śmierć czy radość,radość czy śmierć

dziwne,im bardziej zaczynasz być szczęśliwy,tym bardziej obawiasz się o czas ktory ci pozostał.co jest silniejsze uczucie szczęscia czy uczucie śmierci?

mysle ze szczescie jest wazniejsze ale nieraz strach o smierc moze zabic uczucie szczescia...

a moze jest to schizofrenia-odmiana ktora męczy wielu ludzi.czasem bardzo mnie denerwuje ze trace wiele energii z powodu takiego myslenia.zawodowo myslę ze odnoszę sukcesy,jednak mysl ta często mnie dominuje,działa to tak-dojdziesz do czegos własna cieżką pracą i wysiłkiem a gdy nadejdzie czas sie cieszyć owocami tej pracy buuummm ŚMIERĆ.co wy na tą opinię?

jest ktos z was,kto ma podobne schizy-bo jak to inaczej nazwać?

i jak sobie z tym radzisz?zakładam ze mało osob z twojego otoczenia zauważyło że ci to przeszkadza.

myśleć o śmierci ale nie planuję samobójstwa to ze można to zrobić w każdej chwili jest bardzo pokrzepiające... (tak chyba powiedział Camus)

Benjamin Blumcheän bylo by poprawniej

szukalam takiego topiku jak ten... moi najblizsi nie chorowali... brat zginal w wieku 23 lat pod kolami pociagu... ktos widzial jak go wyrzucili, ale policja umowrzyla sledztwo, twierdzac ze wyskoczyl sam z pociagu... moze... nie wiem... w kazdym razie zdazyl sie ucieszyc ze jego nowoposlubiona zona zaszla w ciaze... drugi brat zginal poprzez blad mojej mamy i lekarza... moj tata zginal przez swoj blad... wybuchl... razem z domem... moich dwoje nienarodzonych dzieci zginelo nie iem przez czyj blad... pewnie moj... dziadek chorowal, ale jak umarl tata, to juz nie chcial zyc i chowal morfine pod poduszke... babia chorowala, ale bylam mala i niewiele pamietam... przywyklam do straty, wsiaklam w nia, oddychalam nia wiedzac ze za chwile moze mi zabraknac oddechu... jestem dziennikarka, prowadzilam aktywne zycie, bo jutro moglo go nie byc... gryzlam sie w jezyk zeby nie mowic przykrych rzeczy, bo jutro moze kogos nie byc... za duzo w mojej pamieci zlych, wypowiedzianych slow... ale dzis mam dziecko... natalka ma trzy miesiace... jest niezwykla... jest tak grzeczna i taka oddana w swojej milosci do mnie... jak wstaje, bo placze i sie pochylam nad luzeczkiem ona promienieje w usmiechu, jakby chciala powiedziec: "no jestes w koncu, tak za toba tesknie" jest calym moim zyciem... nie potrafie wrocic do pracy, mimo ze fiola dostaje teskniac za nia... ale nie chce sie z moja coreczka rozstawac nawet na chwile... tak mnie potrzebuje, jest taka ufna.. nie moge uwierzyc ze jest taka cudowna... wydaje mi sie ze jest taka, bo za chwile moze ktorejs z nas zabraknac i Bog nam daje szanse nacieszenia sie soba, pokochania.... tak bardzo sie boje... strach przeslania radosc...biore ja w rece i juz nie chce przywykac do straty... tule ja bojac sie ze moze to ostatni raz... boje sie... nie umiem sobie z tym poradzic... moj maz mysli chyba ze popadam w paranoje...

Chętnie bym sie wypowiedziała ale znam tylko uczucie radości, natomiast nigdy nie umarłam więc tego uczucia nie znam.