny w towarzystwie, w domu zasłania się gazetą i odpowiada monosylabami? Co stoi za nerwowym kobiecym słowotokiem i męskimi „kazaniami”? Dlaczego w związku pojawia się agresja, upokorzenie, „złe słowa” niszczące związek, wreszcie przemoc? Dlaczego tak wiele kobiet ma poczucie emocjonalnej asymetrii, tego, że dają tak wiele, w zamian dostając zaledwie „łaskę obecności”? Skąd bierze się samotność w związku? Czy powodem jest męski brak wrażliwości, czy może kobieca nadmierna potrzeba kontroli, a zarazem nieumiejętność komunikowania swoich oczekiwań? Krystyna Kofta szuka przyczyn tych problemów w wychowaniu, psychologii, wciąż ciążących na nas rozmaitych stereotypach, których źródeł poszukuje w między innymi w Biblii. By pokazać charakterystyczne mechanizmy dojrzałego związku, odwołuje się do Szczęśliwych dni Samuela Becketta, sięga także do autentycznych historii znanych i nieznanych kobiet, a także do przykładów z własnego życia. Wzorem kobiety silnej i świadomej siebie staje się dla niej Molly Bloom z Ulissesa Jamesa Joyce’a, której słynny monolog pozostaje wciąż zdumiewająco aktualny i świeży. Autorka ukazuje dynamikę związku dwojga ludzi: od narzeczeńskiej sielanki, która często przechodzi (choć nie musi) w smutną i nudną rzeczywistość życia małżeńskiego, przez kolejne etapy dojrzałego związku, aż do momentu, gdy związek ten dociera do punktu przełomowego – ostatecznego kryzysu lub ślepej uliczki. Wtedy właśnie, jeśli nie decydujemy się na rozwód, szukamy sposobów ucieczki: w romans, chorobę, pracę zawodową, wychowanie dzieci. Wtedy także nadchodzi moment odszukania tego, na czym można by od nowa odbudować porozumienie. Gdyby zamilkły kobiety to książka dla kobiet dojrzałych i doświadczonych, które zapewne odnajdą w opisywanych przez Krystynę Koftę sytuacjach wiele z własnego życia, i dla tych, które dopiero wchodzą w związki – może uda im się uniknąć rozczarowań i pułapek? O czym jest ta książka? O nas, o mnie, o każdej kobiecie, która żyje w czasach współczesnych, która zamieniła się w walczącego w pracy superbohatera, a w domu potulnie powinna założyć kapcie, wychowywać dzieci, karmić męża i znosić jego towarzystwo zza przysłowiowej gazety, a do tego nie czuć zmęczenia, niczego nie wymagać i zamieniać się w seksownego kociaka, ale tylko wtedy, gdy jej prawny opiekun, czyli mąż, partner czy jakkolwiek nazwać tego faceta u jej boku, z którym sypia, będzie tego sobie życzył. Bo o te życzenia chodzi. Nie jest to manifest feministyczny czy odezwa do sumień męskich, jest to świadome przełożenie swoich poglądów i obserwacji, przekazanych przez kobietę spełnioną zawodowo i prywatnie, która przeszła przez ciężką chorobę, ale się nie poddaje i nie pozwala na proste zaszufladkowanie tylko dlatego, że jest kobietą. kobietą, którą ciągle gada, ale w męskiej świadomości z tego swoistego słowotoku niewiele zostaje. Jak w dowcipie o naukowcu, który zdziwił się bardzo, gdy ona mu powiedziała o tym, że mają czwórkę dzieci. Gdyby kobiety zamilkły to także próba zmierzenia się z męską świadomością, przekazaną w Ulissesie Jamesa Joyce'a, Szczęśliwych dniach Samuela Becketa czy też po prostu w Biblii. Nie ma zmiłuj - dostaje reprymendę każdy twórca, który oszukuje czytelników i usiłuje im wmówić, że zna się świetnie na damskiej psychice i wolno mu takie poglądy wyrażać. Dlatego też Anna Karenina Tołstoja jest uznana za męską fantazję i mało przekonujący dokument. Krystyna Kofta spróbowała się zmierzyć z odwieczną zasadą, czyli z zakorzenionym głęboko w świadomości ludzkości faktem, iż światem rządzą mężczyźni. Wyszło jej to całkiem nieźle - przekazała prawdę o tym, że kobiety starają się podtrzymywać związki, głównie emocjonalnie, a w zamian dostają co najwyżej niepasujące prezenty, i to tylko czasem. Bolesna jest jednak świadomość, że wyzwolone kobiety wychowują swoich synów zgodnie ze schematem, z którym kiedyś walczyły, czyli mężczyzna jako pan i władca. I to boleśnie Kofta wytyka. Nie ma, drogie panie, tak dobrze. Winę za wychowanie kolejnego pokolenia samców, którzy popełniają te same wykrowykroczenia w kontaktach z nami, co ich ojcowie, ponosi każda matka, każda partnerka, która nieświadomie przekazuje utarty schemat i potulnie wdraża się do roli opiekunki domowego ogniska. I ciągle narzeka. Ale co by było, gdyby kobiety zamilkły? Smutna prawda jest oczywista: mężczyznom byłoby to bardzo na rękę i - mówiąc szczerze - nawet by tego nie zauważyli. Bo czasami jesteśmy im potrzebne. Tylko to „czasami” to trochę za mało, żeby docenić damski wkład w rozwój ludzkości. Nie jest to klasyczny poradnik, co zrobić, żeby było lepiej i aby obie płcie lepiej się rozumiały (a według mnie - żeby W OGÓLE się rozumiały), jednak warto tę książkę przeczytać. Choćby po to, żeby uświadomić sobie pewne zachowania, ale z drugiej strony - żeby nabrać większej pewności siebie i spróbować się zrealizować za wszelką cenę, także kosztem niezadowolenia mężczyzny, z którym dzielimy życie.

Ale co by było, gdyby kobiety zamilkły? Smutna prawda jest oczywista: mężczyznom byłoby to bardzo na rękę i - mówiąc szczerze - nawet by tego nie zauważyli. Bo czasami jesteśmy im potrzebne. Tylko to „czasami” to trochę za mało, żeby docenić damski wkład w rozwój ludzkości. Nie jest to klasyczny poradnik, co zrobić, żeby było lepiej i aby obie płcie lepiej się rozumiały (a według mnie - żeby W OGÓLE się rozumiały), jednak warto tę książkę przeczytać. Choćby po to, żeby uświadomić sobie pewne zachowania, ale z drugiej strony - żeby nabrać większej pewności siebie i spróbować się zrealizować za wszelką cenę, także kosztem niezadowolenia mężczyzny, z którym dzielimy życie.

...ale widze, ze warto siegnac.

Feministyczny bełkot lesbijek !

Gdy czytalam ksiazke to zalowalam, ze nie jest czytana przez takich jak Ty, ze nigdy nie siegnie po nia moj eks maz, moj tesc, mezczyzni z mego otoczenia... A potem... potem pomyslalam, ze to nic nie da. Bo wiekszosc meskich lbow jest tak zakodowana. I tego typu mezczyznom, nawet sie nie chce dowiedziec co mysli kobieta i co czuje. Od razu, po kilku zdaniach rzucaja stereotypowe zdanka. To takie trywialne... I nawet sie nie przejmuje bo nie ma czym. Dobrzes sobie dopasowal nick\'a. Pozdrawiam.

Wiesz, jak mnie raczy jakas kobita tekstem w rodzaju \"mężczyżni tego by chceieli\" to budzi to moj smiech. Zakuty łeb, jak mi sie zdaje, nie zależy od płci, a ty jestes tego najlepszym dowodem. Daj wiec sobie spokój ze swoimi tandetnymi wywodami i daj życ innym. Zanim cokolwiek odpowiesz, to przedtem zauwaz, ze nie jestes pepkiem swiata, a zanim bedziesz oczekiwala zrozumienia, postaraj sie zrozumiec innych. Troche pokory! I odpusc sobie te walke plci, bo to idiotyczne!

He, he, he, cynick - Podpisuję się obiema ręcami i obciągam z połykiem gratis. Szanowna autorko - czyżbyś nie zauważyła istnienia specjalnego forum pt. \"Kultura, książki, muzyka\"?

malo kto bywa... a tu moze sie rozbudzic DYSKUSJA prawdziwa ;-)

Przeciez w naszej "uczciwej i prawdziwej" religii rola kobiety zostala tak umniejszona, aby tylko nei traktowano ja na rowni, pokazyje sie w bibli kobiety siedliska grzechu, nierozumne, nie umiejace byc samodzielne... Usunelo sie te znaczace... RZygac sie chce... To prawda, ze kobieta jest murzynem swiata i to takim, ze jak zaczyna mowic to zaraz sie oglasza, ze to swirniete feministyczne poglady...

lubie takie publikacje, chce byc bardziej swiadoma i tez nie jestem "satelitka"!!! Dobra jest tez "Chwala czarownicom" - tam sa fragmenty gdy robi sie przerazliwie smutno i ogarnia taka zlosc... Tyle tysiecy zginelo, przez swieta inkwizycje, ucza nas o tym tylko troche jakby to nie bylo nic waznego, jeden z najwiekszych pogromow kobiet... TAk samo "honorowe zabojstwa" ginie tysiace kobiet rocznie i co?! To co sie robi to za malo.

Czytalam, polecam! Takze \"Chwala czarownicom\". Bylam dzisiaj w ksiegarni po \"Harpie, piranie, anioly\" - niestety nie mieli. Bede musiala zamowic :-D

;-) Swietne jest tez: "Jak uwiesc, utrzymac i porzucic mezczyzne"